In de wereld van de paardensport behoeft ze al geen introductie meer. Michèle George is dé referentie als het aankomt op dressuur in de G-sport. In Parijs voegde ze twee gouden medailles toe aan haar, nu al, duizelingwekkende palmares. Toch is de 50-jarige amazone nog niet klaar met het schrijven van haar verhaal.
"Het mooiste van 2024? Dat zijn mijn twee gouden medailles. Want, het klinkt misschien raar: Aan de top komen is moeilijk, maar er blijven is aarstmoeilijk."
Michèle George vertelt in onze eindejaarsreeks openhartig over haar weg naar paralympische glorie en geeft een inkijk in iets wat voor de buitenwereld vanzelfsprekend lijkt, maar dat niet is.
"Ik ben iemand die een strategisch plan uitwerkt, met korte tussensprints. Dat zijn dan meestal EK's en WK's om naar die ultieme prestatie op de Spelen toe te werken."
Alles was tot in de puntjes uitgekiend op één factor na. Iets wat niet te trainen is: de reactie van het paard op het publiek.
"Wat als de merrie nu toch in paniek slaat? 16.000 man in de tribune, dat is wel iets", gaat George verder. "Ik word afgeroepen met mijn hele palmares, dus dan gaan de mensen automatisch rechtstaan en applaudisseren. Al dat lawaai en die weidse setting van Versailles. Dat is voor een paard wel impressionant."
Dan is het de kunst om de merrie terug in haar bubbel te krijgen en te zeggen: "Mama gaat hier efkes de dans doen waaraan we zo lang gewerkt hebben." Het paard terug in die concentratie krijgen. Daarbij dacht ik toch: als dat maar goed komt."
Die paarden zijn zo in de flow en dan geef je een lange teugel en dan stapt die als een koningin de ring uit, kijkt rond en denkt: "I did it!".
Maar het kwam dus goed, dankzij het perfect getimede en uitgedokterde plan van team-George, waarin ook de dochter van Michèle een cruciale rol speelt.
"Wie de livebeelden van de Spelen gezien heeft, heeft gezien dat mijn dochter meegelopen is tot daar waar ze niet meer mocht. Daarna zei ze: oké mama, nu is het aan jou, De merrie heeft dat echt gevoeld, maar automatisch brengt dat heel veel emotie mee."
Tijdens de wedstrijd denkt George enkel aan het uitvoeren van de taken. "Ik denk nooit: dit loopt goed. Ik rijd van A naar B en van B naar C, want we hebben zoveel onderdelen in de proef. Maar het moment dat ik stilstond en afgroette, wist ik: "Yes we did it!"
Vreemd genoeg voelen de paarden dat ook zo aan. "Die zijn eerst zo in de flow, maar dan geef je een lange teugel en dan stapt die als een koningin de ring uit, kijkt rond en denkt: "I did it!".
'We zijn een team, met zijn tweeën. Die paarden - dat is ongelooflijk - zijn fantastische dieren."
Het einde van een cyclus
Aan alle carrières van atleten komt vroeg of laat een einde en zo ook aan die van toppaarden. Twee Olympische Spelen is doorgaans voldoende. Zo verging het ook Rainman, waarmee George in Londen en Rio reed, en nu ook Best of 8 na Tokio en Parijs.
"Deze merrie had heel veel vertrouwen nodig. Dag na dag zijn we naar elkaar gegroeid en dat is eigenlijk een heel mooi verhaal. Het is alsof je iemand leert kennen, je wordt verliefd en uiteindelijk verloofd en getrouwd en er gebeurt iets."
"Dat is het verhaal dat ik met mijn paard heb. We hebben iets gebouwd en nu gaan we met pensioen. Dan wil je dat mooi afronden."
"Je wil gewoon dat het af is. Ze verdiende de rode loper om van de Paralympische Spelen weg te stappen. En dat heeft ze gedaan."
LA 2028 met een nieuw paard en een nieuw plan
"Ik ben iemand die een ongelooflijke people lover is", bekent Michèle George. "Als ik iemand anders gelukkig zie, dan ben ik dat ook. En als ik dan zou voelen dat ik ergens niet aan de wensen zou voldoen - presteren op de Spelen bijvoorbeeld - dan zou mij dat diep teleurstellen."
Het typeert de passie waarmee de amazone al die jaren voor haar sport en haar dieren geleefd heeft. Maar ze is nog niet aan het einde van haar verhaal en ze denkt al aan een nieuw hoogtepunt in LA, in 2028.
"Ik zeg altijd: 'Geen 2 zonder 3.' Ik heb het een keer gedaan met Rain Man. Ik ben teruggekomen met mijn Best of 8 en ik wil nog een derde keer terugkomen met paard X. "
Het blijft een stap in het onbekende, want een nieuw toppaard krijg je niet op bestelling. "Ik heb twee paarden op het oog, maar het het financiële plaatje moet nog bij elkaar gebracht worden, want voor zo'n toppaard betaal je al gauw 4 à 500.000 euro."
Michèle George is bezig om sponsors en bedrijven rond de tafel te krijgen die samen met haar de weg naar Los Angeles willen bewandelen. "We gaan echt geschiedenis schrijven. Ik heb dat twee keer gekund, maar een derde keer ... dat is een vraagteken. Maar je moet durven te ondernemen."
De Olympische Spelen zijn zeker mogelijk met de juiste training en het juiste paard. Maar ik zal al blij zijn om een paard te hebben om mijn paralympische titels te verdedigen voor België als land.
De droom leeft ook om op de Olympische Spelen te schitteren en volgens George hoeft dat niet bij een droom te blijven.
"Dat is een vraag die mij steeds wordt gesteld. Is dat mogelijk? Zeker, met de juiste training en het juiste paard. Ook dat zou een fantastisch verhaal zijn, maar ik zal al blij zijn om een paard te hebben om mijn paralympische titels te verdedigen."
Maar het verhaal op zich spreekt haar wel aan. "Een verhaal van inclusie, synergie tussen de Olympische en Paralympische Spelen. Dat zou de kers op de taart zijn. Maar ook daar moet het financiële plaatje kloppen.
De eerste missie blijft dan ook een paralympisch paard te vinden, maar: "We zijn gemotiveerd en het onmogelijke staat niet in mijn woordenboek, dus onmogelijk is het zeker niet. Maar het vergt extra training, organisatie, ..."
Het zou zo'n fantastisch verhaal zijn.
