Peter Vandenbempt: "De donkere kant van Union kan ik niet echt appreciëren"

De koorts is wat gezakt bij Club Brugge. Maar pas na de moeilijke en vervelende wedstrijd tegen KV Kortrijk komende zaterdag zullen we weten of er echt beterschap is.

Niet vergeten dat er 2 weken geleden ook hoop was dat de kentering was ingezet na die even noodzakelijke overwinning tegen AA Gent.

Maar ik denk dat de situatie nu wel anders is. Of dat terecht is of niet? Wellicht wel.

Maar bij Club Brugge leeft nu het gevoel dat met Scott Parker het abces is weggesneden. Alle negativiteit en alle frustraties van de voorbije weken werden de voorbije dagen op de Engelsman gelaten.

Spelers hebben intern en publiek hun hart gelucht. Zijn aanpak was slecht, zijn people management was onbestaande en zijn keuzes onbegrijpelijk. En met Parker is dat nu allemaal de deur uitgegooid.

Interim-coach Rik De Mil, die dezelfde gevoelens had als de spelers, heeft dat heel slim aangewend om een grote samenhorigheid te creëren door de spelers vertrouwen en verantwoordelijkheid te geven. En ze hebben die genomen.

Ik vond niet dat Club Brugge nu ineens veel beter voetbalde dan tevoren. Maar er zat wel strijd, leven en beleving in. En de wil om een resultaat neer te zetten.

En het hielp natuurlijk ook dat je, behalve de eerste 10 minuten, aan de Rouches niet kon zien dat ze met een groot vertrouwen kwamen voetballen in Brugge. Dat is het jojo-gevoel bij Standard.

Ik vind dat Club Brugge verdiend heeft gewonnen. En dat deed duidelijk heel veel deugd.

Ik denk dat intern nu meer de overtuiging leeft dan 2 weken geleden na Gent dat dit een nieuwe start kan zijn. Met het vertrouwen in Rik De Mil, die dat goed heeft aangepakt.

Ik zou zelfs durven te denken dat De Mil gewoon mag doordoen tot het einde van het seizoen. En dat Club Brugge nu niet snel weer op zoek moet naar een andere trainer, die dan weer met een ander verhaal afkomt.

KRC Genk pakte in zijn laatste matchen 5 op 15. Het contrast met de maanden daarvoor maakt dat dat nu echt opvalt.

Met 5 op 15 en evenveel nederlagen als in de voorbije 24 speeldagen daarvoor kan je niet zeggen dat er niets aan de hand is.

In de voorbije 4 wedstrijden heeft Genk 3 keer 2 tegendoelpunten geslikt. Dat is ook te veel.

2 keer thuis verliezen tegen de echte titelconcurrenten Union en Antwerp is ook iets om over na te denken. Ook al was je in die matchen duidelijk de betere ploeg.

Die ondertussen weggesmolten voorsprong voelt hoe dan ook niet lekker aan.

Genk speelt nog altijd geweldig voetbal, zoals in die eerste 35 minuten. Beter voetbal vind je echt niet bij ons.

Ik deel ook alle lof en sympathie die er is voor Union zoals de club met die zware Europese wedstrijd en die vervelende terugreis is omgegaan de voorbije dagen. Dat is echt een voorbeeld.

Hun doelpunten in Genk waren van een hemelse schoonheid. Hun overgave, strijdlust en solidariteit na de rust om die voorsprong te verdedigen, dat was voorbeeldig.

Union heeft onder Karel Geraerts al laten zien dat het zelf geweldig kan voetballen, aanvallen, druk zetten en dominant zijn zoals tegen Club Brugge.

Maar de donkere kant van Union gisteren met dat oeverloos tijd rekken, die vele kleine foutjes en het enerveren van de tegenstander, dat kan ik niet echt appreciëren.

En misschien wordt dat wel het probleem van Racing Genk. Want Antwerp kan dat en Union kan dat. En ze zijn het alle twee op die manier komen doen in Genk. Ze kunnen geweldig voetballen, maar ook lelijk winnen. En Racing Genk kan dat nog niet.

En als er in de 2e helft heel weinig ruimte is, en ze horen dat niet graag in Genk, dan mis je toch wel Paul Onuachu en zijn présence. Zijn vervanger Tolu was gisteren geblesseerd en Samatta kon niet echt bevestigen.

Vrijdag wacht een vervelende wedstrijd tegen dat vervelende Cercle Brugge. Daar zit toch een beetje druk op voor Racing Genk.

