Remco's rondesucces: op zijn 22e wint Evenepoel met de Vuelta al zijn 10e rittenkoers

Een eerste kennismaking was het niet echt - Evenepoel was al een vedette nog voor hij zijn eerste profkoers reed, maar de Ronde van België in 2019 betekende voor de kleine uit Schepdaal de start van een nu al indrukwekkende carrière.

Na zijn profdebuut in San Juan en bescheiden passages in onder meer de Emiraten, Turkije, Romandië en Noorwegen liet hij in eigen land voor het eerst flitsen van zijn onversneden klasse zien.

Evenepoel ging in de tweede rit op stap met Victor Campenaerts, maar die laatste reed zichzelf helemaal choco in het wiel van de jonge snaak. Campenaerts viel letterlijk weg, Evenepoel soleerde naar zijn eerste profzege en de leiderstrui. De volgende dagen hield hij relatief makkelijk stand en won hij zijn eerste ronde.

Evenepoel begon zijn wielerseizoen in 2020 net als het jaar ervoor in San Juan. In de eerste klassementsafspraak op dag drie, een individuele tijdrit over 15 kilometer, degradeerde Evenepoel de tegenstand. Hij won er met een halve minuut voorsprong op ... Filippo Ganna.

In rit 5, de koninginnenrit naar de Alto Coloroda, stond Evenpoel voor zijn eerste bergexamen in Argentinië. Onze landgenoot slaagde met verve en werd 5e, in het spoor van renners als Guillaume Martin en Brandon McNulty. Zijn eindzege kwam in de twee volgende ritten niet meer in gevaar.

Dat er vandaag zowaar een beeld van Evenepoel boven op de Alto da Foia staat, is geen toeval. Evenepoel kletste er in 2020 met een verschroeiende versnelling toppers als Schachmann, Lopez, Martin, Costa en Nibali uit zijn wiel op weg naar ritwinst.

Het zwaartepunt in Algarve was daarna achter de rug. In rit vier hield Evenepoel op een mildere aankomst bergop nog goed stand, in de slottijdrit zette hij zijn eindzege in de verf met ritwinst. In het eindklassement zou hij bijna 40 seconden overhouden op Schachmann.

In het voorjaar van 2020 liet het coronabeestje een spoor van vernieling achter zich op de wielerkalender. Pas in de zomer konden er opnieuw wedstrijden doorgaan. Evenepoel hervatte zijn seizoen in Burgos en pikte al snel de draad van de overwinning op.

In Noord-Spanje zou de rit naar de zware Picón Blanco, 9 km aan 9 procent, de scherprechter zijn. Evenepoel koos op twee kilometer van de streep zijn moment, niemand zag hem nog terug. Zijn eindzege kwam niet meer in gevaar, in de stand liet hij namen als Landa, Almeida, Chaves en Carapaz achter zich.

Verdriet, angst, woede, weerbaarheid en uiteindelijk ook vreugde. In 2020 ging Evenepoel in Polen door een rollercoaster van emoties. Ploegmaat Fabio Jakobsen maakte in rit één een doodsmak na een bedenkelijk manoeuvre van sprintcollega Dylan Groenewegen.

Een aangeslagen Deceuninck-Quick Step besliste om verder te rijden in Polen om Jakobsen trots te maken. Dat deed Evenepoel met verve. In rit vier schudde hij een weergaloze solo uit zijn benen. Toppers als Fuglsang, Yates of Majka werden op zo'n 2 minuten gezet. De eindzege was binnen, Jakobsens nummer 75 werd grandioos geëerd.

Evenepoel trok een week later als topfavoriet richting de Ronde van Lombardije, maar opnieuw sloeg het noodlot toe. Onze landgenoot belandde in een ravijn en kwam voor een lange revalidatie te staan.

2021 verliep moeizaam voor Evenepoel. In de Giro kwam hij te snel in competitie na zijn val in Lombardije. Door een gebrekkige voorbereiding gaf hij moegestreden op in Italië. Hij nam vervolgens rust en laadde zich op voor de zomer.

In juni ging Evenepoel in de Ronde van België als titelverdediger van start. In rit 1 greep hij net naast de zege, maar een dag later schudde hij alle zorgen van zich af. Met winst in de tijdrit trok hij een streep onder een zware periode. De basis voor een tweede opeenvolgende eindzege was gelegd.

Met hernieuwd vertrouwen kon Evenepoel zijn wielerzomer aanvangen. In Denemarken begon hij aan een indrukwekkende zegereeks. In de eerste heuvelrit reed Evenepoel de concurrentie aan flarden, in de slottijdrit zette hij de puntjes op de i.

Het eindklassement won hij uiteindelijk met bijna twee minuten voorsprong op thuisrijder Mads Pedersen. De weken die volgden, zou de Brabander ook in eigen streek nog zijn topvorm etaleren met winst in de Druivenkoers en de Brussels Cycling Classic.

In de Algarve keerde Evenepoel begin dit jaar met goede herinneringen terug. Op de Alto da Foia kon hij in de schaduw van zijn eigen standbeeld wel niet opnieuw winnen: hij werd 6e na dagwinnaar David Gaudu.

In de tijdrit op dag vier sloeg onze landgenoot wel zijn slag. Evenepoel blies de tegenstand weg, concurrent Stefan Küng werd op een minuut tweede. In de slotrit naar de Alto do Malhão was Sergio Higuita primus, Evenepoel bolde negen tellen later juichend over de streep als eindwinnaar.

"Ik heb in de winter veel aan mijn explosiviteit gewerkt", liet Evenepoel in het voorjaar meermaals verstaan. Zijn explosie in Luik-Bastenaken-Luik was al een eerste bewijsstuk, maar een sprintje winnen in een kleine groep? Dat hadden we Evenepoel nog niet zien doen.

In Noorwegen vinkte hij dat hiaat af in rit 5: hij rolde de tegenstand op na een groepssprintje met acht man. Daarvoor had hij in rit 1 zich in een sprint bergop ook al de snelste getoond en in rit 3 had hij gewonnen met een solo bergop. Veelzijdigheid heet dat dan. De eindzege binnenrijven was louter een formaliteit.

Kan hij het wel op het hoogste niveau? Zijn drie weken niet te lang? Is hij mentaal wel sterk genoeg? Criticasters leefden zich uit in de aanloop naar de Vuelta, waar Evenepoel na een meticuleuze voorbereiding met ambitie aan zijn tweede grote ronde begon.

De kritische tongen zouden al snel lik op stuk krijgen. Op de eerste aankomst bergop onderstreepte Evenepoel zijn klassementsambities met een knalprestatie. Het zou het begin zijn van een stukje Belgische wielergeschiedenis. 

De rest van het verhaal kent u wel.