Aangeslagen Wuyts over Sercu: "Het is een klap. Ik ben er slecht van"

Ik ben aangeslagen omdat een figuur die mijn jeugd in grote mate gekleurd heeft nu plots weg is. Ik wist wel dat het niet goed ging met Patrick Sercu, maar ik vermoedde dat hij nog moedig zou zijn en niet zo brutaal van de wereld zou verdwijnen. Nu komt dat nieuws wel erg brutaal binnen en daar ben ik toch wel slecht van.

Patrick Sercu was de Eddy Merckx van de piste. Hij was olympisch kampioen op zijn 20e. Hij deed het op de kilometer, misschien wel de puurste discipline die er was: om ter snelst je sprinterscapaciteiten rekken gedurende een kilometer. Denk aan het uurrecord van Victor Campenaerts: op de korte afstand was Sercu van dat niveau, maar als renner was hij nog een stuk hoger in te schatten.

Wat een beetje door zijn vele successen op de piste ondergesneeuwd geraakt is, waren zijn vele overwinningen op de weg. Welke hedendaagse Belgische renner kan nu zeggen dat hij 13 ritzeges in de Giro gewonnen heeft?

Dat had ook te maken met het gegeven dat hij veel voor Italiaanse ploegen gereden heeft, maar het zegt veel over zijn sprintsnelheid. Hij won ook 6 ritten in de Tour en de groene trui. Ook op de weg was hij dus geen kleine jongen.

Wat Patrick Sercu nog groter maakt als kampioen, is dat hij later ook een kampioen gebleven is in het organiseren. Niet alleen bij ons met de Gentse Zesdaagse, maar ook in het buitenland was hij graag gezien.

Hij werd steevast gevraagd als organisator van zesdaagses, vooral in Duitsland. Die periode waarin de zesdaagses zo floreerden draaide eigenlijk om de figuur Sercu. Er is het beeld dat meteen in me opkwam: de man met pak en das aan de rand van de piste, die alles in het oog hield. Er ontsnapte niets aan zijn oog.

Ik zou hem een groot seigneur willen noemen, die in alle fases van zijn leven geslaagd is met grootste onderscheiding. Hij had een natuurlijke uitstraling, waarbij hij zonder veel grote woorden zei waar het op stond. Hij wees ook renners terecht en zij aanvaardden dat. Men aanzag hem als de koning die koning zou blijven voor het leven.

Ik herinner mij ook dat hij altijd beschikbaar was voor een gesprek of interview. Zelfs in de grootste drukte van zo'n zesdaagse kon je te allen tijde een beroep doen op hem. Hij was altijd bereid om een woordje uitleg te geven.

Daarin was hij een van de minzaamste mensen die ik ooit heb ontmoet in de wielerwereld. Ik ben ervan overtuigd dat werkelijk iedereen in het pistewereldje later opkeek naar de figuur Sercu, die eigenlijk zonder veel uiterlijk vertoon autoriteit uitstraalde. Zonder dat zelf te vragen of te willen had hij dat. Noem het charisma. 

Ik denk dat je hem qua palmares op de piste met niemand van het recente peloton kunt vergelijken. Het zou kunnen dat hij qua beensnelheid de snelste mens is die er ooit geweest is. Dan heb ik het niet alleen over de piste, maar ook over de weg. 

Het wordt wellicht een ander verhaal als er ook kracht aan te pas komt, want Sercu heeft me uitgelegd dat sprinten een dubbel aspect had. Je hebt de natuurlijke aanleg, de beensnelheid, en de factor die je kunt opdrijven door training, de kracht.

Je hebt dus finessesprinters en machtssprinters. Van die eerste groep was hij zonder enige twijfel de snelste. En hij had ook die natuurlijke aangeboren flair. In een sprint man tegen man op de piste was Sercu een streling voor het oog. Hij was de man die op het juiste ogenblik uit het wiel kwam en als een komeet gemillimeterd naar de aankomst spurtte.

Zijn carrière is eigenlijk een aaneenschakeling van hoogtepunten. Een van de aspecten die zijn carrière nog extra kleur gegeven hebben, is dat zijn vriendschap met Eddy Merckx tot hoogtepunten heeft geleid. Van die 88 zesdaagses heeft hij er veel met Merckx gewonnen.

Het waren generatiegenoten, samen opgegroeid en groot geworden in hetzelfde tijdvak. En dat in een periode waarin aan de Belgische hegemonie niet te tornen viel. Als jeugd vonden we het de meest normale zaak van de wereld dat Belgen winnaars bleken voor de eeuwigheid. De decennia nadien hebben getoond dat het toch anders was.

Die vriendschap met Merckx is op de fiets ontstaan. Het waren zielsgenoten, jongens die bezeten waren door hun vak en voor elke overwinning wilden knallen. In hun periode was de piste ook kostgewin. En daar kwam dat jeugdige duo, dat onmiddellijk populair was door het vele winnen en door het winnen in stijl.

Meer dan vaak dubbelden ze de rest, alsof het zomaar uit de losse pols kwam. Ze deden het met flair, maar zonder veel poespas en externe grandeur. Ook Eddy zal dagen van droefenis beleven. 

Dit is toch wel een klap, hoor. Ik ben er echt slecht van. Het klinkt misschien een beetje egoïstisch, maar er is een flinke hap uit mijn jeugd weggesneden. Je groeit met idolen op. Ze maken de af en toe zwarte dagen toch weer wit, ze laten die glanzen. Het zijn helden voor de eeuwigheid, die onsterfelijk zijn. En toch gebeurt het dan.