Voorstelling Ineos Grenadiers in 2025: de teloorgang van de mastodont

14 overwinningen. Van een negatief record gesproken. Of is het een logisch dieptepunt zonder sprinter in een olympisch jaar met dubbele agenda's op de piste en op de mountainbike?

Het ooit zo oppermachtige British Empire brokkelt steeds meer af en met enkele homemade deeltjesversnellers is Ineos Grenadiers het spoor volledig kwijt.

2025 wordt een scharnierjaar: volgt er niet snel beterschap, dan zou het sprookjesboek wel eens genadeloos kunnen dichtklappen en spreken we pas echt van vergane glorie. Zo wordt er steeds luider gefluisterd dat de Ineos-bazen een (br)exit voorbereiden.

Werd het topteam voor aanvang van afgelopen seizoen al meer en meer in één adem genoemd met Manchester United, dan zijn de parallellen nu niet meer te negeren.

Ineos-eigenaar Jim Ratcliffe bezit beide (voormalige) grootmachten, maar slaagt er maar niet in om het tij te keren. Integendeel. Het organigram werd de voorbije jaren om de haverklap door elkaar geschud.

Bij het wielerteam wordt na de zoveelste stoelendans nu gekeken naar nieuwbakken CEO John Allert, maar zijn to do-lijst valt niet te benijden.

Sinds het ontstaan in 2010 was de strategie klaar en duidelijk: met veruit het grootste budget hoefde het toenmalige Sky niet te zoeken naar renners. De coureurs smeekten als het ware om aangenomen te worden.

Was er dan toch concurrentie of verliepen onderhandelingen moeizaam? Geen nood: met één druk op de knop werd een extra nulletje toegevoegd aan het contract.

Maar de jongste jaren, met de coronacrisis misschien wel als kantelpunt, kan Ineos maar niet wennen aan het nieuwe normaal. Heeft succes hen te gemakzuchtig gemaakt?

De budgettaire kloof is dichtgereden door andere teams, de bazen van Ineos waren/zijn te veel met andere zaken bezig en er was geen oog voor de interne implosie.

Dat dragende figuren als Adam Yates, Pavel Sivakov en Dylan van Baarle andere lucht opsnoven, werd niet als alarmsignaal waargenomen.

Peperdure contracten voor vervangers werden wel nog uitgedeeld, alleen konden die dure vogels dat loonbriefje zelden rechtvaardigen.

Thymen Arensman, Carlos Rodriguez, Tobias Foss en zelfs Filippo Ganna: met z'n allen staan ze grotendeels symbool voor de stagnatie in een ploeg zonder uitgesproken winnaars. 

Ook nu roept het transferbeleid - op Axel Laurance na - vooral vragen op. Wordt de wederopbouw dan ingezet met Bob Jungels of Victor Langelotti, een monegaskische vriendendienst?

Je kan gerust stellen dat er iets schort aan wie Ineos aan zich bindt, maar ook aan hoe het zich positioneert op de transfermarkt. Het is geen verrassing dat het naast doelen als Kaden Groves en Ben O'Connor heeft gevist: het acteert te traag, het handelt te passief.

Er werd op de koop toe nog gepoogd om Caleb Ewan en Jayco-AlUla van elkaar te verlossen, maar zelfs die wanhoopspoging liep spaak.

Het rekruteringsbeleid werd de voorbije jaren vooral gedomineerd door een verjongingskuur, maar die transitie verliep veel te brutaal.

Veelbelovende jonkies - denk aan Andrew August of Artem Schmidt - zouden veel meer gedijen bij een geleidelijke scholing in een jeugdteam.

Het blijft dan ook onbegrijpelijk dat Ineos er nog altijd niet in geslaagd is om een eigen ontwikkelingsteam uit de grond te stampen.

Met Lotto Kern-Haus PSD, waar 2 telgen zullen rijpen, werd een samenwerking afgesloten en die satellietploeg is een stap in de goeie richting. Of is het too little, too late?

Het gebrek aan kweekvijver of eigen wachtkamer betekent ook dat Ineos de voorbije jaren naast Britse parels heeft gegrepen.

Dat Joe Blackmore - winnaar van de Ronde van de Toekomst - prof wordt bij Israel-Premier Tech, is in se een vernedering. Ook potentiële goudhaantjes als Max Poole en Oscar Onley schitteren in andere kleuren.

Met Tom Pidcock had Ineos tot voor kort nog wel hét Britse uithangbord aan boord, maar dat droomhuwelijk eindigde in een scheiding. Dat Pidcock Ineos inruilt voor het (nu nog) bescheiden Q36.5, is een teken aan de wand.

Al weet niemand echt hoe de vork aan de steel zit. Laat dat een van de grootste fouten van het voorbije jaar geweest zijn: wie past voor heldere communicatie op geregelde tijdstippen, voedt alleen maar de geruchtenmolen en laat nu eenmaal ruimte voor speculatie.

Pidcock sprak over "business en niets persoonlijks". Hij kon zich niet meer vereenzelvigen met het huidige beleid, maar oordeelden boegbeelden Bradley Wiggins en Geraint Thomas: "Misschien leert deze zaak ons vooral veel over de entourage van Pidcock."

Anyway. Talent is er nog altijd in overvloed, knowhow zonder enige twijfel ook. De geldkraan stroomt niet meer onophoudelijk, maar dat betekent niet dat Ineos zijn eigen legacy zo naar de vaantjes mag helpen.

Met Geraint Thomas bezitten ze de OG der G's, maar het helpt natuurlijk niet dat Ineos geen speler van de G6 in de gelederen heeft.

Vergeet daarom het verleden en sentiment, stippel een duidelijk beleid en rekruteringspolitiek uit en optimaliseer wat je in handen hebt. Hetzelfde blijven doen, maar dan zonder succes en zeges: het is geen optie meer tijdens deze identiteitscrisis.

Attractief koersen moet het uitgangspunt worden, waarbij de neus niet wordt opgehaald voor het laaghangend fruit. Wie het kleine niet eert ... Alleen zo kan een nieuw overgangsjaar of compleet doemscenario afgewend worden.