"Club Brugge voetbalt zoals Union dat heel seizoen deed: wie doet ons wat?"

Na de 4-0 thuis tegen Genk volgde gisteren de 0-3 voor Club Brugge in Limburg. Club Brugge is de ploeg met de beste resultaten in deze play-offs: 16 op 18, doelsaldo 16-3, 5 overwinningen op een rij, 7 als je die Europees tegen PAOK meetelt.

Club Brugge voetbalt zoals Union dat eigenlijk een heel seizoen had gedaan: wie doet ons wat?

En het zit – en dat is een groot verschil met zoveel wedstrijden onder Ronny Deila – ook af en toe gewoon mee. Tegen Union, gisteren in Genk ook, was de tegenstander op een bepaald moment de betere ploeg, maar profiteert Club van fouten om op voorsprong te komen.

Ook dat behoort tot "in de flow zitten". Club kan op 2 manieren winnen: door zelf baas te zijn, goed te voetballen, dominant te zijn en kansen te creëren, zoals tegen Antwerp en midweeks tegen Genk. Maar ook door zich in blok te organiseren, wat lager aan de druk te weerstaan en dan toe te slaan.

Club Brugge panikeert niet meer, wanneer het even warm wordt. Dat is een groot verschil met die periode onder Deila waar het keer op keer kopje-onder ging en kapseisde in het slot van de wedstrijd.

Het verdedigt secuur, de uitblinkers lossen elkaar af. Hayen heeft natuurlijk wat iedereen een heel seizoen – ook toen het heel slecht ging – is blijven zeggen: Club heeft de beste en breedste kern van de Jupiler Pro League.

Je kan dus roteren in deze slopende weken zonder al te veel kwaliteitsverlies. Er zit op dit moment zoveel energie, leven, overtuiging, verbetenheid en pure klasse in Club Brugge, dat het een beetje zorgwekkend is voor de concurrentie.

Alleen – dat is de enige vraag die we nog kunnen stellen: wat als Club Brugge een keer op achterstand komt? Dat is geleden van de openingsspeeldag van de play-offs tegen Cercle Brugge, toen Club Brugge onder Nicky Hayen echt nog 1 helft het Club Brugge was van Ronny Deila.

Maar ze hebben dat in de tweede helft rechtgezet. Dat is de enige vraag die nog overblijft.

Dat het kan verkeren, weten ze ook bij Union, dat na twee ook al klinkende overwinningen tegen Antwerp tot op 1 punt van Anderlecht en Club is genaderd. Wie had daar nog in geloofd? Zij beweren zijzelf wel.

Dat kon je van buitenaf almaar minder zien, naarmate de nederlagen zich bleven opstapelen. Ik had het alvast niet meer gedacht.

Na de nederlaag tegen Club Brugge en de reacties daarop was voor mij Union uitgeteld wegens de wanhoop en de negativiteit. Ook al moest je wel elke keer vaststellen dat ze niet noodzakelijk slecht voetbalden, dat ze niet de mindere waren van de tegenstander.

Maar de ballen vlogen er niet meer in, er was altijd wel iemand die een fout maakte. Ze zaten in een heel negatieve spiraal.

Maar na 2 keer Antwerp lijkt Union weer helemaal zichzelf. Dat eerste doelpunt van Puertas in de midweek op de Bosuil leek Union te bevrijden. Er volgde snel een tweede, alsof alle demonen van de voorbije maand verjaagd werden.

Ineens zat het dan ook weer een beetje mee. Nilsson en Amoura leven weer op, de defensie oogt na de terugkeer van Mac Allister stabieler. Gisteren kwam Union na toch weer een flater van Sadiki ook weer op achterstand, maar dat zorgde niet meer voor paniek.

Na afloop was Union opnieuw Union. Ik vind dat ze met Puertas de beste – zeker de meest bepalende – speler in deze eindronde in de ploeg hebben.

De enige vraag die je kan stellen: in hoeverre is dit Antwerp een echte waardemeter? Want de titelverdediger is zo niet de slechtste, dan toch de minst competitieve ploeg in de eindronde. Eigenlijk is ze de slechtste. Het is een redelijk dood vogeltje.

Dus is het voor Union zondag de dag van de bevestiging van de verrijzenis tegen Anderlecht. Ondanks de nederlaag in de heenwedstrijd in het Lotto Park is dat toch nog altijd de favoriete tegenstander van Union.

