Visma-Lease a Bike in 2024: beter kan eigenlijk niet, maar net daar ligt de uitdaging

"Merijn Zeeman? Die is intussen al bezig met de voorbereiding op 2026."

Een boutade natuurlijk, maar het geintje in een Nederlandse podcast onderstreept wel nog eens fijntjes met welke status Visma-Lease a Bike rondfietst. De Nederlandse superploeg lijkt telkens enkele stappen vooruit te denken.

Wat kun je anders concluderen als je in 2023 de 3 grote rondes gewonnen hebt, een plan dat nota bene bij aanvang van het afgelopen seizoen intern ook expliciet werd uitgesproken.

Trouwe soldaat Jos van Emden, intussen gestopt, tikte sportief directeur Zeeman op de vingers. Hij vond het project te hautain, maar gaf na de Vuelta grif toe dat Zeeman en co zijn ongelijk hadden bewezen. 

Nu wacht 2024, een jaar waarin je eigenlijk onmogelijk beter kan presteren. Al wordt Visma-Lease a Bike graag uitgedaagd.

Er zijn ook nog hiaten die de Nederlanders maar wat graag zouden willen opvullen, met de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix op kop. 

Bij die monumenten wordt er uiteraard gekeken naar Wout van Aert, die 2024 op een andere en meer ontspannen manier wil benaderen.

Van Aert gooit het over een andere boeg: hij koerst vóór het openingsweekend, last daarna een competitiebreak en hoogtestage in en kiest voor een beperkt kasseimenu. Gewaagd of niet?

Na een zachtere crosswinter wil Van Aert toeslaan in Oudenaarde en/of de piste van Roubaix. Dat vuur is niet gedoofd, maar door die focus zo te benadrukken, verhoog je natuurlijk alleen maar de druk. 

Kan Van Aert dan iets anders verkondigen? Neen, noblesse oblige. Maar door kansen als de Strade Bianche, Milaan-Sanremo of Gent-Wevelgem zelf te schrappen, neem je toch een risico.

Het is het lot dat een kampioen als Van Aert op zijn 29e meer en meer achtervolgt. Hij kan nagenoeg alles, maar hij krijgt niet alles waar hij recht op heeft.

Het Kempense zakmes bewijst jaar na jaar zijn veelzijdigheid en tikt schijnbaar moeiteloos alle registers van de wielersport aan. Op elk moment van het seizoen en op elk moment van het jaar vult hij het beeldscherm met zijn gracieuze tred.

Maar hoe onrechtvaardig het ook mag klinken, richting tram 3 weerspiegelt zijn erelijst niet volledig zijn capaciteiten.

Uiteraard zouden veel collega's tekenen voor zo'n palmares, maar de carrière van Van Aert lijkt vooral beoordeeld te worden op basis van de koersen die hij (nog) niét gewonnen heeft.

Voor een eendagsrenner zijn de monumenten de gouden standaard en het account van Van Aert matcht dat van zijn directe concurrenten niet.

In zijn koersen - niet alleen de klassiekers, ook de kampioenschappen - heeft Van Aert de emmer der frustraties al danig gevuld.

"Ik stap uit mijn comfortzone en ik ga voor iets anders. Ik kies voor wat goed aanvoelt", vertelde hij onlangs. Met een vroege seizoensaanhef en een latere piek door de opgeschoven hoogtestage hoopt Van Aert nu wél toe te slaan tijdens die 2 cruciale voorjaarszondagen.

Heeft hij misschien de mosterd gehaald bij Van der Poel? Ook zijn eeuwige rivaal is meer met zijn verstand beginnen te koersen en lijkt een aanhanger van cherry-picking geworden.

2024 wordt voor Van Aert dan ook een jaar van nieuwe avonturen met een aangepaste voorjaarsstrategie en de Giro en Vuelta in plaats van de Tour. Hij jaagt ook nu op dezelfde prijzen, maar hij neemt een nieuwe route naar zijn favoriete bestemming. 

In de klassiekers staat Van Aert er uiteraard niet alleen voor.

Denk dan vooral aan Christophe Laporte, die als Europees kampioen zijn zeges in Wevelgem en Waregem zeker nog eens zal willen bevestigen. En die duidelijk de heisa na het West-Vlaamse cadeautje wil uitwissen. Zegt Van Aert: "Christophe is van onschatbare waarde voor mij. Ik vertrouw hem blindelings."

