Na de tranen in Tokio kwam mentale klik: Nafi Thiam deelt haar weg naar rust en roem - "Het is tóch nooit genoeg"
Zo uitgeblust ze in Tokio verscheen, zo opgewekt zit Nafi Thiam te blinken na alweer een olympische triomf. De Belgische zevenkampster nam na haar zevenkamp de tijd om open te praten met Elodie Ouédraogo. Over de druk van de buitenwereld, het mentale proces na de coronaspelen én haar GOAT. "Mijn mama is altijd mijn grootste steun geweest", deelt ze.
Met fonkelende oogjes ontmoet Nafi Thiam onze reporter Elodie Ouédraogo. Haar derde gouden plak op een rij in de zevenkamp bezorgde haar al een slapeloze nacht.
"Maar ook voor de competitie slaap ik niet", verzekert ze met een lach. Trots en een toets ongeloof heeft Thiam wel in overvloed na haar stukje Belgische sportgeschiedenis.
Maakte de nood om nóg maar eens te bevestigen deze Spelen extra zwaar? "Goud winnen is nooit eenvoudig, maar in Tokio was het moeilijker voor mij", opent ze haar kijk op de zaak.
"Ik ervaarde toen meer druk. Mensen beseffen soms niet hoe dat een atleet mentaal kan beïnvloeden."
"Op dat vlak was Parijs een pak minder lastig. Ik legde mezelf veel druk op om goed te presteren, maar ik wist ook dat ik me geen zorgen hoefde te maken over verwachtingen van de buitenwereld. Want het is toch nooit genoeg. Die ambities kun je gewoonweg niet nastreven."
Ik wil achteraf niet zeggen dat de drie Spelen een nachtmerrie waren.
Zo zorgden de Olympische Spelen in Japan - pal in de coronacrisis - voor een wijze les en mentale klik bij de 29-jarige meerkampster.
"Na Tokio was ik leeg, wilde ik zo snel mogelijk naar huis en tegen niemand praten. Ik zei tegen mezelf: het is jammer om zo hard gewerkt te hebben, alles opgeofferd te hebben en dan gewoon ongelukkig achter te blijven. Op dat moment ben je gewoon aan het overleven."
En op overlevingsmodus is zelfs een schijnbaar ongenaakbare topatlete niet in haar sas.
"Na die ervaring dacht ik: dit wil ik nooit meer meemaken. Ik wil achteraf niet zeggen dat de drie Spelen een nachtmerrie waren", lacht Thiam.
Een nare droom was het allerminst in het Stade de France, een goudkleurige roes wel.
Baby-GOAT
Greatest Of All Time. Kortweg: GOAT.
Het acroniem wordt te pas en te onpas gebruikt in de sportwereld. In de zevenkamp lijkt dat na Parijs 2024 wel passend bij Nafi Thiam.
Al ziet de drievoudige olympische kampioene het anders. Na haar eindzege stormde ze meteen naar haar mama en broer. Een verademing na de isolatie aan de andere kant van de wereld drie jaar eerder.
"Mijn mama is altijd mijn grootste steun geweest bij mijn sportieve prestaties, al van toen ik klein was", vertelt onze landgenote over haar GOAT, aan wie ze veel te danken heeft.
"We hadden geen auto vroeger, dus gingen we samen met de trein naar mijn trainingen. Daar pikte ze haar verleden als atlete weer op en werd ze mijn trainster."
Gouden kennis, zo bleek. Van generatie overgeheveld, goed voor een "baby-GOAT" die van het hoogste schavot haar thuis maakte.
