Is daar dan toch de gevreesde vormdip? Op een week tijd - met 2 mindere matchen - is de perceptie rond Union plots veranderd. De taaie competitieleider lijkt voor het eerst te kampen met metaalmoeheid. En dat opnieuw nét voor de vervloekte play-offs, waar het al twee keer faliekant fout liep. "Mijn data en oog vertellen toch iets anders", sust een stille kracht achter het succes van Union.
Eist het succes van Union stilaan zijn tol? Het is dé vraag die voetbalminnend België momenteel in de ban houdt.
Net wanneer de belangrijkste periode van het seizoen is aangebroken, lijkt de geoliede machine van Alexander Blessin voor het eerst wat tegen te sputteren.
Union zit op zijn tandvlees.
Union is moe.
Union wordt genekt door het moordende tempo.
Het is een greep uit de titels en de teneur van alle analyses na de tegenvallende week van de Brusselaars.
Donderdag botste Union op zijn plafond tegen Fenerbahçe en ook tegen Gent kon het dit weekend niet winnen. Dat de Brusselaars de handdoek voor vanavond al symbolisch in de ring gegooid hebben, is enerzijds begrijpelijk, maar anderzijds ook veelzeggend.
Twee wedstrijden per week voor zo'n lange periode heb ik zelf nog niet meegemaakt.
Zelfs Alexander Blessin - zelden te betrappen op geklaag - zuchtte zondag voor het eerst ook zelf: "We hebben echt nood aan een rustpauze. Je moet maar eens kijken naar ons wedstrijdschema."
Kwalijk kun je het hem niet nemen: de competitieleider speelde de voorbije twee maanden telkens twee wedstrijden per week en zit dit seizoen al aan 43 duels.
Een aantal dat in schril contrast staat met bijvoorbeeld zijn rechtstreekse concurrent in de competitie, Anderlecht - dat slechts 32 partijen op zijn teller heeft en ook stiekem dichterbij sluipt.
De wedstrijd van vanavond is dan ook meer dan ooit overbodig en komt eigenlijk heel ongelegen voor de Brusselaars, die niet onder stoelen of banken steken dat ze alles op de titel (en de beker) hebben gezet. En zo een scenario zoals de voorbije twee jaar - waar de titel in de laatste rechte lijn nog uit hun handen glipte - wil vermijden.
Maar met die vrees in het achterhoofd, dringt zich de vraag steeds luider op: is Union écht moe?
Hoogvlucht
Wij legden ons oor te luisteren bij Balder Berckmans, de man die momenteel minstens evenveel als Blessin het lot van Union in handen lijkt te hebben.
"Of we moe zijn? Ik daag jullie uit om eens in de statistieken te duiken van onze voorbije twee wedstrijden", vertelt de physical coach van Union.
Wat blijkt: zowel tegen Gent als tegen Fenerbahçe scoren de Brusselaars op vlak van high intensity runs en afgelegde kilometers toch verrassend hoog.
Met Cameron Puertas als toonvoorbeeld, die tegen Gent een recordaantal sprints (in totaal 1757 meter) tegen meer dan 19,8 kilometer per uur afwerkte.
Verder zien we ook dat hij samen met Lapoussin (12,7 km) en Vanhoutte (12,7 kilometer) bij afgelegde meters ver boven de 12 kilometer zit: 12,8 om precies te zijn.
"Dat zijn data van onze spelers die bij de beste prestaties van dit seizoen horen. Wij hebben dus geen reden om te panikeren, zeker niet op vlak van fysieke parameters. Geloof me: we zijn fit", vertelt Berckmans, die al twee jaar wordt geroemd om zijn werk bij Union, maar de media doorgaans liever schuwt.
Het was dan ook geen sinecure om de man - zeker in deze periode - te pakken te krijgen. Het enige gaatje in zijn agenda: een halfuurtje tijdens het inchecken en het boarden van zijn vlucht naar Istanboel.
"Tja, het is inderdaad wel al pittig geweest", vertelt hij vanuit Zaventem terwijl we ronkende vliegtuigmotoren op de achtergrond horen. "Twee wedstrijden per week voor zo'n lange periode heb ik zelf ook nog niet meegemaakt."
"Maar moe? Dat zijn we niet, hoor. We hadden een goed plan klaar."