Dylan van Baarle, dat andere ijzer, won de Omloop, maar kwam daarna niet in het stuk voor door ziekte en een zware crash in het Bos van Wallers.

Hij wil iets rechtzetten, al werd de Nederlandse kampioen tijdens de ploegvoorstelling in Amsterdam op geen enkel moment in de spotlights gezet. Best opvallend. 

Veel aandacht ging toen naar Jonas Vingegaard en Sepp Kuss, laureaten van de jongste Tour en Vuelta. In principe verdelen ze het kopmanschap ook over die twee grote rondes. Kuss legt zich in juli dus neer bij een rol als luxeknecht. 

Dat zij tot 2028 en 2027 bijtekenden, bewijst dat Visma-Lease a Bike ondanks het afhaken van Jumbo en de overnamesoap met Soudal-Quick Step er nog altijd warmpjes bijzit. 

Populair zijn ze niet geworden na de vermeende samensmelting. In sommige landen waren de Killer Bees in tempore non suspecto al geenszins in trek, maar die reuring schudden de Nederlanders zonder morren van zich af. 

De Deense en de Amerikaanse rondewinnaars zijn de huidige pronkstukken, maar Visma-Lease a Bike denkt ook aan de toekomst. Dat zie je zeker in het transferbeleid.

Met veel jong bloed heeft de ploeg toch in zekere zin een nieuw elan gekregen. De tweede linie zet duidelijk meer druk.

Per Strand Hagenes, Johannes Staune-Mittet, Matteo Jorgenson, Ben Tulett en co: het geloof in hun kunnen is groot, ook bij de nieuwkomers zelf.

Dat Vingegaard Tulett als revelatie voorspelt, mag niet worden geklasseerd als promopraatje. De technische staf heeft geen pannenkoeken aangetrokken.

De topploeg blijft zich dus ontwikkelen en heeft de voorbije maanden ook wel doorgeselecteerd.

Jos van Emden, Sam Oomen, Timo Roosen, Gijs Leemreize en Tobias Foss waren vergroeid - de ene nog meer dan de andere - met de ploeg, maar brachten lang niet allemaal (meer) wat verwacht of verlangd werd.

Een rode draad in het verkeer? Visma-Lease a Bike verliest opvallend veel hardrijders, zeker als je ook nog Nathan Van Hooydonck en Primoz Roglic meetelt.

Het gat dat Van Hooydonck laat, kan niet onderschat worden. Niet alleen voor Van Aert in het voorjaar, zeker voor Vingegaard in de Tour.

De Deen gaat voor een 3 op een rij, maar verliest enkele funderingen waarop hij de voorbije jaren kon bouwen.

Geen Van Hooydonck, geen Van Aert en ook geen Roglic als bliksemafleider, wel als concurrent. 

Het zet de denktank rond Zeeman stevig aan het werk, maar de Nederlander kickt net op zo'n uitdaging. Blijven innoveren is zijn mantra. Goed is niet goed genoeg. 

Daarbij wordt het vooral belangrijk om geen oogkleppen op te zetten en om naar de concurrentie te kijken. Ook de andere blokken zitten niet stil en je mag de wet van de remmende voorsprong nooit uitsluiten. 

Vooral Roglic wordt dus een van de nieuwe rivalen. De Sloveen kent de interne keuken door en door en is samen met de ploeg gegroeid tot het gigantische niveau waarop ze allebei vertoeven. 

Door zijn transfer is een leider en killer verdwenen en het zegetotaal - liefst 69 overwinningen in 2023 - zal hoogstwaarschijnlijk slinken.

Een dipje op korte termijn lijkt onvermijdelijk, maar Roglic' adieu biedt ook sneller dan verwacht kansen aan de nieuwe generatie. 

Al krijgen de jonkies tijd, zeker Cian Uijtdebroeks na een bewogen transfersoap. 

Maar uiteindelijk draait alles weer om die ene week in april en die drie weken in juli.

Ondanks alle champagne en feestmaaltijden blijft Visma-Lease a Bike hongerig. Ook zonder de supermarktketen als hoofdsponsor mag de bevoorrading niet stokken.

Zeker niet in het hoofd van CEO Richard Plugge, die geschiedenis wil blijven schrijven. En die als geen ander weet hoe de eerste pannenkoeken voor de kinderen zijn.