Peter Vandenbempt: "Het is crisis in Club Brugge. En het kan zelfs nog erger worden"

Na een late aansluitingstreffer in de heenwedstrijd sloeg Union ook gisteren pas toe in de extra tijd met een kopbal van Ross Sykes. 

Verdiend? Laten we zeggen dat de twee ploegen zich hadden kunnen kwalificeren. Als je er ook de heenwedstrijd bijneemt, zou je kunnen zeggen dat Club Brugge de kwalificatie daar heeft laten liggen.

Het werd in Brugge ook niet geholpen door een niet-gefloten penalty-overtreding op Hans Vanaken: 3-0 was juister geweest dan 2-1.

Maar gisteren was Union wel de betere ploeg. Het had de hele tijd het balbezit: het was in de eerste helft zelfs 70 procent op een bepaald moment.

Maar qua kansen had Club Brugge ook zijn momenten met megamissers van Igor Thiago. Het had dus ook de andere kant kunnen opdraaien.

En dan in het slot na de 1-0 voelde je: het is onvermijdelijk, Club zakt toch weer in elkaar, het volk ging erachter staan... En als die 2-0 niet was gevallen in de extra tijd, dan zou het toch in de verlengingen gebeurd zijn.

Dat is toch het gevoel dat we hadden. Ook omdat Simon Mignolet en Éder Balanta moesten gewisseld worden. 

Op kop in de competitie, Europees nog actief en nu ook de eerste bekerfinale in 110 jaar. Union is op weg om er een onvergetelijk seizoen van te maken.

Alles valt ook in elkaar. Als je naar wedstrijden van Union kijkt, krijg je de indruk: dat komt toch nog in orde voor de Brusselaars. Zo spelen ze ook. In Frankfurt, toch een topploeg uit de Bundesliga met 55.000 supporters, bibberde Union geen moment.

Ze stralen een soort van onoverwinnelijkheid uit, enorme solidariteit, spelvreugde, fysieke paraatheid... Tactisch is coach Alexander Blessin heel sterk, bij de wisselspelers is er weinig kwaliteitsverlies. 

Het is een onwaarschijnlijke cocktail met ingrediënten waarmee je succes haalt. Dat heeft te maken met goede scouting en rekrutering, maar vooral ook met de "winning mood" waarin Union zit.

Ze hebben alles: uitstekende voetballers, knokkers, lepe voetballers, smeerlapjes ook, scorend vermogen en een paar geweldige talenten. Het is een geweldig elftal en ze stralen spelplezier uit.

Het was toch belangrijk om die bekerfinale te halen. Het was al een aantal jaar net niet: emmers lof erover, maar twee keer net geen kampioen, vorig jaar in de halve finales van de beker eruit na penalty's. CEO Philippe Bormans zei het ook: "Het was nu wel belangrijk om er eens voorbij te raken."

Met 20 punten achterstand in de competitie was het in de Beker van België eigenlijk van moeten voor Club Brugge. CEO Bob Madou onderstreepte het dinsdag ook al: "Iedereen is ervan doordrongen van het belang van deze wedstrijd."

Als je in de bekerfinale zit, heb je toch een soort van rust. Dan heb je weer perspectief voor de spelers, de trainer, de club, de supporters. Dan is er wat druk van de ketel. Nu heb je het omgekeerde.

Club Brugge heeft zich gisteren niet gepresenteerd als een dood vogeltje. De spelers wilden coach Ronny Deila zeker niet buitenwerken. Er was strijd, maar het is een elftal met weinig vertrouwen.

Igor Thiago lijkt te willen aantonen waarom we zo opkeken van zijn prijskaartje van 37 miljoen euro. Niet alleen heeft hij al 4 wedstrijden niet meer gescoord, tegen Cercle Brugge en Union miste hij ook niet te missen kansen.

Hoe je het ook draait of keert: wat rest Club Brugge nu nog? Kampioen? Nee. Beker? Nee. En de Conference League winnen moet dan toch miraculeus gebeuren. 

Zo kan het zomaar gebeuren dat Club Brugge twee jaar na elkaar geen trofee zal halen. En dat voor de rijkste ploeg van het land met in principe een van de beste spelerskernen.

En pas op: het kan nog altijd erger. Zondag gaat Club naar KRC Genk. Ik maak er een doemscenario van, maar als Club daar verliest en Gent en Cercle winnen hun wedstrijden, dan sta je op 2 speeldagen van het einde 7e.

Stel je maar eens voor dat Club Brugge ook uit de Champions' Play-offs valt?

"Crisis is een groot woord, maar we zijn heel erg ontgoocheld", zei coach Ronny Deila gisteren. Maar natuurlijk is het crisis bij Club Brugge. Daar gaat niemand omheen draaien.

Deila was op de persconferentie achteraf zeer geïrriteerd. Hij krijgt natuurlijk al weken vervelende vragen, maar hij maakt zelf ook ongelukkige opmerkingen.

Nu zei hij zelf weer: "Het is elke keer iets met de trainers in Club Brugge. Als je de lat zo hoog legt, dan is het altijd slecht."

Nee, de lat ligt daar waar Club ze met zijn prestaties en als rijkste club zelf heeft gelegd.

We mogen toch zeggen dat Club nu ver beneden die norm zit. Deila is gehaald om na het vermaledijde vorige seizoen weer aan te knopen met de successen. En hij heeft al een paar keer een slechte beurt gemaakt. 

Hij ligt wel nog altijd goed bij de spelers. Dat is belangrijk. Hij toont ook nog altijd strijdvaardigheid.

Maar goed, af en toe moeten we toch eens kijken naar de verantwoordelijkheid van de trainer. Hoe komt het dat Club Brugge nu al voor de 5e keer in het slot van de wedstrijd onderuit gaat en mentale broosheid toont? Dat is ook de verantwoordelijkheid van de trainer.

Vincent Mannaert is duidelijk niet meer actief bij Club Brugge, al jaren het klankbord voor de trainer. Een man met voetbalkennis. De vraag is: aan wie moet Deila nu verantwoording afleggen, wie gaat die beslissing nemen?    

Ik zou zeggen: voorzitter Bart Verhaeghe heeft de sleutel in handen, maar die is momenteel ziek. Ik zou dus zeggen: even afwachten.