Loena Hendrickx over haar succes: "Kunstschaatsen is voor 70% een mentale sport"

Wordt ze van al die pirouettes op het ijs niet serieus draaierig, was de eerste vraag in De Afspraak voor Loena Hendrickx? "Ik doe het al vanaf mijn 4 jaar, dus je wordt dat echt gewoon", lacht ze die bezorgdheid weg.

20 jaar staat Hendrickx dus al op de schaatsen, vorige maand vierde de nummer 3 van het WK en nummer 2 van het EK haar 24e verjaardag. Ze deed bij Phara de Aguirre haar verhaal van de grote Grand Prix-finale.

Bijna was ze er niet geraakt: "De vrijdag voor ik vertrok, schoot er iets in mijn rug. Ik zat het hele weekend met een verschot in mijn rug. Gelukkig kon mijn fysiotherapeut mee naar Peking."

Pijn tijdens het schaatsen had ze niet. "Door de adrenaline valt de pijn weg. Vanaf dat ik aan de wedstrijd begon, wist ik dat de volle focus op mijn programma zou komen. Dan verdwijnt de pijn even, maar de dag erna is het eens zo erg." 

Loena Hendrickx was niet alleen in Peking. Met de 17-jarige Nina Pinzarrone deed er nog een Belgische mee: 2 op 6 voor ons kleine landje. De vergelijking met tennissters Kim Clijsters en Justine Henin van begin deze eeuw valt her en der.

Hendrickx: "Het is inderdaad heel speciaal. Omdat het in België niet vanzelfsprekend is om te gaan schaatsen. Vooraleer ik echt prestaties neerzette, wisten mensen niet eens wat kunstschaatsen inhoudt."

Schaatsen in België is niet gemakkelijk. "Er verdwijnen zoveel ijsbanen in België. Ik heb geen idee waarom. Ik denk dat het te duur wordt. Ikzelf ben 7 jaar geleden mijn thuisijsbaan verloren. Ik ben 5 jaar lang in Nederland gaan trainen."

Sinds 2 jaar kan Hendrickx in Deurne terecht. "Daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Het is leuk om in je eigen land te trainen."

(lees voort onder foto)

Terug naar het begin: hoe kreeg de microbe haar op haar 4e te pakken? "Ik heb 3 oudere broers. De oudste 2 deden ijshockey, de jongste is ook in het kunstschaatsen gerold. Ik was daar als baby, zag niets anders en mijn oogjes begonnen te fonkelen toen ik het ijs zag."

Toen was het voor het plezier, nu is het andere koek. Is kunstschaatsen een harde wereld? "Alle topsport is hard", beseft Hendrickx.

"Het is vooral een mentale sport. Je moet fysiek alles onder de knie hebben, maar een wedstrijd bestaat echt voor 70 procent uit het mentale. Je kan goed zijn op training, maar je moet het doen in die 4 minuten."

Wat maakt de sport zo stresserend? "Als je ziet hoe dun een ijzer is, elke millimeter die je verkeerd afspringt, kan fataal zijn."

Het is een totaalsport, stipt Hendrickx aan: "Je moet muzikaal zijn, lenig, superexplosief qua spieren... Die combinatie maakt het een geweldig leuke sport."

Hoelang wil ze dit nog doen? "Omdat het zo belastend is voor je lichaam, ben je midden 20, eind 20 bij de oudsten in het circuit. Ik ben dat zelfs nu al."
 

"De sport wordt gedomineerd door de 18-jarigen. Alles gaat dan nog vanzelf: je zit nog in je robotfase en doet het gewoon. Als je ouder wordt, begin je over alles na te denken. Dat maakt het veel moeilijker. De trainingen worden ook zwaarder."

"Als je internationaal kijkt, ben je op je best tussen je 16 en je 20." Hendrickx is ouder, maar verbetert nog. "Dat is uitzonderlijk", lacht ze. "Ik doe het zo graag."

Daarom kan ze het harde labeur ook volhouden: "We trainen tussen de 25 en 30 uur per week, zonder de bijhorende zaken als kiné, mental coach... Je bent er fulltime mee bezig."
 

"En daar moet je dan ook nog de reistijd bijtellen. Ik zit evenveel in mijn auto dan ik aan het trainen ben. Dat is heel jammer."
 

Wat zou ze voor haar afscheid nog willen bereiken? "Mijn grootste doel is een derde keer de Olympische Spelen te halen. En hopelijk kan ik daar beter doen dan de vorige keer."

In Pyeongchang 2018 werd ze 16e, in Peking 2022 8e. In Milaan & Cortina d'Ampezzo 2026 zal ze 26 jaar zijn.