Vreugde en teleurstelling in de Ronde voor wielerminnend België gisteren: Lotte Kopecky triomfeerde opnieuw bij de vrouwen, voor Wout van Aert wilde het niet lukken bij de mannen. Christophe Vandegoor maakte het allebei mee vanaf de eerste rij. Hoe kijkt de radiocommentator nu het stof gaan liggen is terug op de 2 races?
Het mooie aan Van Aert: what you see, is what you get
Wout van Aert zegt dat hij tevreden is met de vierde plaats, maar uiteraard is hij ontgoocheld. En dat is ook het mooie aan Van Aert, vind ik: what you see, is what you get.
Hij is zelf enorm teleurgesteld, uit dat ook voor de camera’s en zoekt absoluut geen excuses: niet goed genoeg, punt.
Hij is ook ontgoocheld dat hij geen podiumplaats kan schenken aan zijn ploegmaats.
Nu, het is een druk die hij zichzelf oplegt. Dat hoeft de buitenwereld niet te benadrukken. Van Aert en zijn team zeggen al sinds de winter dat alleen Vlaanderen en Roubaix tellen.
Die monumenten zijn zijn volgende stap in z’n carrière of beter gezegd: de nog
ontbrekende puzzelstukken in de uitbouw van nu al een heel mooi palmares.
Van Aert en zijn team zeggen al sinds de winter dat alleen Vlaanderen en Roubaix tellen.
Maar het is ook wel een heftige periode mentaal, vind ik: winnen in Harelbeke, glorie, maar ook vanuit een zekere prikkeling van "Ik moet just niks".
Dan het verhaal Wevelgem waarover veel te doen was. En nu het verwerken van deze Ronde van Vlaanderen. Dat is een rollercoaster aan emoties bij Van Aert.
En wat misschien sportief het belangrijkste is: dit is de tweede keer dat anderen beter zijn dan hij op die hellingen van de Vlaamse Ardennen. Dat was vorige week op de Kwaremont in Harelbeke, al won hij die koers nog in de sprint. En gisteren weer.
Dat besef moet hij vandaag toch een plaats geven nog. Volgende week is er nog één kans: Roubaix. En dat is de keiharde werkelijkheid ondanks het winnen van Harelbeke en een demonstratie in Wevelgem.
Vervloekt vind ik zwaar woord
De kranten schrijven dat de Ronde stilaan vervloekt is voor Van Aert, maar ik vind dat een heel zwaar woord. Hij gaat richting de 30. Hij heeft een paar keer tegen Van der Poel gebotst, nu komt dat fenomeen Pogacar daaraan. Die is op de Kwaremont de betere van iedereen, niet alleen dan Van Aert, maar ook van Van der Poel.
Ga daar maar eens mee om. Hij moest passen bij de aanval van Van der Poel op de Kruisberg. Hij weet dat het kalf daar al aan het verdrinken is. Zijn ploegmaat Nathan Van Hooydonck laat zich misschien vrij laat afzakken. Maar dat is praat achteraf.
Vervloekt vind ik zwaar, maar het is tot nu toe wel niet gelukt, is de vaststelling.
Roubaix is makkelijker te winnen voor Van Aert dan de Ronde
Als we dan kijken naar komende zondag met Parijs-Roubaix, moet Jumbo-Visma daar eigenlijk wel oogsten. Als zij de lat hoog leggen bij het begin van het seizoen...
De Omloop, Gent-Wevelgem, Harelbeke, dat is mooi op het palmares van Van Aert, die ook al 9 ritzeges én de groene trui in de Tour won. Maar voor zichzelf, voor iemand van zijn gabarit, met zijn lichaam, klasse en kunde horen die Ronde en Roubaix er in principe bij.
Dus voor volgende week legt hij zichzelf die druk ook op. Maar in zekere zin is het makkelijker voor Van Aert om Roubaix te winnen dan de Ronde van Vlaanderen. Los van de mogelijke pech die voor iedereen kan meespelen.
