De crisis van Manchester United is meer dan de crisis van Mourinho

Zinedine Zidane heeft volgens The Sun zondag José Mourinho zelf gebeld om te zeggen dat hij niet op een achterbakse manier aan de poten van Mourinho aan het zagen is. De makelaars van Zidane polsten hem enkel om te vragen of hij geinteresseerd zou zijn in de job.

In de paranoiawereld waarin Mourinho door de jaren heen is terechtgekomen, volstaat dat om te beseffen dat het een veeg teken is dat een collega hem belt en dat de directie van Manchester United aan de uitvaart begonnen is.

Helemaal onlogisch klinkt het natuurlijk niet. Mourinho spartelt als een vis op het droge en veel hulp lijkt hij niet meer te krijgen. Zidane is op zoek naar een nieuwe uitdaging en heeft een tijdje geleden al toegegeven dat hij Engelse les volgt.

Vorig seizoen werd Manchester United tweede in de Premier League. De Mourinho-haters (en zo zijn er stadions vol) vonden het een miskleun. Om hun eigen overtuiging kracht bij te zetten staven ze hun argumentatie met cijfers:  United verzamelde 19 punten minder dan kampioen City.

Wat ze wel vergaten te zeggen, is dat City een record van 100 punten boekte en dat United zelf geen onaardig aantal van 81 punten totaliseerde. En vooral dat het de andere uitdagers Tottenham, Liverpool en vooral Chelsea en Arsenal op grote afstand hield. Nee, totaal mislukt kan je het vorige seizoen van ManU niet noemen.

In de Champions League gingen Tottenham en Chelsea er net als United in de achtste finales uit, City raakte ook niet verder dan de kwartfinales. Ook het seizoen daarvoor – het eerste onder Mourinho – was United niet bepaald een meeloper: het won achtereenvolgens de Supercup, de League Cup en de Europa League.

Dat zijn uiteraard niet de gewenste trofeeën, maar stel dat Pep Guardiola vorig seizoen geen kampioen geworden zou zijn, hoe zou je dan de seizoenen onder de Spanjaard kunnen omschrijven? Puur cijfermatig valt de passage van Mourinho bij United dus best mee. De laatste Engelse titel dateert bijvoorbeeld al van 2013 van het Ferguson-tijdperk.

Maar voetbal is natuurlijk meer dan resultaten. Terwijl Guardiola de aanvalstrom luidt en de kleedkamer liefheeft, is voor Mourinho het resultaat heilig en provoceert hij op weg naar dat doel desnoods iedereen. Daar is niets nieuws aan.

Bij zijn eerste succesclub Porto deed hij dat al in 2003. Toen was het vernieuwend, nu is het al jaren anti-voetbal. Zelfs al bereikte hij met Real Madrid als eerste ooit de kaap van 100 punten met een record aantal doelpunten, zelfs al speelde hij met Chelsea in zijn tweede periode een half jaar lang erg aardig voetbal, niets of niemand zag/ziet er iets positiefs in.

Mourinho is het vleesgeworden cynisme in het voetbal, een doodgraver van de kunst, de baarlijke duivel met nihilistisch afbraakvoetbal. "The Special One" wordt met plezier uitgelachen als zijn ploeg faalt, elke keer opnieuw.

Mourinho moet de baas zijn, altijd en overal, maar dan moet hij het gevoel krijgen dat zijn bazen hem vertrouwen en ten allen tijde steunen. Dat was niet langer onder Abramovitsj bij Chelsea en dat is (voorlopig) ook niet onder ManU-directeur Ed Woodward.

Eens Mourinho zich niet begrepen voelt, begint de storm. ManU-legende Gary Neville nam het in het weekend openlijk op voor Mourinho op en wees in een tweet de clubleiding aan als verantwoordelijke voor de onrust op Old Trafford.

“Deze puinhoop is ingezet toen David Moyes (de opvolger van Ferguson) na 8 maanden werd ontslagen. Daarna zijn we alle waarden verloren die de club 100 jaar op de been hielden", vindt Neville. "Het ligt niet aan de manager, het ligt aan het gebrek aan leiderschap boven hem. Ze doen allemaal maar wat, zonder plan.“

Uiteraard stelt Woodward de ploeg niet op en zijn er op zijn minst toch een aantal punten die op het conto van ‘The Special One‘ mogen geschreven worden. Zo speelde hij zaterdag in West Ham United met middenvelder Scott McTominay in de defensie.

Dat had hij eerder ook al eens met Ander Herrera gedaan in de desastreuze 0-3 tegen Tottenham. Niemand weet wat Mourinho bezielt. In januari was hij nog uiterst tevreden dat ManU de buren uit City de loef had afgestoken met de transfer van Arsenalster Alexis Sanchez.

Dat de Chileen met een weekwedde van meer dan 500.000 euro sinds januari nog geen deftige wedstrijd heeft gespeeld, mag Mourinho zich toch aanwrijven. Hij vindt maar niet de juiste positie voor Sanchez, tenzij dan de tribune waar Sanchez zaterdag de wedstrijd moest volgen. Een vernedering.

Maar de crisis uit zich het meest in de persoon van Paul Pogba. De oorlog met de Franse wereldkampioen wordt door de Britse en vervolgens internationale pers breed uitgesmeerd.

Pogba vertelde vorige week doodleuk dat United aanvallender moet spelen. Mourinho incasseerde, maar sloeg terug. Pogba zal voortaan niet meer vice-kapitein zijn. “Geen speler is groter dan de club”, luidde het bij Mourinho.

Pogba liet het er niet bij en provoceerde na de bekeruitschakeling tegen Derby

County met een filmpje op Instagram. Mourinho sneerde op training terug voor
het oog van de camera. Pogba en Mourinho, liefde zal het niet meer worden.

Mourinho verdiept zich als een bezetene in het conflict om de bovenhand te krijgen, maar misschien kan Pogba ook eens een goede wedstrijd spelen, dat zou ook kunnen helpen in de relatie.

De conflicten bij United moeten dus dieper dan enkel bij Mourinho gezocht worden. Van Ferguson was geweten dat hij de bijnaam "The Hairdryer (haardroger)" had.

Ferguson kon als een wilde man tekeergaan als het hem niet zinde. Spelers als Jaap Stam, Roy Keane of Ruud van Nistelrooy werden dan ook zonder pardon naar de uitgang geduwd als ze het niet eens waren met de Schot.

Nu lijkt de manager niet voorwaardelijk de steun te krijgen. De crisis van United is meer dan de crisis van Mourinho. Ex-speler Rio Ferdinand vat het samen: “Iemand moet nu een beslissing nemen: ofwel vertrekt er iemand, ofwel moet er iemand

toegeven."