In 2017 won hij nog het eindklassement van de Giro, maar gisteren eindigde Tom Dumoulin in de eerste (bescheiden) bergetappe op meer dan 9 minuten van de winnaar. De carrière van sympathieke Nederlander zit schijnbaar in het slop. "Het was erg pijnlijk om te zien", zegt wieleranalist Thijs Zonneveld (AD).
"Wat mijn eerste reactie was toen ik Dumoulin zag lossen? Auw... Ik had wel verwacht dat hij bergop niet zou meekunnen, maar dat hij zo vroeg zou lossen op de eerste de beste klim, dat had ik niet zien aankomen", zegt Thijs Zonneveld over zijn landgenoot.
Zonneveld vond het al verrassend dat Dumoulin klassementsambities koesterde in deze Giro. "Ik vond het wel dapper dat hij voor een klassement wou gaan, maar als je ziet wat hij de afgelopen jaren heeft meegemaakt, was dat best een onrealistische ambitie."
Waarom hij zijn beste niveau niet meer kan halen, blijft een raadsel. "De verklaring zit volgens mij in al die vorige jaren bij elkaar. Hij kende heel veel problemen. De laatste keer dat hij bergop met de besten meereed was in 2018", zegt Zonneveld.
Het parcours dat de Nederlander de afgelopen jaren aflegde, is dan ook erg opvallend. Een overzicht.
Ik vond het dapper dat hij voor een klassement wou gaan, maar het was een onrealistische ambitie.
Snel naar de top na verrassende Girozege
Tom Dumoulin verraste vriend en vijand toen hij in 2017 de Giro op zijn naam schreef. Tot dan toe was een 6e plaats in de Vuelta van 2015 zijn beste resultaat in een grote ronde.
In de Ronde van Italië liet Dumoulin plots toppers als Quintana, Nibali en Pinot achter zich. Met de overwinning bracht Dumoulin zijn thuisland in extase: hij was de eerste Nederlander in 37 jaar die een grote ronde kon winnen.
Zijn Giro-overwinning had hij vooral te danken aan zijn specialiteit: het tijdrijden, waarmee hij veel seconden pakte op zijn concurrenten. En toch wist de toenmalige Sunweb-renner ook een bergetappe op zijn naam te schrijven. Een compleet ronderenner leek geboren.
"Ook ik zag een potentieel Tour-winnaar in hem"
De verwachting was dat Dumoulin al snel ook in de Tour op het hoogste schavotje zou staan. "Ook ik zag een potentiële Tourwinnaar in hem", bekent Zonneveld.
In 2017, het jaar van zijn eindoverwinning, kon Dumoulin zijn goede vorm nog doortrekken. Met ook nog de eindzege in de BinckBank Tour en vooral zijn overwinning op het WK tijdrijden was 2017 een absoluut boerenjaar voor de Limburger.
En ook 2018 was van een hoog niveau. Na een bescheiden seizoensbegin werd Dumoulin tweede in de Ronde van Italië, achter viervoudig Tourwinnaar Chris Froome. In de Tour moest hij dan weer enkel Geraint Thomas voor zich dulden.
"In 2018 was Dumoulin de beste ronderenner ter wereld. Ik denk achteraf bekeken dat hij daar zijn kans gemist heeft. Als hij de Tour wou winnen, had het dat jaar moeten gebeuren", zegt Zonneveld.
Fysieke kwaaltjes leiden verval in
De Tourdroom werd alleen maar groter en leek een kwestie van tijd. Maar wat volgde kon allesbehalve tippen aan de hoge verwachtingen.
2019 was een pechjaar. Door een val moest hij al vroeg in de Giro opgeven. De knieblessure die hij eraan overhield zorgde er uiteindelijk voor dat hij ook de Tour aan zich voorbij moest laten gaan. Uiteindelijk bleek het zelfs einde seizoen te zijn.
Verlost van zijn knieperikelen en met een toptransfer naar het Nederlandse Jumbo-Visma op zak ging Dumoulin vol goede moed 2020 tegemoet.
Hij maakte deel uit van het Jumbo-Visma-plan om met een ijzersterk blok naar de Tour te trekken om zo voor eindwinst te gaan. Met Dumoulin, Kruijswijk en Roglic had Jumbo-Visma drie speerpunten.
Het werd een seizoen met wisselvallige resultaten. In de Tour trok Jumbo al vrij snel de kaart Roglic - die het ultiem moest afleggen tegen toptalent Pogacar -, maar ook Dumoulin reed geen slechte Tour. Met een 7e plaats behaalde hij een bemoedigend resultaat.
Die lijn kon de Nederlander niet doortrekken in de Vuelta. Na 7 etappes stapte hij oververmoeid af. Achteraf bleek dat het niet enkel om een fysiek probleem ging.
Sabbat zorgt voor olympische heropflakkering
In januari 2021 liet Dumoulin weten dat hij tijdelijk zijn fiets aan de kant zette. Hij gaf toe moeite te hebben met de druk en de verwachtingen. Er kwamen heel wat positieve reacties op de beslissing van Dumoulin om mentale gezondheid voorrang te geven.
Vier maanden later keerde hij, vroeger dan verwacht, weer in competitie in de Ronde van Zwitserland. Hij kondigde de olympische tijdrit aan als grote doel. En Dumoulin piekte uitstekend want in Tokio greep hij een zilveren medaille.
Dat was een voorlopig laatste hoogtepunt in de carrière van Dumoulin. In tijdritten presteert hij tegenwoordig doorgaans nog degelijk, maar in het rondewerk kan hij zich sinds 2018 niet meer meten met de besten.
Tenzij er een nieuw fysiek of mentaal probleem opduikt, lijkt zijn zwakke prestatie op de Etna opnieuw een serieuze knauw voor Dumoulin als klassementsrenner. De Nederlandse Tourhoop zal nu overwegen om het geweer alsnog van schouders te veranderen.
Het kan zomaar zijn dat hij er definitief mee stopt na dit seizoen.
Ook Zonneveld gaat ervan uit Dumoulin zijn klassementsambities stilaan definitief zal opbergen. "Ik kan hem alleen maar aanraden om te doen wat hij leuk vindt. Hoewel ik hoor dat hij in de ploeg op trainingskamp wel goed in zijn vel zat, heb ik niet het gevoel dat hij nu veel plezier haalt uit de wedstrijden", zegt hij.
"Alles kan nu. Misschien gaat hij zich herpakken en het op andere manieren proberen, maar het kan ook zomaar zijn dat hij ermee stopt. Zijn contract loopt af dit jaar, dus de optie om met wielerpensioen te gaan ligt volgens mij wel op tafel", zegt Zonneveld.
Dumoulin zit voorlopig nog in het Giropeloton. Benieuwd of hij er in slaagt toch nog iets te maken van deze Ronde van Italië.
