Vandegoor over Baguet: "Noeste arbeider op het dak werd noeste Flandrien op de fiets"

We waren aan het fietsen, toen hij terugkeerde. Hij dacht dat hij een blindedarmontsteking had. Hij had ook al een paar dagen wat koorts.

Er was toen een beetje paniek in de tent. Het was een grote organisatie, de VRT die afkwam met 120 man. Men weet de koorts aan stress en vermoeidheid.

Toen is hij ginds in een kleiner ziekenhuis meteen opgenomen. Het was vrij ernstig. Men heeft er meteen gezien dat er meer aan de hand was. Het was niet zomaar een blindedarmonsteking of een zware griep.

Hij onderging er een kleinere operatie, die eigenlijk niet helemaal de juiste was. Enkele dagen later in het UZ in Gent is er een stuk darm weggenomen en kreeg hij een stoma.

Dat was voor hem persoonlijk een enorme slag. Dat vertelde hij een jaar later op een praatavond op dezelfde fietsvakantie, toen hij aan het herstellen was en verzwakt voor de korte ritjes koos.

Het was niet alleen het fysieke, maar ook de grote tegenstelling tussen ooit een topsporter (Belgisch kampioen, Tourrit gewonnen) en plots een sukkelaar. Die in een ziekenhuis opnieuw moet leren stappen. Hij moest vanaf nul en nog minder dan nul opnieuw beginnen aan het fysieke leven.

Anderzijds heeft dat fysieke ex-leven als prof hem enorm geholpen om met zijn moed, kracht en doorzettingsvermogen misschien sneller dan een gewone mens stappen vooruit te zetten. 

En zo stond hij daar een jaar later opnieuw om mensen te ontvangen en zijn business van fietsvakanties draaiende te houden.

Hij fietste opnieuw: hij deed niet meer de 130 km tegen 35 km/u, maar hij fietste. Hij had wat uitslag van de chemo, wat hem wat geneerde. Maar het ging en hij zei dat hij zich weer beter voelde. Het leek de goeie richting uit te gaan.

Het palmares van Serge Baguet is mooi, maar niet supergroot. Hij was een van de laatste Flandriens. Hij gaf jou dat gevoel en die uitstraling. Hij kwam uit de streek van Sint-Martens-Lierde, nog een beetje de Vlaamse Ardennen.

Hij was de noeste arbeider, wat hij eigenlijk ook geweest is op het dak. Dat verhaal kennen we allemaal. Daarover heeft hij nog de mooiste dingen verteld. Hij was ploegleider Braeckevelt en Lotto zo ontzettend dankbaar voor die kans. Hij heeft die kans niet met twee, maar met 30 handen gegrepen. In ieder gesprek herhaalde hij hoe mooi het vak van wielrenner is en dat jonge renners dat niet of niet genoeg begrijpen.

Als renner was hij zeker niet de man van de diepzinnige interviews. Hij had meer de verbeten houding van "niet neuten": fietsen en demarreren en niet onnozel doen.

Het was een sterke, hele goeie coureur die met een klein groepje naar de finish kon gaan: hij was derde in de Amstel en zat bij Quick-Step in de selectie van Luik-Bastenaken-Luik rond Bettini. Hij kon niet alleen het Vlaamse werk aan. Zijn Tour-zege in Montluçon getuigt daar ook van: daar is het geen meter vlak.

Hij kon meer dan alleen maar Vlaamse coureur zijn, hij kon ook een stukje bergop fietsen. Het was een soort van allroundcoureur. Maar in een generatie met Museeuw, Bettini en Van Petegem, begin er maar aan...