Lotte Kopecky sluit baanhoofdstuk af met drie medailles op zak: "En benen worden alleen maar beter"

Heet. Dat was het elke dag in de velodroom in Glasgow. En niet alleen omdat Lotte Kopecky de piste steevast in vuur en vlam zette. 

"De warmte was voelbaar, maar ik kan er gelukkig goed tegen", hijgt ze na met een ventilator in haar hand. "De ambitie was een medaille, dus ik ben blij met brons."

Al verliep die jacht op eremetaal niet zonder slag of stoot. In de temporace kon Kopecky niet domineren – een zeldzaamheid. 

"Ik dacht "Yes, eindelijk eens goed begonnen", maar dan ging het slecht in de temporonde, waar ik echt achter de feiten aanholde."

"Dat heeft mijn goede start wel wat verpest. Soms zit je goed in de koers en soms niet. Als mensen net voor je aangaan, loop je constant achter de feiten aan."

"Maar ik weet dat ik na een slechte start niet het hoofd moet laten hangen" gaat Kopecky voort. "Dat is ook eigen aan de omnium. Het is vier keer je helemaal opladen, ongeacht het voorgaande resultaat."

In de puntenkoers voelde de zaal al snel dat de Belgische opnieuw op koers lag voor een plak. "Maar ik was zeker nog niet overtuigd dat ik een medaille had, want ik moest nog afrekenen met Katie Archibald, zeker niet een van de minsten."

Dat lukte door zich te focussen op de Schotse. En na het hoofdstuk baanwielrennen kan de focus verlegd worden naar de weg. Heeft ze nog overschot voor zondag?

"Mijn benen worden alleen maar beter", lacht Kopecky. "Het gevaar en de pech schuilt achter een hoekje op het parcours. Conditioneel zit alles goed, ik mag met vertrouwen aan de start staan. Maar ik ga niet denken dat ik al wereldkampioen ben."