Heeft de relatie therapie nodig? De Strade Bianche is anno 2025 specialistenwerk geworden, want door het steeds zwaardere parcours is het bijna uitsluitend spek voor de bek van de klimmers. Stooft de organisatie zichzelf hiermee een peer en kalft ook het enthousiasme bij de wielerfans af? Lees het in onze vooruitblik.
Vraag aan een willekeurige wielerfan wat zijn favoriete koers van 2024 was en naar alle waarschijnlijkheid valt de Strade Bianche niet (veel) onder de genomineerden.
De demonstratie van Tadej Pogacar en zijn aanval op 81 kilometer van Siena heeft daar veel, zoniet alles mee te maken.
Over de intrinsieke schoonheid van een solo zijn de meningen verdeeld. Je houdt ervan of je hebt er een hekel aan, zeker als zo'n onemanshow net zo vaak herhaald wordt als afleveringen van F.C. De Kampioenen.
Hoe Pogacar de 18e editie van de wurgklassieker vorig jaar in een wurggreep hield, was angstaanjagend en saai tegelijk. Op een parcours dat nog zwaarder was gemaakt, kwam zijn overwicht en het klasseverschil nog meer tot uiting.
In een vlaag van zinsverbijstering had de organisatie in 2024 namelijk beslist dat het parcours een nog grotere uitdaging moest vormen. De afstand werd opgetrokken van 185 kilometer naar 215 kilometer, het aantal grindstroken van 11 naar 15.
Wilde RCS de kandidatuur als 6e monument hiermee kracht bijzetten?
Het resultaat kent iedereen, maar dit jaar moest er blijkbaar nog een schepje bovenop. De afstand blijft beperkt tot 213 kilometer, maar de portie grind is aangedikt van 72,4 naar 81,7 kilometer, inclusief de nodige extra hoogtemeters.
De beste kopgroep ooit
De dubbele portie van de Colle Pinzuto en Le Tolfe, twee duivelse kuitenbijters, had van de Strade Bianche anno 2024 al een klimkoers gemaakt en de parcoursbouwers blijven die facelift dus doortrekken.
Een gedaantewisseling, jawel, want wie de erelijst bestudeert, merkt op dat winnaars als Philippe Gilbert, Fabian Cancellara (3 keer), Zdenek Stybar, Michal Kwiatkowski (2 keer), Tiesj Benoot, Julian Alaphilippe, Wout van Aert en Mathieu van der Poel niet meteen het label "klimgeit" opgespeld krijgen.
Spoiler alert: de niet-gepensioneerden in bovenstaand lijstje sturen zaterdag stuk voor stuk hun kat (op Kwiatkowski na).
Zo'n 10 jaar geleden kon je de hoofdrolspelers van de Strade Bianche ook opschrijven voor de heilige week in ons land, maar tegenwoordig is dat veel minder vanzelfsprekend.
Op superman Pogacar na, uiteraard. Hebben de andere tenoren geen zin in een bolwassing of ontlopen ze een missie die bij voorbaat al zinloos oogt?
Met weemoed wordt dan ook teruggedacht aan de editie van 2021. De kopgroep bestond toen uit MVDP, Van Aert, Alaphilippe, Pogacar, Thomas Pidcock, Egan Bernal en Michael Gogl, de vreemde eend in de bijt.
"De sterkste kopgroep aller tijden", werd toen met de nodige zin voor overdrijving geponeerd. Het lijkt een ver verleden.
Die Strade van 2021 moet zowat de natte droom van de Internationale Wielerunie geweest zijn. De UCI smult van de allerbeste renners samen aan het front in de allergrootste koersen.
Het groeiende prestigieuze karakter van de Strade lokte dan ook Tourwinnaars naar Toscane, maar de belangstelling van de klassieke kanjers bloedde mondjesmaat dood.
Dat merk je ook aan het uitgeklede deelnemersveld van aanstaande zaterdag. De gedroomde cocktail smaakt minder zoet, de potentiële smaakmakers zijn voornamelijk pluimgewichten.
