Geen enkele blessure leek keikop Jonathan Borlée (36) klein te krijgen, maar een spierblessure op het slechtst mogelijke moment betekent dan toch het einde. De Belgian Tornado zakt niet mee af naar de Olympische Spelen en hangt na een lange en succesvolle carrière zijn spikes aan de haak. "Er begint nu iets nieuws, het wordt een sprong in het diepe."
Een klap: zo kwam het noodgedwongen forfait van Jonathan Borlée voor de Olympische Spelen in Parijs aan bij de atleet en de Belgian Tornados.
"Maar de beslissing was snel genomen", vertelt de onfortuinlijke Borlée. "Mijn olympisch project was sowieso al een race tegen de klok. En toen liep ik twee dagen geleden op training een blessure op."
"Ik wist meteen dat de droom van Parijs voorbij was - ik weet ondertussen wel hoe zulke blessures in elkaar zitten. Ik heb nog geen scan ondergaan, maar ik verwacht wel dat het een spierscheur is."
Na een carrière van bijna twintig jaar houdt het zo op voor Borlée. "Ik weet niet of het al echt binnendringt", klinkt het.
"Ik heb de voorbije weken en maanden heel hard gewerkt, en het geloof dat het goed zou komen was er altijd wel. Ik had echt vertrouwen voor de komende wedstrijden. Om me dan nu opnieuw te blesseren, dat doet pijn. Al deden alle steunberichten wel deugd."
Ik weet niet of het al echt binnendringt. Het geloof dat het goed zou komen was er altijd wel. Om me dan nu opnieuw te blesseren, dat doet pijn.
Borlée liep zijn persoonlijke besttijd van 44"43 in 2012, een Belgisch record dat pas vorige maand van de tabellen werd gelopen door Alexander Doom. Dat topniveau zou Borlée in de jaren nadien nooit meer benaderen, al voelde hij zich naar eigen zeggen wel enorm groeien de voorbije weken.
"Qua prestaties op training deed ik het de voorbije tijd even goed als Kevin, misschien zelfs iets beter", aldus Jonathan.
"Toen ik zag wat Kevin lukte op het BK (46"39), gaf dat me extra vertrouwen om richting de 45 seconden te kunnen lopen. Maar helaas zal het zo ver niet komen."
(lees verder onder de link)
Gerelateerd:
Family business
Borlées frêle lichaam heeft nu "stop" gezegd. De 36-jarige ex-atleet begint aan een nieuw hoofdstuk in zijn leven. "Meer dan de helft van mijn leven heb ik aan de atletiek gegeven. Nu begint er iets nieuw, het wordt een sprong in het diepe."
Borlée zocht de voorbije 48 uur steun bij zijn familie, al had niet iedereen met hem te doen. "Toen ik het mijn dochter vertelde dat ik zou stoppen, sprong ze van vreugde", lacht hij.
"Ze is blij dat ik nu niet meer op stage hoef te vertrekken. Dat raakte me. Ik zal zelf nu ook terug meer tijd hebben voor vrienden, en om eens goed uit eten te gaan."
Dat ik dit heb mogen delen met mijn broers en papa, maakt het een fundamenteel deel van mijn leven.
Borlée liep de voorbije jaren amper nog individueel, maar focuste vooral op de Belgian Tornados. "De estafette heeft me altijd doelen gegeven en ervoor gezorgd dat ik bleef trainen en dat ik ondersteuning kreeg van de federaties."
Bovenal was die estafette voor Borlée ook een familieaangelegenheid. "Dat ik dit heb mogen delen met mijn broers en papa, maakt het een fundamenteel deel van mijn leven. Het zijn dan ook de familiemomenten die me het meest bijblijven."
"Zonder mijn broers zou ik in mijn carrière misschien meer op mezelf hebben kunnen focussen, maar dan zou mijn carrière ook minder lang geduurd hebben. Ach, ik zou niets veranderen als ik het opnieuw kon doen."
Hoogtepunt in Peking, dieptepunt in Rio
In zijn lange carrière beleefde Borlée tal van hoogtepunten. Welke blijven hem het meeste bij? "Individueel mijn finale in het college-atletiek in de VS in 2009. Dat was misschien wel mijn puurste 400 meter ooit. Met de estafette zal de olympische finale in Peking in 2008 me altijd bijblijven."
"Mijn grootste teleurstelling? Dat is de finale op de Spelen in Rio, waar we drie honderdsten tekortkwamen. Ook de finale op het WK 2013 in Moskou heb ik nooit herbekeken."
Het was altijd de droom om samen die olympische medaille te pakken. Dat zal voor mij niet meer lukken, maar voor mijn broers kan het wel.
Straks vertrekken de Tornados naar Parijs, zonder Borlée. "Maar ik wil in Parijs zijn, voor mijn broers en het team", aldus Jonathan.
"Het was altijd de droom om samen die olympische medaille te pakken. Dat zal voor mij niet meer lukken, maar voor hen kan het wel. Dylan verkeert in een heel goede conditie en ook Kevin zal klaar zijn om zijn rol te spelen. Ik hoop echt dat ze die medaille winnen, die nu nog ontbreekt."
Wat brengt de toekomst voor Borlée? "Ik weet het niet. Ik heb na al die jaren nu even nood aan een pauze, weg van de atletiek. Op termijn kan ik misschien mijn ervaring overbrengen, maar ik weet niet in welke rol. Daar heb ik nog niet over nagedacht."
