Vandenbempt: "Union lijkt meer klaar voor titel dan vorig jaar, maar de tegenstander is ook sterker"

Antwerp heeft ook zijn derde wedstrijd in de play-offs gewonnen, maar de 3-2 tegen Club Brugge viel wel pas in de slotseconde. Het was heel moeilijk en misschien veel moeilijker dan vooraf gedacht werd. 

Het was toch volledig de verdienste van Club Brugge dat een heel lange periode heel goed voetbalde en met lef en zelfvertrouwen kwam spelen. Het was collectief sterk.

Club verraste Antwerp met die gedurfde aanpak, maar gleed, mede door blessures en te veel vervangingen, weg en daardoor kon Antwerp opnieuw de bovenhand nemen. Na de rust zorgde de thuisploeg voor veel dreiging én kansen en pakte het een verdiende overwinning.

Antwerp heeft gisteren eigenlijk twee keer gewonnen. De manier waarop zal nog iets extra's losmaken bij een ploeg die toch al in de flow zit: 0-2 achter, een heel matige eerste helft gespeeld en dan toch nog erop en erover. 

Wel met het nodige geluk, zoals die afgeweken bal bij de eerste goal van Vincent Janssen. Dat is een cruciaal moment in de wedstrijd en de spelers voelen dat ook dat de goden hen toelachen.

En dan natuurlijk ook die slotfase, die twee doelpunten, zonder dat er echt een slotoffensief van kwam. Het is niet dat Antwerp vol gas over Club Brugge heen rolde en je de hele tijd zat te denken: het gaat hier gebeuren.

Uitgerekend een schooljongen, en dat mag je letterlijk nemen want ondertussen zit hij weer op de schoolbanken van de topsportschool in Antwerpen, van de eigen jeugd scoort dan zijn eerste doelpunt. 

Beter kan je het eigenlijk niet dromen. Dat zijn sleutelmomenten in zo'n titelstrijd. Dat zijn momenten waarop je kan besluiten: dit jaar zou het wel eens voor Antwerp kunnen zijn. Ze vechten ervoor en het dubbeltje rolt dan elke keer hun kant uit.

Het is een overwinning die nog een stroomstoot door de club en de fans jaagt, maar tegelijk een overwinning die een flinke waarschuwing in zich houdt. Namelijk volgende week winnen in Jan Breydel, met de supporters er nog eens achter, zal toch niet zo gemakkelijk zijn.

Union haalde het met 3-0 van KRC Genk. In twee stappen heeft Union zich hersteld van die geweldige dreun op de openingsspeeldag, toen het thuis verloor tegen Antwerp.

Eerst op Club Brugge gewonnen op de zakelijke manier: vanuit de organisatie, het sterke blok, dodelijk efficiënt, zoals het vorig jaar wel vaker deed onder Felice Mazzu.

Gisteren leunde het spel dan weer meer aan bij het Union van Karel Geraerts: voor de rust initiatief, goed voetbal, gekoppeld aan die kenmerkende verbetenheid, die scherpte in de duels, de tegenstander afbluffen.

Ze hebben maximaal gebruikgemaakt van hun wapens: Teddy Teuma met zijn traptechniek is toch een formidabele aanvoerder en dan die sterke luchtmacht die ze hebben met Christian Burgess, de verpersoonlijking van alles waar Union voor staat.

Union heeft gewoon verdiend gewonnen, met uitstekend wedstrijdmanagement in de tweede helft: wat meer inzakken, op de tegenaanval, goede ingrepen van Geraerts met Vertessen. Die uitschuiver tegen Antwerp lijkt al vergeten. 

Ook dat is Union. Elke keer als je denkt: het is precies toch voorbij, zoals in de eerste helft tegen Leverkusen, die match tegen Antwerp... Dan brullen ze nog eens keihard in je gezicht. 

Dit Union, gelouterd door de littekens van vorig jaar, toen ze veruit de betere ploeg waren maar geen kampioen werden, lijkt me meer klaar om de titel te pakken dan vorig jaar. Cooler, meer vastberaden, ook meer wisselmogelijkheden.

Alleen is de tegenstander uit Antwerpen sterker dan Brugge vorig jaar. Contradictorisch zijn de kansen dus misschien kleiner om het nu te doen. Nog drie matchen en wie weet moet ik volgende week weer iets anders vertellen.

Ik zou Racing Genk nog niet afschrijven in de titelstrijd, maar - om het in koerstermen te zeggen - een renner die in de laatste kilometer van de laatste beklimming van een bergrit ineens rood aangelopen, zwaar hijgend een paar meter moet toegeven op zijn twee concurrenten, daar zet je toch ook niet te veel geld op in.

Genk heeft gisteren een geweldige klap gekregen. Dat zag je aan alles en iedereen in de ploeg. Ook bij trainer Wouter Vrancken, die moest vaststellen dat zijn ploeg werd afgetroefd in de eerste helft tegen Union. Het ging de strijd niet aan en kon op geen enkel moment zijn goede spel van het hele seizoen te spelen.

De topvorm lijkt er bij niet veel van de bepalende spelers te zijn. Er worden fouten gemaakt op standaardsituaties, wat zeker niet van hun gewoonte is. De ploeg straalde gisteren, zeker in de eerste helft, uit dat ze er niet meer in geloofden. Het contrast met de overtuiging bij Union kon niet groter zijn. 

Als het nog foutloopt voor Genk dit seizoen en ze geen kampioen spelen, dan zal er nog vaak worden verwezen naar het vertrek van Paul Onuachu, hun totem voorin. Ze hebben nog 5 van hun 15 wedstrijden gewonnen zonder hem, Genk is sindsdien letterlijk onthoofd.

En dat is zonde voor de ploeg, zonde voor de trainer. Ze hebben er een heel seizoen hun ziel en zaligheid in gestoken en de mooie beloning lijkt hen te ontglippen. Tegelijk kan je het de club ook niet kwalijk nemen: Onuachu wilde per se naar de Premier League, beloftes moeten nagekomen worden.

Vier maanden later lijkt iedereen evenwel ongelukkig: Genk, maar ook Onuachu die bijna altijd op de bank zit in Southampton. 0 goals, 0 assists, dit weekend gedegradeerd.

Zondag volgt de match van de laatste kans voor Genk, thuis tegen Union. Het moet nu wel drie keer op een rij winnen. Voor een ploeg die dat nog maar vier keer heeft gekund in de voorbije dertien wedstrijden, is dat geen evidentie.