Jaren vol (onzichtbare) ellende hebben Obbi Oulare getekend, maar niet gebroken: "Even dacht ik dat het over was"

"Ik was verdwenen, echt van de radar. Mijn laatste echte piekmoment? Voor de coronaperiode bij Standard, denk ik. Daarna... (zoekt naar de juiste woorden) was het moeilijk."

Obbi Oulare zucht eens diep wanneer hij zijn parcours van de voorbije jaren overschouwt.

Zou u op een sportquiz zijn negen - ja, echt waar - clubs kunnen oplijsten? Wellicht niet. Voor velen is de laatste herinnering aan de spits zijn pijnlijke scheenbeenbreuk bij Standard, na een botsing op een godvergeten Europa League-avond in Turkije.

Op de kalender stond december 2018.

Nadien verdween Oulare in het verborgene van de voetbalwereld. 

Wat is er sindsdien allemaal gebeurd met de spits die ooit als ontembare tiener furore maakte bij Club Brugge?

Wel, na een periode bij de B-kern van Standard verhuisde Oulare naar de Engelse tweedeklasser Barnsley. Een verkeerde keuze, want hij zou amper 28 minuten in actie komen voor de club.

"Het verhaal begon meteen slecht", blaast Oulare.

"Door de Brexit moest ik een maand wachten op mijn visum en miste ik de volledige voorbereiding. Toen ik eindelijk arriveerde, had de coach wel veel vertrouwen in mij. Spijtig genoeg kreeg hij in oktober zijn ontslag. Er kwam een nieuwe trainer én een andere sportief directeur."

"Die laatste vertelde me dat ze zouden werken op basis van data. 'We hebben naar jouw cijfers gekeken en rekenen niet op jou', klonk het plots. (flauw lachje) Ze zeiden dat ik een speler was voor de derde of vierde klasse. Door corona kon ik ook mijn kinderen niet zien... Ik heb zes maanden mentaal diep gezeten in Engeland."

In contrast met zijn harde spel staat het zachte karakter van de reus - Oulare is iemand die vertrouwen en liefde nodig heeft.

Gelukkig bood RWDM, dan nog een tweedeklasser, een welgekomen uitweg. "Ik arriveerde daar na een jaar zonder voetbal", vertelt Oulare.

"Het was eerst de bedoeling om wat op te bouwen. Ze hadden toch net Igor De Camargo gehaald en ook William Togui liep er nog rond. Op het einde kon ik wat meedoen, maar we grepen net naast promotie."

In het volgende seizoen moest de spits een prominentere rol spelen. Tot het noodlot (alweer) genadeloos toesloeg.

"Het was de tiende dag van de voorbereiding. Bij een heel licht contact scheurde ik mijn kruisband. Seizoen voorbij, wéér pech."

Opnieuw liet het lichaam van Oulare hem in de steek. De boomlange aanvaller oogt als een blok graniet, maar zijn spieren en vezels bleken vaak broos. "Mentaal en fysiek zat ik op mijn diepste punt na die kruisbandblessure", geeft Oulare toe.

"Het is de enige blessure die me écht bang heeft gemaakt, omdat ik wist dat veel spelers nooit meer op een degelijk niveau terugkeren na een kruisbandletsel. En mijn lichaam had al zoveel afgezien ... Zou ik dat wel aankunnen? Even dacht ik dat mijn carrière over was."

"Gelukkig kreeg ik steun van jongens die het al eens mee hadden gemaakt, zoals Tuur Dierckx en Zinho Vanheusden. Dat deed deugd. De eerste week kon ik niet slapen van de pijn, maar drie dagen na mijn operatie was ik alweer aan het revalideren bij Lieven Maesschalck." 

Je moet het Oulare nageven: aan wilskracht en weerbaarheid ontbreekt het hem niet. Na zoveel ellende hadden sommigen al lang de handdoek in de ring gegooid.

"Het is wel niet makkelijk om steeds weer de motivatie te vinden als je lichaam niet mee wil. Mijn blessuregeschiedenis zorgde ook voor extra druk. Je begint schrik te krijgen bij elk klein pijntje dat je voelt. 'Shit, het zal toch niet weer prijs zijn', denk je dan."

