Terug van weggeweest na 3 weken op de Teide: kan Wout van Aert deze keer wel "de puntjes op de i" zetten?

Zowat elke wielerliefhebber sprak zaterdag na Milaan-Sanremo over de "allermooiste editie in de geschiedenis".

Veel wielerromantici maakten echter de bedenking dat er één potentiële smaakmaker ontbrak om het sterrengerecht helemaal af te kruiden.

Wout van Aert kampeerde afgelopen zaterdag namelijk nog op zijn berg met ploegmakker Tiesj Benoot. Wilco Kelderman was er ook lange tijd bij, maar keerde vroeger terug voor de Ronde van Catalonië.

Nu ja, zijn berg? De Teide en Hotel Parador op Tenerife zijn al langer uitgegroeid tot het beloofde land voor het peloton.

Je wil er nochtans de laatste dagen van je leven niet slijten, want het uitermate sobere hotel prikkelt de zintuigen allerminst.

"De tijd is er blijven stilstaan", gniffelde Tiesj Benoot onlangs in de podcast Stamcafé Koers. "Het hotel is in tientallen jaren nog niet veranderd."

"Mochten de muren kunnen spreken: Armstrong heeft er gezeten, Contador ook. Daar is veel gebeurd, denk ik", grijnsde Benoot, die er tijdens een stage in 2021 met DSM ook nog eens geconfronteerd werd met bedwantsen.

Het lijkt een contradictie, maar net dat is het grote pluspunt voor Van Aert en tutti quanti tijdens hun spartaans regime op 2.315 meter boven de zeespiegel: niet die duivelse beestjes uiteraard, wel het absolute gebrek aan verleidingen, waardoor je alleen maar bezig kan zijn met je vak.

De nieuwe voorjaarsroute werd in 2024 uitgetest door Visma-Lease a Bike en werd dit voorjaar gekopieerd, zij het niet volledig. Van Aert en co verbleven niet in het beroemde hotel, maar wel voor het eerst in kleine huisjes vlakbij.

Tijdens de afzondering van 3 weken werd het drietal begeleid door een mecanicien, verzorger, trainer en kok, die halfweg het verblijf werden afgelost door een nieuwe equipe.

Van Aert, Benoot en Kelderman vlogen op woensdag 5 maart, 3 dagen na het openingsweekend, naar hun Spaanse bestemming.

Zoals gezegd: niet om te lanterfanten, wel om keihard te trainen in de zoektocht naar die zo begeerde laatste procentjes.

Het beste voorbeeld van zo’n dag op de pijnbank? Vlak voor het slotweekend van Parijs-Nice en Tirreno-Adriatico liet Van Aert zijn benen 7 uur en 30 minuten draaien over een afstand van 206,8 kilometer met een hoogteverschil van liefst 5.129 meter. "WK trainingsachterstand wegwerken", zo heette het op Strava.

Het zijn duizelingwekkende inspanningen die Van Aert in staat moeten stellen om de komende weken de andere brommers te volgen in de Vlaamse Ardennen en op de Noord-Franse kasseien.

Een garantie heb je uiteraard niet dat zo’n hoogtestage altijd (onmiddellijk) rendeert, maar Van Aert behoort duidelijk tot de groep "responders".

Atleten bij wie een hoogtestage geen gunstig effect heeft op het prestatievermogen, worden non-responders genoemd. Al lees je in de wetenschap steeds vaker dat het dan gaat om minder goed voorbereide responders.

Soit, bij een hoogtekamp dans je altijd op een dunne koord waarbij je in het eerste gedeelte de nodige voorzichtigheid moet incalculeren. Vermijd de te stevige inspanningen, want je lichaam heeft tijd nodig om aan te passen.

Eens dat dieptepunt achter de rug is, herstelt je lichaam steeds beter en kan de aanmaak van natuurlijke epo en rode bloedcellen volledig tot uiting komen.

Het recente verleden heeft bewezen dat Van Aert er vrijwel altijd meteen staat na een hoogteprikkel, zowel in het voorjaar als in de zomer.

Alleen betekent deze aanpak dat "kiezen verliezen is", zo vertelde Benoot nog vlak voor de Strade Bianche.

"Het is heel jammer dat ik die koers heb gemist, maar het is een keuze die we samen hebben gemaakt om daarna zo goed mogelijk te zijn."

Ook Van Aert heeft dus net als vorig jaar in zijn koersagenda gesnoeid. Weg koersritme, weg pelotongevoel en weg met de kansen in onder meer Milaan-Sanremo.

"Een klein berekend risico en out of the box", klonk het vorig jaar al bij Visma-Lease a Bike over het hoogtekamp pal in het voorjaar.

Vooral Van Aert wil zijn piek leggen in de heilige week met de Ronde van Vlaanderen op 6 april en Parijs-Roubaix een week later. Vandaar die timing.

Ga je, zoals in het verleden, op hoogte tot net voor het openingsweekend, dan is het effect in april zo goed als uitgewerkt. Al staat je lichaam meteen na een hoogtestage ook niet meteen op punt.

Wie terugkeert na een periode op hoogte – een duur van 3 weken is toch gewenst -, zou in theorie bij de terugkeer op zeeniveau aanvankelijk vrij rustig moeten trainen, want net dan beland je in een tweede put (na de eerste dip in het begin van je hoogtekamp door de aanpassingsproblemen) en moet je rekenen op je taperperiode.

Dan is het natuurlijk allesbehalve vanzelfsprekend om gensters te slaan in de E3 Saxo Classic van komende vrijdag, amper 2 dagen na de terugreis.

De kansen van Van Aert in die koers werden vorig jaar gefnuikt door een val aan de voet van de Paterberg, maar een okselfrisse Van Aert kregen we toen ook niet te zien.

"Wout was op de afspraak en ligt op schema", wilde Visma-Lease a Bike vorig jaar nog geen te snelle conclusies formuleren. "Woensdag moet hij de puntjes op de i zetten."

Woensdag, dat was de dag van Dwars door Vlaanderen, meteen het brutale einde van Van Aert z’n voorjaar. Het puntje was een point final geworden.

Extra zuur voor Van Aert, die naar eigen zeggen toen ondervond hoe de nagelnieuwe aanpak zijn vruchten leek af te werpen. Vandaar het bisnummer dit jaar.

Het optimale rendement van een hoogtestage zou je een tiental dagen na het einde moeten ervaren, pal in de settimana santa met Vlaanderen en Roubaix.

Maar het is de rode draad in de carrière van een renner: vallen en opstaan gaan hand in hand.

Vorig jaar rustte er zelfs een vloek op het viertal dat op hoogte was gegaan: Van Aert, Benoot, Tratnik en Hagenes gingen allemaal tegen het asfalt meteen na hun kamp.

Anders gezegd: de risico’s van het vak. Wat het "berekend risico" dit jaar oplevert, weten we bij de eindafrekening over enkele weken.