Onze 1B-analist: "0-5 van KVM is helemaal niet zo dramatisch als het lijkt"

Het zal dus echt tot de allerlaatste speeldag duren voor alle prijzen in de Proximus League verdeeld zullen zijn.

Beerschot Wilrijk zal zelf bepalen of het de finalewedstrijden met KV Mechelen kan afwerken en in een onderling duel tussen Roeselare en Westerlo zal bepaald worden wie bespaard blijft van de ellendige play-downs en dus mag genieten van een zorgeloze Play-Off II.

Dé uitslag van het weekend was natuurlijk de 0-5-thuisnederlaag van KV Mechelen. Hoe kan een autoritaire leider op eigen veld met dergelijke cijfers onderuit gaan?

Een niet zo onlogische voetbalwet: Union speelt het moderne voetbal, waar ook op het recente WK resultaten mee werden geboekt: je team defensief goed organiseren, zorgen voor een pijlsnelle omschakeling en variatie en gevaar creëren uit de stilliggende ballen.

Komt Union op voorsprong, dan is het levensgevaarlijk om die bonus uit te diepen. Het zijn de ideale wapens om een uitwedstrijd aan te vatten tegen een ploeg die vooraf wist dat ze verplicht was te winnen en zo haar directe promotie naar 1A kon afdwingen.

KV Mechelen wilde niks aan het toeval overlaten en wilde de wedstrijd snel in een beslissende plooi leggen.

De Brusselaars echter waren gemotiveerd om zich te revancheren voor de recente bekeruitschakeling tegen KV Mechelen.

Geel-rood koos voor directe en hoge druk, die er uiteraard voor zorgt dat ze noodgedwongen ruimte in de rug moesten prijsgeven. Ruimte die Union - zoals in hun 0-3-bekerstunt op Anderlecht - uitstekend wist te benutten.

De snelheid, doelgerichtheid en complementariteit van het aanvallende compartiment Youssoufou Niakaté, Percy Tau, Faïz Selemani en deze keer Ferber in de plaats van Tabekou maakt van Union een aartsgevaarlijke formatie.

Met één lange bal, mistasten achterin en zwak verdedigen kon het Brusselse goudhaantje Percy Tau al heel snel in de wedstrijd de 0-1 scoren.

Kort nadien maakte Union na een snelle omschakeling de 0-2. Opvallend: op het moment waarop Tau afdrukt, staat Union met een overtal van 3/2 in het centrum, wat echt wel aantoont dat Mechelen niet scherp of in opperste concentratie aan de wedstrijd was begonnen.

Bij een 0-2-achterstand had Wouter Vrancken - gelet op het gelijkspel van Beerschot Wilrijk - weinig keuze dan nóg meer voor de aanval te kiezen en daardoor met slechts 3 verdedigers vanzelfsprekend nog meer ruimte weg te geven.

Je hebt dan als trainer of ploeg maar één doel: de aansluitingstreffer scoren, het vertrouwen in de winst weer opbouwen om zo de tegenstander weer aan het twijfelen te brengen.

Dat is slechts één kant van het gameplan natuurlijk, want je hebt ook altijd een gameplan van de tegenstander. Die wil die 0-2 stevig verdedigen, doet dat met het nodige vertrouwen en weet dat het de ruimte zal krijgen om nog meer doelkansen af te dwingen.

Kaya was heel dicht bij de 1-2, Ferbers 0-3 strandde op de paal, 0-2 was de score bij de rust. Op deze lange bal - let op de ruimte in de rug van de Mechelse verdediging - scoorde Union de 0-3 met een prachtschot van de inlopende Roman Ferber. 

Het verdere verloop was dan ook het gedroomde scenario voor Union: Mechelen met de moed der wanhoop en Union dat gretig omschakelde en zo ook de 0-4 binnentrapte.

In zijn omschakelingen infiltreert Union bijna steeds met zijn kwartet aanvallers tot in de 16 meter van de tegenstander, al staat KV Mechelen met 5 tegen 4 hier wel heel naïef te verdedigen in zijn eigen waarheidszone.

De 0-5 volgend uit een strafschop was maar een voetnoot. Dat het weer gebeurde na een pijlsnelle actie paste dan weer in het "normale" wedstrijdverloop.

Union pakte zijn momenten, Mechelen deed dat deze keer niet en dan is een 0-5 helemaal niet zo dramatisch als het lijkt.

Op de slotspeeldag moet Beerschot Wilrijk winnen op OH Leuven om zeker te zijn van de finalewedstrijden, terwijl Vrancken en co naar Lommel trekken. Twee affiches die in elk geval nog alle scenario’s realistisch maken.