Zo'n kans mag je een drievoudige wereldkampioene niet geven. Marianne Vos profiteerde van een te vroeg juichende Lorena Wiebes om haar tweede Amstel Gold Race te winnen. Was ze er ook zonder het onfortuinlijke zegegebaar nog voorbij geraakt? "Bij de jump voelde ik wel dat ik meer snelheid had."
Welke scenarist had deze editie van de Amstel Gold Race neergepend? Ook Marianne Vos moest even met haar ogen knipperen.
Eerst werd de koers meer dan een uur geneutraliseerd door een ongeval met een politieagent. "Dan weet je dat er belangrijke zaken zijn dan wielrennen", zei Vos. "Het was even wachten en hopen op beter nieuws."
"Na de herstart moet je dan weer klaar zijn om drie rondjes "full gas" te gaan. Er kwamen voortdurend aanvallen en je moest werken om voorin te blijven. Het team hield me in een goede positie voor de laatste beklimming van de Cauberg."
Bij de sprint werd de ingekorte Amstel Gold Race nog wat gekker. Lorena Wiebes keek even over haar rechterschouder en waande zich zegezeker, Marianne Vos ging er met een ultieme jump nog voorbij.
"Het was een vreemde sprint", aldus Vos. "Ik zat wat vast op links achter Wiebes en had niet gedacht dat ik er nog uit zou komen."
"Ik wilde blijven gaan en dan juichte ze te vroeg. Bij de jump voelde ik dat ik wat meer snelheid had. Ik vind het jammer voor Lorena, maar ik ben blij met de overwinning."
Opvallend beeld na de finish: papa Vos die Wiebes ging troosten. "Ook ik had medelijden met Lorena", zei zijn dochter. "Zelf heb ik dit nog nooit meegemaakt, maar dit zal ook voor Lorena de laatste keer geweest zijn. Ze zal zich even heel slecht voelen, maar ze zal naar hier terugkeren om toch nog deze zege te pakken."
