Peter Maes glundert na promotie met Willem II: "Wilde tonen dat ik niet veranderd ben als coach"
Plots loop je een kersvers gepromoveerde coach tegen het lijf in Mechelen. Peter Maes glundert na zijn triomf met Willem II. De Belgische coach, die zijn carrière herlanceert in Nederland na de zaak "Propere Handen", staat zo weer op de kaart. "Dat was een van mijn drijfveren", geeft hij eerlijk toe.
Al 30 jaar is zijn vrouw medewerker van KV Mechelen, dus komt Peter Maes ook na een korte feestnacht een kijkje nemen naar de wedstrijd tegen Gent.
"Om 5 uur 's nachts was ik pas thuis", verzekert de T1 van Willem II aan onze redactie. "De ontlading was enorm. In de 93e minuut je verzekeren van de promotie voor zo veel geweldige supporters, dan ga je mee in het feestgedruis."
Een straffe prestatie. Want de ploeg die Maes onder zijn hoede nam, werd in het begin van het seizoen bestempeld als uitgeblust. Wat is de Belg zijn geheim? "We zijn als collectief aan de slag gegaan en hebben twee culturen binnen de club samengebracht", opent hij.
"Het Nederlandse voetbal staat vooral voor balbezit, maar niet zozeer voor scherp verdedigen. Ik denk dat ik er toch een organisatie heb neergepoot. We hebben niet het allerbeste team met jongens die zelf het verschil kunnen maken. Dat laatste deden we als ploeg."
Ik word hier gerespecteerd en denk dat ik hier wel iets kan bouwen.
Willem II leeft dus weer, maar vooral: Peter Maes staat weer op de kaart als trainer. "Dat was een van mijn drijfveren", verzekert de 59-jarige coach. "Ik wilde terugvechten en tonen dat ik niet veranderd ben als coach."
Blijft hij na het onverhoopte succes ook bij de Nederlandse club? Een contract heeft hij er na dit seizoen niet meer.
"Ik kon een contract tekenen met een optie op een extra seizoen, maar dat heb ik afgewezen, omdat ik het wilde laten afhangen van de resultaten in het eerste jaar."
"Het is een volkse club waarbij ik me thuis voel. Ik word hier ook gerespecteerd en denk dat ik hier wel iets kan bouwen", besluit Maes alvast met een positief signaal.
