Ze kon nog niet eens deftig uitklikken, maar toch reed Ellen van Dijk de olympische tijdrit. Dat ze zes weken geleden nog geopereerd werd, kon haar medailledroom niet stillen. Alleen kon ze in Parijs niet nóg eens het lot tarten. Haar race tegen de klok eindigde met een elfde plaats en veel tranen van teleurstelling. "Het is echt balen", snikte ze.
Wat de climax moest worden van haar onwaarschijnlijke seizoen, is in teleurstelling geëindigd voor Ellen van Dijk.
Tot twee keer toe moest de Nederlandse hardrijdster in 2023-2024 een race tegen de klok bedwingen - al was de eerste in volledig andere sferen dan de laatste.
Zo werd Van Dijk negen maanden geleden op haar 36e voor de eerste keer mama, waarna ze zich tot ieders verbazing in een mum van tijd weer klaarstoomde. Die oerkracht van de nieuwe mama werd gevoed door haar grote doel: tijdritgoud in Parijs.
Maar zes weken geleden werd die droom opeens zeer broos. Na een botsing op training brak Van Dijk haar enkel en moest ze opnieuw alles op alles zetten om zich alsnog (en opnieuw) klaar te stomen voor de Spelen.
Wat ook niemand wist: eigenlijk was er veel meer aan de hand.
"Ellen had niet alleen haar enkel gebroken, maar ook haar rechtervoet, haar vinger, ze had een spierhernia in haar bovenbeen en diepe snijwonden in haar benen die met 24 hechtingen aan elkaar moesten worden gezet", maakte haar coach vandaag nog bekend.
Maar zelfs die tegenslag kon haar onverzettelijkheid niet op de proef stellen. Terwijl ze nog niet eens kon lopen, zat ze alweer op haar fiets. In het begin zowaar met gips rond haar voet om alles te stabiliseren. Haar vriend maakte zelfs verschillende soorten pedalen zodat ze toch kon trainen.
Bang in de bochten
En jawel, Van Dijk bolde vandaag - niet zonder medailleambities uitgesproken te hebben - gewoon van het startpodium in Parijs.
Zou het?
Wel, al snel zou duidelijk worden dat de Nederlandse haar "mission impossible" toch niet zou kunnen voltrekken. Aan het eerst tussenpunt kwam ze door als zesde, en de échte toppers moesten nog allemaal na haar passeren. Uiteindelijk zou ze pas als elfde over de finish komen.
Teleurgesteld en overmand met het gevoel van teleurstelling brak de Nederlandse na de finish even in duizend stukjes. Al die opofferingen dit jaar hebben dan toch niet het beoogde resultaat gehad - en dat werd duidelijk even heel tastbaar bij de huilende Van Dijk.
Ik durfde geen risico's te nemen - want wanneer ik zou vallen, kon ik niet zomaar uitklikken.
"Mijn been maakte het extra moeilijk en ik was toch wat bang van de regen", vertelde een openhartige Van Dijk in tranen na de finish.
"Ik durfde geen risico's te nemen. Want wanneer ik zou vallen, kon ik niet zomaar uitklikken. Ik dacht zelfs: hoe moet ik weer op een andere fiets kruipen?"
"Ik heb dan ook veel tijd verloren in de bochten. Maar ik durf nu niet te zeggen dat dat de enige reden is waarom ik vandaag niet gewonnen heb. Het speelt wel mee, maar het was voor iedereen het geval. Het is gewoon echt balen", snikte ze.
Het onmogelijke is dan toch niet mogelijk gebleken - zelfs niet voor Ellen van Dijk.
