Een Kannibaal uit Baal, een Van der Poel-complex en Lage Landen aan de macht: statistieken bij 250e WB-cross

Het is algemeen geweten: Sven Nys is de absolute zegekoning in de Wereldbeker. Met 50 overwinningen heeft hij zijn bijnaam de Kannibaal van Baal niet gestolen, al sluipt Mathieu van der Poel (37 zeges) mondjesmaat wel steeds dichterbij.

Van der Poel hoeft als nummer 2 nog niet meteen achterom te kijken. Eli Iserbyt en Wout van Aert volgen op ruime afstand met allebei 16 zeges.

De top 10 is net als alle WB-statistieken overwegend Belgisch getint, met 6 landgenoten.

Een weinig benijdenswaardige titel: Wout van Aert is de beste nummer 2 in het rijtje. Hij stond liefst 25 keer als tweede op het podium.

Opvallend: van de 25 keer dat Van Aert tweede was, werd hij liefst 21 keer geklopt door Mathieu van der Poel. Wonnen ook een Wereldbeker met Van Aert als nummer 2: Toon Aerts (2x), Sven Nys en Lars van der Haar.

Michael Vanthourenhout en Erwin Vervecken delen dan weer de leiding in het klassement van de meeste 3e plaatsen: zij stonden allebei 15 keer als nummer 3 op het podium, van nabij gevolgd door Sven Nys (14).

De Kannibaal van Baal won de meeste WB-crossen en het verbaast dan ook niet dat hij in totaal de meeste podiumplaatsen verzamelde. Met 82 podia houdt hij het duo Wout van Aert-Mathieu van der Poel (allebei 45) ver achter zich. Richard Groenendaal is met 40 podiumplaatsen een mooie nummer 4.

Ook in dit rijtje springt de Belgisch-Nederlandse dominantie in het oog: geen enkele renner van buiten de Lage Landen haalt de top 10 qua podiumplaatsen.

De beste niet-Belg of -Nederlander is de Tsjech Zdenek Stybar, die in totaal 23 keer op het podium stond van een WB-cross en daarmee 13e is qua aantal podiumplaatsen.

De andere "buitenlanders" die minstens 10 keer het podium haalden: de Italiaan Daniele Pontoni (17), de Brit Tom Pidcock (13), de Fransman Francis Mouray (12) en de Tsjech Petr Dlask (10).

De veldrit van zondag in Hoogerheide gaat de UCI-annalen in als de 250e WB-cross. Toch krijgen we geen 250e winnaar, wel een 249e. 

Een rekenfoutje van de UCI dan? Neen, want er werden wel degelijk 250 WB-veldritten georganiseerd. Alleen: in eentje was er geen race bij de elite mannen.

In 2007 had de organisatie van de veldrit in Milaan geen centen om de profs te betalen. En zo rukten Sven Nys en co destijds niet uit. Bij de vrouwen en de jeugd werd er wel gekoerst en dus geldt de wedstrijd voor de UCI toch als een officiële WB-cross, ook al kwamen de mannen er niet in actie.

In de 248 WB-veldritten die tot nu toe ook effectief gereden werden bij de elite mannen, waren de Lage Landen oppermachtig. Zeker België steekt er met kop en schouders bovenuit: 142 WB-veldritten, oftewel 57% van alle crossen die tot nog toe gereden werden, zijn gewonnen door een Belg.

In 228 van de 248 crossen stond er minstens één Belg op het podium. 48 keer kregen we zelfs een volledig Belgisch podium.

Opvallend: slechts 8 landen hadden ooit een renner op het podium van een Wereldbeker-veldrit. Van die 8 had enkel Duitsland nooit een winnaar in huis op een WB-cross.

Veldrijden is koning in België en Nederland en dat wordt ook weerspiegeld door het aantal georganiseerde WB-crossen in de Lage Landen. 

België telt tot nog toe 71 WB-veldritten, Nederland ontving er 41. Daarmee vond bijna de helft van alle WB-crossen plaats in de Lage Landen. Frankrijk is met 33 WB-veldritten de nummer 3.

Koksijde is de koploper en mocht al 19 keer het WB-circus ontvangen. Het is zondag ook de 17e WB-veldrit in Hoogerheide, waarmee de Nederlandse plaats de nummer 2 is in het lijstje. Tabor is met 16 WB-veldritten de nummer 3.