Voorstelling Alpecin-Deceuninck in 2025: broederlijk delen resulteert in de perfecte symbiose

Als geen ander beseffen Christoph en Philip Roodhooft van welke markt ze thuis zijn en laten ze zich, eventueel geblindeerd door al het succes, niet verleiden tot het verkennen van andere en meer gewaagde horizonten.

De tandem volgt de huisgemaakte handleiding. En zeg nu zelf: met hun Alpecin-Deceuninck hebben ze geschiedenis geschreven.

Dat kwam tot uiting in het klassieke voorjaar door als eerste team ooit de eerste 3 monumenten van het seizoen te winnen. Milaan-Sanremo was een prooi voor Jasper Philipsen na een staaltje opofferingsgezindheid om u tegen te zeggen.

Misschien was de wereldkampioen zelf niet sterk genoeg om Tadej Pogacar te vloeren, maar hoe Mathieu van der Poel zich daarna clever en vol overgave wegcijferde voor zijn sprinter: petje af. Het weerspiegelt de teamgeest en de interne gunfactor. 

Dat Philipsen zelf nog zijn mannetje stond op de Poggio en de Via Roma, verdient ook alleen maar lof. De topsprinter is een completere renner geworden.

Eenmaal opgewarmd trok Van der Poel een spoor van vernieling door het voorjaar. Laten we die kasseidominantie - door wat Pogacar daarna nog liet zien in de grote rondes - vooral niet uit het oog verliezen.

Op de piste in Noord-Frankrijk werd het ploegenspel nog eens netjes in de verf gezet. Philipsen sprintte in Parijs-Roubaix nog naar de 2e plaats nadat de hele ploeg kipkap had gemaakt van de rest op de stenen. Uit het boekje, zonder meer.

Zijn er dan geen minpunten? Na de verwoestende passage in het (Vlaamse) voorjaar, liep de ballon toch een beetje leeg. Logisch ook door de complete afwezigheid van rasklimmers of klassementsmannen.

Dat er geen ritzege geboekt werd in de Giro, is uitzonderlijk. De Ronde van Italië was de eerste grote ronde in de ploeggeschiedenis die afgesloten werd zonder dagsucces.

Soit, laat het een smetje zijn op een boerenjaar dat ook nog eens afgekruid werd met een trio van de veerkrachtige Philipsen in de Tour de France en een hattrick van Kaden Groves in de Vuelta.

In de tweede helft van het seizoen was Van der Poel evenwel niet meer dezelfde kannibaal als in de Vlaamse velden. Zijn Tour was (opnieuw) een tegenvaller, op de Spelen werd er niet geoogst en op het WK – waar hij ijzersterk reed – botste hij op een natuurwonder.

Geen schande uiteraard, al zal Van der Poel in 2025 op zijn terrein wel opnieuw moeten opboksen tegen het Sloveense kanon. En met een gunstig parcours zou MVDP in de volgende Tour - al dan niet met frisse tegenzin - eindelijk nog eens koning Midas moeten kunnen worden.

Net zoals de voorbije jaren vormt Van der Poel met Philipsen en Groves het hart van de blauwe ploeg. De eerste is een levenslang uithangbord, de twee snelle mannen kregen boter bij de vis met hun nieuwe deal. 

Dat de snelle Groves verlengde, kwam voor veel waarnemers als een verrassing. Ook al stond Astana met een zak geld te zwaaien, Groves blijft waar hij is.

Hij koos dus niet voor een exit in tegenstelling tot Soren Kragh Andersen en Axel Laurance.

SKA heeft bij de broers Roodhooft nooit zijn Sunweb-benen kunnen tonen, maar Alpecin-Deceuninck verliest wel een gewaardeerde middenvelder en een niet te onderschatten bliksemafleider.

Ineos Grenadiers hoopt dan weer de vruchten te plukken van de gouden genen van voormalig beloftewereldkampioen Laurance.

Zonde dat Alpecin de Franse puncher niet heeft kunnen doen ontpoppen in de eigen vlindertuin. Met zijn kwaliteiten kon hij een terrein bestrijken dat nu weer onbewoond lijkt te worden.

Standvastigheid blijft het codewoord bij de broers Roodhooft, die hun roots nooit zullen verloochenen. Na een monumentaal jaar tekenen ze, zo durven we toch te vermoeden, voor meer van hetzelfde.

Het zal hen worst wezen dat ze het totaalpakket niet ambiëren. In het hooggebergte zal Alpecin-Deceuninck het beeldscherm nooit kleuren. Van twee walletjes eten heeft weinig zin als je uiteindelijk met een lege maag achterblijft, redeneren ze in Morkhoven.

De broers Roodhooft blijven rechtlijnig hun intuïtie volgen, want die heeft hen zelden bedrogen. In hun geslaagde huwelijk van perfectionisme en plezier puren ze met hun speurneus uit elke euro het maximale rendement.

Met de promotie van opleidingsproducten als Tibor Del Grosso, Emiel Verstrynge en Simon Dehairs werd tijdens de mercato vooral op de lange termijn ingezet. De jongeren weten goed genoeg dat ze niet verstoken blijven van kansen.

Door de 3 dure vogels en hun verse handtekeningen was er geen sprake van koopwoede. Maar homemade is een kwaliteitslabel bij de broers Roodhooft. Wat ze zelf doen, doen ze beter.

Het buikgevoel schuift perfect in elkaar met het cijferwerk. Met alle recente successen in het achterhoofd, zou niemand dan ook mogen twijfelen aan de slaagkansen voor 2025.