Roubaix ligt hem zeer goed. Vorig jaar na een week covid zonder Ronde werd hij er meteen tweede. Geen hellingen, alleen de pure kracht geldt er de hele dag. Met een Van Hooydonck, een Laporte en hopelijk Van Baarle, die terugkeert, hebben ze 3 andere pionnen met wie ze het ploegenspel nog beter kunnen spelen dan gisteren.
In principe is Wout van Aert voor mij volgende week de topfavoriet. Omdat hij mentaal zeer sterk is. We mogen niet vergeten dat er veldritseizoenen zijn geweest waarin hij een hele winter lang op 8, 9 of 10 seconden van Van der Poel bleef vlammen om hem toch misschien nog wel te pakken.
Die jongen is ijzersterk in zijn hoofd, maar het is volgende week wel van moeten.
Roubaix ligt Van Aert zeer goed. Vorig jaar werd hij na een week covid zonder Ronde meteen tweede.
Pogacar rijdt overal rond als in een speeltuin
Even over de winnaar bij de mannen dan. Het zal alvast geen trend worden dat een Tour-winnaar ook voorjaarsklassiekers gaat domineren. Jonas Vingegaard gaan we nooit de Ronde van Vlaanderen zien rijden, laat staan winnen.
Omdat de Ronde van Frankrijk en een kasseiklassieker 2 totaal verschillende
uitdagingen zijn. In het wielrennen waren er in meer dan 100 jaar geschiedenis nog maar 2 renners die beide koersen konden winnen: Louison Bobet, in de jaren 50, en nadien uiteraard Eddy Merckx.
Bernard Hinault had dat wellicht ook gekund in de jaren 80, maar die vond de Koppenberg iets belachelijks.
En Pogacar deed het nota bene in zijn tweede Ronde van Vlaanderen. In Harelbeke miste hij nog een bocht door een gebrek aan parcourskennis, maar Pogacar rijdt overal rond alsof hij in een speeltuin aan het spelen is.
In de Ronde van Frankrijk hebben we al 2 keer gezien waartoe Pogacar in staat is. Maar nu is hij tegelijkertijd een palmares in het klassieke werk aan het uitbouwen om u tegen te zeggen.
Bewonderenswaardige Kopecky: vreugde en enorm persoonlijk verdriet
Lotte Kopecky deed het bij de vrouwen, zoals Pogacar bij de mannen, door weg te rijden op de Kwaremont. Het is heel straf dat ze zichzelf opvolgt. Als topfavoriete, ze kreeg overal 5 sterren, kon ze die enorme druk omzetten in positieve energie.
Hoe ze het doet, ik weet het niet? De buitenwereld kent haar als persoon echt niet goed, die kent alleen de naaste omgeving. Ze lijkt een timide, ietwat rustige indruk te geven en te maken.
Haar zege vorig jaar in Vlaanderen heeft bij haar voor een enorme klik gezorgd: "Ik kan dit." Daarbovenop kwamen zeer goede prestaties op de piste.
Gedreven door de concurrentie binnen haar eigen team, het sterke SD Worx, is ze zich blijven ontwikkelen. Ze is 3 kilogram vermagerd tijdens de winter om nog beter bergop te kunnen fietsen.
Wat ik evenwel vooral opmerkelijk en bewonderenswaardig vind, is het menselijke: ze heeft onlangs haar broer verloren, dat is een enorme pijn en verdriet. Dat verwerkingsproces is pas begonnen en toch gaat zij op zo’n manier om met 2 extreme gevoelens: vreugde met het winnen van een grote klassieker voor eigen volk, ze bezorgde het joelende volk kippenvel, maar aan de andere kant is er dat enorme persoonlijke verdriet. Het is klassevol en knap hoe ze daarmee omgaat.
In Roubaix is ze weer de te kloppen vrouw. Ik legde haar die vraag gisteren voor in Sportweekend en kreeg een verlegen lachje. Omdat ze beseft: "Oei, ik zal maar niet te hoog van de toren blazen." Maar ze heeft het in de voorbeschouwingen gezegd: eigenlijk is Parijs-Roubaix mijn favoriete wedstrijd.