Wat de buitenwereld evenmin zag, waren de problemen op persoonlijk vlak van Oulare.

De ex-belofte-international belandde in een vechtscheiding met zijn ex-vrouw en moeder van twee dochtertjes. "Die problemen naast het veld hebben veel energie opgeslorpt", zucht Oulare.

"Mentaal kon ik me niet 100% focussen op het voetbal. Ik had mijn eigen kinderen bij mij en de gerechtelijke procedure duurde maar liefst vier jaar. Nu is er een goeie regeling, waarbij ik mijn dochters om de twee weken zie. En met mijn nieuwe vrouw verwelkomden we enkele maanden geleden een zoontje."

Een brede glimlach verschijnt op het gezicht van Oulare.

Want ook sportief klaart de hemel op. Deze zomer streek hij neer bij tweedeklasser Lierse. Ondertussen staat de teller op elf wedstrijden en drie goals.

"Ik kan me niet herinneren wanneer ik zoveel matchen op rij speelde", glundert Oulare.

"Ik geniet en voel me weer goed. Eindelijk. Mijn vrouw zei deze week dat ze voelt dat voetbal weer mijn hobby is. Wist je dat ze nu pas voor eerst naar matchen van mij kan komen? (lacht) En we zijn al drie jaar samen, hé. Voordien was het enkel revalideren en sukkelen."

"Bij Lierse voel ik enorm veel vertrouwen. Ze zetten me niet onder druk, gaven me tijd om weer mijn oude niveau te halen. Deze zomer was mijn transfer ook op één dag afgerond - dat zegt veel. Of ik geen andere opties had? Misschien, maar ik wou niet het risico nemen om te wachten. Zeker in mijn situatie."

Vanavond krijgt Oulare de uitgelezen kans om zich nog eens aan het grote publiek te tonen.

Door zijn eigen onschuldige hand wacht een confrontatie tegen landskampioen, bekerhouder en zijn ex-club Antwerp.

Een droomaffiche, dus.

"Ik speelde één seizoen bij Antwerp, maar heb daar enorm hard genoten. We vormden een geweldige groep en met Laszlo Bölöni stond er ook een topcoach. Als ik zie waar Antwerp vandaag staat, ben ik trots dat ik voor die club gespeeld heb."

Terwijl de Great Old in sneltempo de Belgische voetbaltop bestormde, gleed de carrière van Oulare daar wel steeds verder van weg.

Hij mijmert: "Als ik één ding zou mogen veranderen, dan mijn transfer van Club Brugge naar Watford. Op het moment van mijn beslissing was ik all over the place. Ik zat bij de Belgische beloften en plots ... Ping, ping, ping! Ik kreeg meldingen dat Club Jelle Vossen had gekocht en de Braziliaanse spits Leandro Pereira. Ook Abdoulay Diaby zat er nog."

"En dan kwamen de telefoontjes over Watford. Van mijn makelaar, Bayat en uit Engeland. Een paar uur later zat ik op de TGV richting Londen om te tekenen. (zucht) Tijdens mijn eerste training kende de coach mijn naam niet eens ... Vervolgens speelt Club kampioen. Maar ach, je weet op voorhand niet hoe een keuze uitdraait."

Liever dan zich suf te piekeren over het verleden richt Oulare het vizier op de toekomst. Want ambitieus is hij nog steeds.

"Veel mensen denken dat ik 30+ ben, maar ik ben amper 27", relativeert hij. "Eigenlijk begin ik nu pas aan het tweede deel van mijn carrière."

"Wat je mij daarin mag toewensen? (meteen) Een goeie gezondheid. En dat ik misschien kan terugkeren naar een ploeg in 1A, om de mensen gelijk te geven die steeds in mijn geloofden. Ik wéét ook dat ik er de kwaliteiten voor heb."

In het bekerduel tegen Antwerp wacht het perfecte podium om dat te tonen.

Oulare glimlacht nog een laatste keer: "Mijn volledige gezinnetje zal aanwezig zijn."

Als dat geen motivatie is ...