Emotionele Van der Schueren getuigt: "Antoine is nog altijd bij ons"

"Ik volgde de uitzending gisteren op tv en hoorde hoe Michael naar Rijsel werd overgebracht. Daar was ik in 2016 ook geweest met Antoine. Dat deed bij mij al een lampje branden, dat het er niet goed uitzag."

"Achteraf bleek ook dat de politie op zoek was naar zijn fiets. Toen wist ik dat het zeer ernstig was. Ik heb hetzelfde meegemaakt: ik moest Antoines fiets, helm en zonnebril inleveren."

"Ik zag weer voor mij hoe ik na Gent-Wevelgem naar Rijsel reed, waar ik de vader en vrouw van Antoine zag, die me zeiden dat de chirurg hen net gezegd had dat er geen enkele hoop meer was."

"Ik heb vanochtend een bericht gestuurd naar Nick Nuyens (ploegmanager). Ik weet wat er allemaal op hem afkomt. Het Franse parket is ook niet mals voor je. Ik heb er toen later ook een reconstructie moeten doen, als was het een moord. Hoe lag hij? Waar was jij? Wat heb je gezien? Dat komt er allemaal bij."

"We bleven die avond met sommige jongens in het rennershotel, want 's anderendaags moesten we samenkomen voor de Driedaagse van De Panne."

"Ik had met de familie van Antoine gepraat en zij zeiden dat we moesten deelnemen. Maar daar had ik renners voor nodig en ik vond hen daar niet klaar voor."

"Ik heb toen naar José De Cauwer, Marc Sergeant, Patrick Lefevere en Walter Planckaert gebeld met de vraag wat zij in mijn plaats zouden doen. Ik kreeg allerlei antwoorden en verhalen en heb toen beslist om niet te rijden."

"Woensdag, drie dagen na de val, hebben we samen het parcours van de Ronde van Vlaanderen verkend. Dat heeft heel goed geholpen. Ik heb me toen zelfs kwaad gemaakt. Mijn renners zaten te wenen, maar Antoine zou willen dat we fietsten."

"Dat was niet gemakkelijk. Je bent dan een beetje brutaal, hoewel je binnenin zeer klein ben. Of ik het achteraf bekeken anders aangepakt zou hebben? Neen, ik denk dat het de beste manier was."

"Zaterdag kwamen we samen in het hotel, maar het ging daags voor de Ronde van Vlaanderen maar over één onderwerp: Antoine. De koers was bijkomstig. Ik heb mezelf toen harder gemaakt dan ik eigenlijk ben en heb gepraat over het parcours en de tactiek. En de nadruk gelegd: doe het voor hem."

"Zondag had de organisatie een minuut stilte georganiseerd op de Grote Markt in Brugge. Je kon toen een muis horen lopen. We droegen toen zwarte T-shirts. Ik krijg het nog moeilijk als ik eraan denk."

"Mijn renners kwamen daarna huilend in de bus, maar een halfuur later vertrok de Ronde. Ik zei: probeer geconcentreerd te zijn, ik wil vanavond niet weer naar het ziekenhuis. Al bij al is de Ronde goed verlopen."

"Twee weken later was er de Amstel Gold Race. Astrid, de vrouw van Antoine, had toen gebeld om mijn verhaal te horen. Zaterdagavond zaten we met Astrid en de renners in de bus. Iedereen huilde weer. Ik zei toen: we gaan er morgen alles aan doen voor Antoine. En Gasparatto won 's anderendaags de Amstel..."

"Of Parijs-Roubaix stilgelegd had moeten worden? Ik heb vorig jaar van mijn neus gemaakt toen Stijn Vandenbergh viel in de Vierdaagse van Duinkerke. Ik ben toen gestopt en zag hetzelfde beeld als bij Antoine."

"Maar de Vierdaagse reed verder en in de oortjes riepen ploegleiders: rijden, rijden, rijden. Ik heb 's avonds tegen de jury gezegd dat ze de koers beter geneutraliseerd hadden of de uitslag zonder verschillen hadden moeten behouden. Want de jongens die toen bij Stijn bleven, dat zijn de echte jongens, zij die weten dat het hen ook kan overkomen."

"Maar in Gent-Wevelgem ben ik toen ook doorgereden in de koers, hoewel ik toen tegen mijn mecanicien had gezegd dat Antoine overleden was. Maar je weet op dat moment niet wat je moet doen. Van het moment van het ongeval tot de finish was ik niet meer geconcentreerd. Ik weet niet of het goed was dat ik toen nog met de auto reed."

"Ik kan Nick Nuyens nu eigenlijk geen raad geven. Zijn renners zullen woensdag starten, maar het zou normaal zijn mochten ze allemaal na 50 kilometer al opgegeven hebben. Onderschat dat niet: je zit samen op de kamer, je traint samen en nu is hij er niet meer. Je ziet altijd zijn laatste dagen, weken en uren. Dat is zeer moeilijk."

"De renners kunnen zeggen: we doen het voor Michael. Maar ik weet niet of ze daar klaar voor zijn. Dat zei José De Cauwer me destijds ook: je kunt rijden in de De Panne, maar als je na de eerste dag vijf opgevers hebt, dan zullen ze jou viseren. Waarom laat hij zijn renners rijden? Maar achteraf is het altijd makkelijk praten."

"Zoiets verwerk je niet. Ik heb het ook tegen Nick gezegd: als het bij iemand anders is, dan ga je daar lichter over. Het is erg, maar je bent er niet constant mee bezig. Maar als het een van jouw jongens is, dan word je met alles geconfronteerd."

"Maar Antoine is nog altijd bij ons. Op onze fietsen en auto's staat nog altijd: we ride for Antoine."