De favorieten voor de Tour (3): dwingt Primoz Roglic nog een matchbal af?

Oh ironie.

Uitgerekend in het jaar nadat Primoz Roglic zijn thuis had achtergelaten om voluit zijn eigen kans te mogen gaan, had hij in zijn veilige en bekende cocon misschien wel de A-lister voor deze Tour kunnen worden.

Een onverwachte kans bij de Nederlandse geelhemden, eentje die zich aandient door de factor die Roglic zelf al zo vaak parten heeft gespeeld: bad luck.

Roglic ontvluchtte Jumbo-Visma, de ploeg die hem ontdekt en gelanceerd heeft en uiteindelijk gekatapulteerd heeft naar de top van de wielerpiramide.

In het gele verhaal zou hij altijd tweede viool moeten spelen na Jonas Vingegaard en vorig jaar was zelfs eindwinst in de Vuelta als aalmoes uitgesloten.

De Sloveen werd in de armen van Bora-Hansgrohe gemasseerd, waar met geldschieter Red Bull de kraan helemaal wordt opengedraaid.

En toch kun je succes niet kopen. Of heb je nooit een garantie op een onmiddellijke uitbetaling, zo beseft ploegbaas Ralph Denk nu ook. De blijde intrede van kopman Roglic heeft zijn vruchten nog niet helemaal afgeworpen.

Teleurstellend is niet te zacht uitgedrukt om de wittebroodsweken van Roglic bij zijn nieuwe broodheer te omschrijven. In Parijs-Nice kwam de kopman er gewoonweg niet aan te pas.

Zijn 10e plaats was het slechtste resultaat in een rittenkoers in járen. “Ik moet nog een beetje wennen aan alles”, haalde de immer stoïcijnse Roglic de schouders begin dit seizoen laconiek op.

Roglic en zijn entourage weigerden te panikeren en duwden de verhuis naar voren als verklaring. “Ploegmaats, staf, materiaal, voeding, kledij: alles is nieuw en je past je niet aan met een simpele vingerknip.”

Je zal ons niet horen ontkennen dat het tijd vraagt om je leven weer op de rails te krijgen na een gebroken hart, maar was het excuus niet net iets te goedkoop?

Neen, antwoordt zijn entourage, die het mindere slot van Parijs-Nice bijvoorbeeld toeschreef aan een foutieve kledij-inschatting, een euvel dat ook in de Dauphiné nog eens zou terugkeren.

Het moet best frustrerend zijn voor de veeleisende Roglic, die voortdurend meedenkt tot in de kleinste details. Vraag maar aan ex-baas Merijn Zeeman, die vertelde hoe Roglic' "hersenpan maar blijft malen".

Het zou anderzijds geen schande zijn mocht Roglic vaststellen dat hij op zijn 34e al zijn (gele) matchballen al heeft opgebruikt, maar zo kort door de bocht zullen hijzelf en Bora-Hansgrohe uiteraard niet gaan. De Tour is unfinished business.

Mochten er intern vraagtekens bestaan hebben over waar Roglic nu exact staat in zijn gele queeste, dan kregen die in de Dauphiné een (gedeeltelijk) antwoord.

De examenperiode in het Baskenland begon uitstekend met tijdritwinst op dag 1, maar eindigde zoals bekend abrupt op die vervloekte 4e april.

Ook de aanzet in de Dauphiné was voorspoedig, tot Roglic zijn eeuwig manco weer overvloedig zag opduiken. Heelhuids aan de finish geraken, het is een uitdaging die Roglic elke dag moet aangaan.

Twee keer was Roglic het slachtoffer van een crash. “Ik ben al blij dat ik in de tijdrit niet gevallen ben”, maakte hij er zelf een running gag van. Maar bij de eerste aankomst bergop stond ijzervreter Roglic wel te glimlachen op het podium.

Zijn tere schouder baarde hem dan wel zorgen, over de ploegprestatie was de kopman helemaal in zijn nopjes. Er is sprake van chemie. 

Jai Hindley en vooral Aleksander Vlasov rolden de rode loper uit. De Rus plant dan toch niet altijd een mes in de rug en lijkt zich dus te schikken in een rol als meesterknecht.

De band of brothers lijkt geen fabeltje. De hoogtestage richting de Dauphiné op de Sierra Nevada werd niet alleen gebezigd om het vormpeil aan te scherpen, maar gold ook als teambuilding.

Onze analist José De Cauwer ziet het graag gebeuren dat Bora-Hansgrohe met zijn pionnen op het schaakbord kan schuiven. UAE heeft er in de breedte zeker een te duchten tegenstander bij.

Nog voor de nieuwe eigenaar de kwantumsprong echt kan inzetten, zou de ploeg van Ralph Denk al vroeger dan verwacht de gele missie kunnen realiseren.

Al zal de slotetappe van de Dauphiné de kapitaalkrachtige ploeg toch weer op de roetsjbaan gezet hebben. Eerlijk: het tegendeel zou ons verbaasd hebben. Het leven zoals het is bij Rogla: sluit het onverwachte niet uit.

Geheel tegen de verwachtingen in toonde Roglic er zich toch nog kwetsbaar. Met zijn betonnen hoofd trok hij evenwel aan het langste eind. 

Hoewel zijn medisch bulletin in het Baskenland nog vrij beperkt oogde, was de schade niet oppervlakkig. Ook Roglic heeft een achterstand moeten wegpoetsen. Vraag is of zijn basis breed genoeg is om het uit te zingen tot in Nice, zeker als de opeenstapeling van inspanningen zou beginnen te wegen. 

Het typeert Roglic volmondig: een vleugje drama is nooit ver uit de buurt. Atypische plotwendingen mag je nooit uitsluiten, maar keer op keer staat hij op. Leading by example.

De gunfactor is aanwezig bij het brede publiek na de vele gemiste kansen. De Tour lijkt nu al enkele jaren vervloekt en zijn laatste ritwinst dateert al van 2020.

"De Tour is geen obessie meer, wel een doel", verzekert zijn coach Marc Lamberts in Knack. Roglic zou de op één na oudste Tour-winnaar kunnen worden, maar heeft volgens Lamberts zijn houdbaarheidsdatum nog niet bereikt.

Als laatbloeier heeft hij nog enkele jaren voor zich, maar de huidige generatie steekt stokken in de wielen. Net daarom zal ook Roglic mogelijk beseffen: deze Tour wordt niet zijn last dance, maar misschien wel zijn last chance.