Volgende week donderdag is de bekerfinale tussen Union en Antwerp. 7-1 werd het over 2 matchen. Maar gelukkig voor kampioen en bekerhouder Antwerp zijn alle clichés over de bekerfinale vaak ook de realiteit.

Het is een wedstrijd die helemaal apart staat van wat ervoor en erna komt, waar iedereen van iedereen kan winnen, waar details of onverwachte gebeurtenissen een rol kunnen spelen, enzovoort, enzovoort.

Dat is waar Antwerp zich aan kan optrekken. Want coach Van Bommel had gisteren nog een vrij positief discours na de wedstrijd: dat Union weinig kansen had gecreëerd, dat ze het op de counter doen, dat Antwerp nog best wel goed was...

Dat leek me toch vooral veel peptalk, hij wilde begrijpelijkerwijs zijn ploeg niet nog meer de dieperik in praten. De toestand is dan misschien niet hopeloos, maar toch wel zeer ernstig.

3 op 18, dat is tragisch slecht. Een karrenvracht aan tegendoelpunten, dat is ook niet van de gewoonte geweest onder Van Bommel. Zelf 2 doelpunten gemaakt in deze play-offs. Veel spelers zijn uit vorm, er zit nauwelijks nog voetbal, structuur of vertrouwen in dit elftal.

Waar is die bende krijgers op de Bosuil gebleven, het Antwerp van vorig seizoen? Het heilige vuur is een waakvlammetje geworden.

Het is zeker waar: Antwerp heeft niet de beste spelers of de breedste kern van de ploegen in Play-off I, maar het mag wel wat meer zijn dan we de voorbije weken hebben gezien.

Zondag is het tegen Club Brugge. Dat lijkt me niet meteen de ideale tegenstander om de rug te rechten. Het zal toch moeten.

Het is aan Van Bommel om zijn ploeg te reanimeren, er weer geloof en vuur in te krijgen en een plan te bedenken: ten eerste om Antwerp nog eervolle play-offs te laten spelen, dat moet toch nog kunnen; ten tweede om de beker te winnen.

Stel je maar eens voor: als Antwerp 5e of 6e wordt en met lege handen zonder Europees voetbal achterblijft. Dan is het ondanks dat onvergetelijke seizoen vorig jaar straks voor Van Bommel toch een afscheid door de achterdeur, denk ik.

Blijft er nog Anderlecht, de enige ploeg in de top 3 die de 3 punten niet kon pakken. 4 op 6 tegen Cercle Brugge is zeker niet genoeg om kampioen te worden.

Na dit tweeluik was het, denk ik, toch de bedoeling dat Anderlecht zijn voorsprong op de concurrenten zou vergroten. Maar ze hebben 2 punten ingeleverd op Club en Union.

Samen met Genk is Anderlecht wat mij betreft de onverwachte verliezer van deze week.

De 1-1 was overigens een correcte uitslag. Ze hadden nog kunnen winnen op het einde, maar ze hadden ook zeer makkelijk kunnen verliezen.

Maar meer dan het puntenverlies moet – en dat heb ik de voorbije weken al vaker gezegd – het niveau van het voetbal grotere zorgen baren. Wat Mats Rits ook aangaf: zoals Anderlecht in de tweede helft de ballen naar voren knalde... Dat was nog meer dan Cercle Brugge.

Er was niets van balvastheid, finesse, proberen te voetballen, er was geen rust. Als we die dingen opsommen, komen we toch uit bij de intussen te lange lijst met afwezigen. Die mag Riemer als excuus inroepen wat mij betreft.

Kijk maar eens naar de referentiewedstrijd die Anderlecht eind februari speelde op Club Brugge: 1-2 gewonnen met panache, lef, heel vlot voetbal. Dat was een elftal met én Hazard én Dreyer én Verschaeren. Dat in combinatie met Dolberg liep geweldig.

Dus daar schiet nu niet te veel van over. Het is een beetje improviseren voor Riemer en hopen dat er een paar spelers terugkeren en dan ineens – misschien Yari Verschaeren – niveau gaan halen.

Wat mij betreft, is de wedstrijd in het Dudenpark bij Union zondag allesbepalend voor Anderlecht. Verliezen is – met eventueel ook nog de overwinning van Club Brugge op Antwerp – het einde van de titeldroom voor Anderlecht. Enfin, zo zie ik het vandaag.