Verliefd
"Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik ben er nog eens 4e geweest", vertelde cocommentator Sep Vanmarcke deze week tijdens de GP Samyn. "Nu vraag ik me af hoe ik dat gedaan heb."
Kasseivreter Vanmarcke eindigde in 2015 op de Piazza del Campo op 46 seconden van winnaar Zdenek Stybar. De Tsjech werd op dat podium geflankeerd door Greg Van Avermaet en Alejandro Valverde.
"Dat was het enige jaar waarin ik meer dan 80 kilogram woog", vervolgt Vanmarcke. "Ik was bijgekomen in de winter en ik schreef dat toe aan krachttraining, maar ik kan nu bekennen dat ik toen enorm verliefd was."
Vanmarcke praat tijdens zijn trip down memory lane over zijn huidige partner. "Ik reed die periode rond met vleugels. Ik maakte wel tactische fouten, maar ik kon er met de beste renners mee."
Dat was onverwacht. "Bij de start dacht ik niet aan de finale, maar ik bleef maar koersen en plots deed ik mee. Toen Cancellara loste, besefte ik pas echt hoe goed ik was. Al begonnen mijn benen op dat moment meteen pijn te doen."
60 kilogram
Wie 4e kan worden in Siena, droomt van meer. Zo ook Vanmarcke. "2 jaar later keerde ik terug en dacht ik dat ik zou meespelen voor de zege. Maar ik kon amper de eerste 20 renners volgen. Het jaar daarop kon ik niet meer met de beste 30 mee."
Die kentering kwam er zelfs zonder parcoursverandering. "Ik zag de Strade zienderogen verschuiven naar een klimkoers."
"Er was gewoon een andere insteek, want de renners fietsten van in het begin veel harder. Dat zag je daarna ook gebeuren in koersen als de Amstel Gold Race en nu ook de Ronde van Vlaanderen."
Zoals gezegd: tegenwoordig is deze koers nog veel langer en is de lading grind nog veel uitgebreider. "De Strade was nochtans al zwaar genoeg door de manier van koersen."
"Mannen als Van Aert en Van der Poel beschouwen het zelfs niet meer als een piekmoment. Nu zijn alleen nog de mannen van 60 kilogram aan zet. Dat verandert niet als je de koers langer maakt."
Over je toeren gaan
De Toscaanse gulzigheid krijgt evenwel geen vertaling in het deelnemersveld. Uiteraard staan er zaterdag geen pannenkoeken aan de start, maar de lijst met afwezigen is veel indrukwekkender dan het trosje kunstmatige uitdagers van de Sloveense superfavoriet.
"Een antwoord formuleren op de vraag wie de Strade Bianche kan winnen, is vervelend, want je kan eigenlijk maar één naam zeggen", zegt Vanmarcke over de afgeroomde startlijst.
Tenzij de winnaar van 2023 boven zichzelf uitstijgt. "Tom Pidcock is een van de weinige mannen die mag hopen om mee te kunnen met Pogacar. Maar als zelfs hij dat al niet meer gelooft, dan wordt het heel moeilijk."
Ik hoop stiekem dat er renners durven mee te gaan met Tadej Pogacar, dat ze over hun toeren gaan. Om dan te zien hoe ver ze komen. Dat zou een mooi scenario zijn, al mag je niet verwachten dat iemand hem klopt.
"Als hij op zijn best is, is hij de grote man die kan wedijveren met Pogacar. Ik hoop stiekem dat er renners durven mee te gaan, dat ze over hun toeren gaan. Om dan te zien hoe ver ze komen."
"Dat zou een mooi scenario zijn, al mag je niet verwachten dat iemand hem klopt. Daarbij dacht ik overigens aan Maxim Van Gils, maar zijn ziekte trekt er een streep door."
Al zijn UAE en Pogacar uiteraard nog niet zegezeker. "Klopt. Kijk naar het openingsweekend. UAE was goed en wilde koersen, maar zonder afwerker is het niet simpel."
"Zelfs UAE heeft, ondanks al die toppers, Pogacar nodig. Hij lift de ploeg als hij erbij is. Dat stralen ze dan ook uit: hun zelfvertrouwen doet hen veranderen."
