Vanavond zet iedere voetballiefhebber zich schrap voor de apotheose van het Europese voetbalseizoen: de finale van de Champions League. Habitué Real Madrid neemt het, op het heilige gras van Wembley, op tegen seizoensverrassing Borussia Dortmund. Hoe is de Duitse "eeuwige tweede" zover geraakt?
Haalbare weg naar de finale
"Wie in de finale staat, verdient het om in die finale te staan", zou Peter Vandenbemt zeggen. En wie zijn wij om hem tegen te spreken? Maar de weg van Borussia Dortmund naar de finale was er wel eentje over rozen.
Als vicekampioen van Duitsland belandde Dortmund in een groep "des doods", met favoriet PSG en haalbare kaarten AC Milan en Newcastle.
Na verlies op de openingsspeeldag tegen de Fransen verloren de geel-zwarten niet meer. Ze wonnen hun groep met amper 11 op 18, mede doordat PSG ontiegelijk zwak voor de dag kwam.
Het Nederlandse PSV was in de volgende ronde geen maat voor de Duitsers en na een dubbele en, het moet gezegd, knappe prestatie tegen Atletico Madrid wachtte in de halve finale opnieuw PSG.
Na een verdiende 1-0 thuiszege in een spectaculaire match werd het voor Dortmund schudden en beven in het Parc des Princes. PSG trof maar liefst 6 keer het kader. Ouderdomsdeken Mats Hummels zorgde met het enige doelpunt van de match voor het finaleticket.
Geluk dwing je af!
Een wisselvallig seizoen in Duitsland als brandstof
Het klinkt altijd wat paradoxaal, maar slecht presteren in eigen land is vaak een aanzet tot straffe prestaties in Europa.
Vanaf het begin van de Bundesliga holde de ploeg uit het Ruhrgebied constant achter de feiten aan. Dortmund kampeerde permanent op de 4e of 5e plaats.
Bovendien haalde het slechts 5 op 24 tegen rechtstreekse titelconcurrenten: Leverkusen, Stuttgart, Bayern en Leipzig.
Ook in de DFB Pokal, de Duitse beker, sneuvelde Dortmund al voor nieuwjaar. In de 1/8e finales bleek Stuttgart, de runner-up in Duitsland, te sterk.
Deze samenloop van omstandigheden heeft er misschien voor gezorgd dat er andere keuzes gemaakt zijn en dat de focus meer op het kampioenenbal kon worden gelegd.
Ook de spelers haalden duidelijk een beter niveau in de Champions League dan in de Bundesliga
De huurlingen op de linkerflank
De malaise voor nieuwjaar zorgde ervoor dat Borussia in de wintermercato z'n hele linkerflank vernieuwde en dat bleek vooral in de Champions League een schot in de roos te zijn.
De 22-jarige linkervleugelverdediger Ian Maatsen speelt een geweldige campagne. De Nederlander met Surinaamse roots werd gehuurd van Chelsea, waar hij nauwelijks aan spelen toekwam.
Dij Dortmund ontbolsterde hij helemaal. Alles gespeeld in competitie en 6 wedstrijden en 1 doelpunt in de UCL. Er wacht hem een terugkeer langs de grote poort naar Chelsea bij Champions League-winst.
Voor Maatsen speelt Jadon Sancho, het 24-jarige wonderkind van het huis. Sancho werd in 2021 door Dortmund voor 100 miljoen verkocht aan Manchester United, maar sinds nieuwjaar is ook hij terug op huurbasis.
En dat loont zich. De spelvreugde die hij onder Ten Hag bij United verloren had, is volledig terug en dat merk je op het veld in de grote Europese duels.
"The Last Dance" voor de oude garde
Dortmund, in tempore non suspecto toch één van de hofleveranciers van de Duitse nationale ploeg, telt slechts 2 Duitse internationals meer die mee mogen naar het EK: verdediger Niko Schlotterbeck en spits Niklas Füllkrug (3 goals en 2 assists in de Champions League).
Maar de basis van het team bestaat wel nog uit kerels die gepokt en gemazeld zijn in het internationale voetbal. De onvermoeibare Mats Hummels, inmiddels 35, speelde alle wedstrijden en zorgde met een doelpunt tegen PSG voor de finaleplaats.
Mijn carrière begon met een CL-finale in 2013 (tegen Bayern) op Wembley en zaterdag kan ik mijn carrière op hetzelfde toneel afsluiten. Er zijn ergere manieren om afscheid te nemen van het voetbal
Samen met ex-internationals Emre Can, Niklas Süle, Julian Brandt en meubelstuk Marco Reus, die z'n laatste wedstrijd voor Dortmund speelt, staat er meer dan 150 jaar ervaring tussen de lijnen.
Voor hen is deze finale de laatste kans op de allerhoogste prijs in het Europese clubvoetbal. Een mooier afscheidscadeau kan Reus zich niet voorstellen.
"Mijn carrière begon met een CL-finale in 2013 (tegen Bayern) op Wembley en zaterdag kan ik mijn carrière op hetzelfde toneel afsluiten tegen Real Madrid. Er zijn ergere manieren om afscheid te nemen van het voetbal", aldus een emotionele Reus op UEFA TV.
De honger van het Hart van het Ruhrgebied
Na een decennium zonder grote prijs, de DFB Pokallbuiten beschouwing gelaten, hunkert Die Gelbe Wand naar de glorie van vervlogen jaren en die honger stuwt de ploeg vooruit.
"De BVB-fans zijn ongelooflijk. Als speler voel je de energie van bij de opwarming tot het laatste fluitsignaal", aldus youngster Ian Maatsen. "De Gelbe Wand is fenomenaal. Er zijn weinig andere clubs in Europa die dit hebben."
Voor de enige Beker met Grote Oren in de trofeeënkast moeten we al terug naar 1997. Karl-Heinz Riedle en de jonge Lars Ricken, 3-1 tegen het grote Juventus van Del Piero en Zidane, weet u nog?
Amper een jaar geleden stond coach Edin Terzic, geboren op 30km van het stadion en alle geledingen van de club gecoacht, nog met tranen in de ogen na het verlies van de Duitse landstitel op de laatste speeldag.
Dit jaar moet en zal het anders zijn. "Het voelt surrealistisch. Een emotioneel moment. Mooi. Wondermooi. Voor de club, de stad, de fans, ... Ik ben heel trots", mijmerde Terzic na de kwalificatie voor de finale.
De honger is groot in Dortmund en de voldoening en bijhorend feest zal bij winst nog duizendmaal groter zijn.