Vooral de manier waarop moet Anderlecht vertrouwen geven voor een moeilijke strijd die er zeker nog aankomt om in die Europe Play-offs te geraken.

Ik vond dat Anderlecht voor de rust echt heel goed voetbalde. En elke tegenstander kan getuigen hoe moeilijk dat is tegen dat energieke Cercle Brugge, dat je voortdurend opjaagt.

Anderlecht voetbalde zich onder de druk uit en creëerde een resem kansen met snelle combinaties en veel beweging. Dat was echt goed voetbal zoals ze dat in het Lotto Park graag zien en te weinig hebben gezien dit seizoen.

Het was ook amper 3 dagen na die intense Europese wedstrijd tegen Villarreal. Er stonden 4 andere spelers op het veld. Riemer gebruikt zijn kern in deze zware weken, dat is ook knap gedaan.

Het enige manco gisteren waren die vele gemiste kansen. Met een beetje pech had het ineens 1-1 kunnen staan in plaats van 6-2, wat een juister beeld was geweest van de krachtsverhoudingen.

In het slot was het toch een beetje harken tot aan die 2-0 van Slimani. Dat heeft Anderlecht de voorbije maanden ook gemist: iemand die wroet, sleurt en scoort zoals die Slimani.

Onwillekeurig doet Slimani me denken aan Teodorczyk, die wat onbehouden Poolse spits uit het laatste kampioenenjaar van Anderlecht in 2017. Slimani heeft wel betere voeten, maar levert net zoals Teodorczyk punten op.

Oké, Anderlecht is nog nergens. Zondag wacht nog een moeilijke wedstrijd in Leuven. Ze moeten ook naar Racing Genk en er is nog die Europese verplaatsing.

Ik kan me voorstellen dat ze bij Anderlecht denken: "Goed, dat Europees voetbal, laten we dat nu maar afsluiten. Want de Conference League winnen, zullen we toch niet doen."

Zeker als je ziet welke energie en welke weinige momenten van grote vreugde dat Europees voetbal bij Anderlecht heeft opgeleverd dit seizoen.

Hilarische taferelen. De collega's van Het Laatste Nieuws hebben het verhaal geschetst. Antwerp  treft blijkbaar ook schuld, want ze hadden niet de juiste truitjes mee.

1 helft zit je te kijken naar de wedstrijd Seraing-Antwerp, waarbij je de 2 ploegen nauwelijks kan onderscheiden. De ene met rode en de andere met zwarte truitjes.

Dan hebben ze bij de rust gezegd: "Daar zullen we dan toch iets aan doen."

In principe moest Antwerp dan van truitje wisselen, maar die hadden niet de juiste truitjes bij. Dus Seraing zei: "Pak dan die van ons, dat zijn witte truitjes." Maar dat gaat dan weer niet, want Seraing heeft een gokkantoor als sponsor op de rug staan en Antwerp heeft een ander gokkantoor als sponsor.

Seraing heeft dan gezegd: "We zullen dan zelf met die witte truitjes spelen." Maar die waren dan toch niet helemaal klaar en de uitrusting was ook niet volledig.

Dus hebben ze bij het rugnummer 1 een 5 met alcoholstift moeten opschrijven.

Wat ze bij het truitje van Lepoint gedaan hebben, vond ik nog het beste van allemaal. Hij speelt met nummer 23, maar dat hadden ze niet. Ze hadden wel 28, dus hebben ze dat opgelost door de helft van die 8 af te plakken en dan krijg je een 3. Goed gedaan.

Het was precies een aflevering van FC De Kampioenen. Want Antwerp-doelman Butez kwam ook met een wit truitje het veld op. Dus plots stonden er 12 spelers met een wit truitje op het veld.

Butez heeft dan een blauw truitje aangetrokken van de derde doelman, Davino Verhulst. Maar die blijkt toch wat forser te zijn dan Butez, een maatje of 2. Het was echt wel FC De Kampioenen.

Er wordt nu een scheidsrechtersrapport opgemaakt en ze wachten het verslag af. Maar ik zou zeggen: "Maak er je niet druk om."

Ik begrijp dat het vervelend is voor Seraing, voor de coach en de spelers. Ze hebben zich een beetje belachelijk gemaakt.

Maar wat is er erger: een beetje plakken en knippen en kleuren in Luik? Of Sint-Truiden dat nog maar eens genekt is door de VAR?