Damage control
Of Union expliciet lessen uit zijn voorbije twee seizoenen heeft getrokken, wil Berckmans zo niet stellen. Maar de gerenommeerde globetrotter die ervaring opdeed in onder meer Singapore, Saudi-Arabië en Rusland legt wel uit hoe de Brusselaars op dit sleutelmoment geanticipeerd lijken te hebben.
"We zijn al het volledige seizoen bezig om de belastbaarheid van onze spelers stelselmatig te verhogen en nu ook te managen", vertelt Berckmans.
"Vooral dat laatste is momenteel enorm belangrijk. Conditioneel zijn we in orde, dus daar moeten we niet meer al te veel extra op trainen. Op het trainingsveld hebben we de werklast dan ook wat laten zakken, al compenseren we dat natuurlijk door de vele wedstrijden."
Twee wedstrijden per week voor zo'n lange periode heb ik zelf nog niet meegemaakt.
En ook tijdens die wedstrijden zelf doet Union de laatste weken extra aan damage control.
"Het is geen toeval dat wij soms spelers wisselen bij de rust", vertelt Berckmans. "Dat ligt dan meestal niet aan de prestatie van het individu zelf, maar dat zijn vaak doorgesproken ingrepen. Soms calculeren we die 45 minuten dan in als een prikkeltraining."
"Data zeggen op dat vlak vaak veel - ik werk er elke dag mee -, maar lang niet alles. Soms kun je nog veel meer zien met het blote oog. Wanneer ik vanaf de bank bijvoorbeeld een bepaalde blik, grimas of afwijking in hun loopstijl opmerk, zal ik ook ingrijpen. En ook dan zal onze coach altijd luisteren om nog een eventuele vervanging door te voeren. Onze spelers blijven mensen, hé."
Uitgesteld geluk
Toch ligt de kiem van die menselijke aanpak en de anticipatie op de eindsprint veel vroeger in het seizoen, legt Berckmans uit.
"Je moet weten: elke zomer arriveren er weer heel wat nieuwe profielen met zeer verschillende achtergronden bij ons. Sommigen komen uit lagere klassen of andere competities en zijn het meestal gewoon om 'maar' een ballast van 30 wedstrijden te dragen. Het is dan onze taak om ze klaar te stomen voor een Belgisch seizoen van meer dan 45 matchen."
"Dat doen wij aan de hand van een zeer persoonlijke aanpak. We stellen de ontwikkeling van de speler steeds voorop en tekenen zo een individueel groeischema uit. Zonder stappen over te slaan, anders moet je nu zelfs niet denken aan damage control, dan is het dweilen met de kraan open."
Puertas lijkt hier alvast (opnieuw) het schoolvoorbeeld van te zijn: een jaar als bankzitter in de schaduw gewerkt, om zich dit jaar tot de patron en metronoom van het elftal op te werken.
En ook Amoura die vanaf zijn eerste speeldag ontegensprekelijk een aanwinst was, werd lang als supersub gebruikt.
"Toen wij de kleine voor het eerst onder iedereen zijn schouders zagen glippen op training zagen ook wij meteen zijn potentieel, hoor. Maar het is dan heel gemakkelijk om hem meteen op te branden. Bij Amoura hadden wij expliciet de tweede seizoenshelft al in ons achterhoofd toen we zijn groeipotentieel en -traject in kaart brachten."
"Kijk, wij willen elke wedstrijd winnen. Simpel, maar dan moet je ook aan langetermijndenken durven te doen en niet altijd voor het directe succes te kiezen."
Wij willen elke wedstrijd winnen. Dan moet je aan langetermijndenken doen.
Alleen: het directe succes dringt zich nu wel op, natuurlijk.
"Inderdaad, maar nu zal ons plan en harde werk ook écht kunnen lonen", vertelt Berckmans. "Geloof het of geloof niet: het drukke schema dat we gehad hebben, zal een bondgenoot worden in de eindsprint."
"Wij hebben altijd de ruimte gehad om iedereen van onze spelers minuten en momenten te geven, zonder ze op te blazen. Oké, nu is de vermoeidheid misschien wat hoger bij ons, maar we hebben een interlandbreak - waar we onze spelers 5 dagen vrijaf zullen geven - om frisheid op te doen en kunnen daarna rekenen op een collectief hogere belastbaarheid dan onze tegenstanders."
"Op ons tandvlees zitten we dus niet. Integendeel: zowel fysiek als mentaal zijn we extra gewapend voor het slot. Laat maar komen, zou ik zeggen', klopt Berckmans zich op de borst.
