Christophe Vandegoor zwaait Mark Cavendish uit: "Hij zorgde voor piment in de koers"

"2023 zal mijn laatste jaar als wielrenner zijn", vertelde Mark Cavendish tijdens een persmoment op de tweede rustdag van de Giro.

Dat Cavendish zijn afscheid van het wielrennen aangekondigd heeft, komt niet als een verrassing. Ik had verwacht dat hij na zijn tweede jaar onder de vleugels van Patrick Lefevere al zou stoppen.

Uiteindelijk heeft hij nog een jaar extra bij Astana afgewerkt, maar zijn resultaten en vorm bergop waren toch een teken aan de wand.

Het stond in schril contrast met de eerste vijf à zes jaar van zijn carrière, waar hij alleen maar ritten won. Zo triomfeerde Cavendish tot zes keer toe in één Ronde van Frankrijk.

Dan is die trein wat stilgevallen, maar - zoals eerder al gezegd - viste Quick Step hem weer op in 2021. En dan heeft Cavendish er eigenlijk bijna het onmogelijke gerealiseerd. In zijn Tour voor The Wolfpack won hij zowaar vier ritten en evenaarde hij zo het record van Eddy Merckx.

Hij vertelde dan wel dat hij dat record niet aan het najagen was, maar dergelijke atleten hebben een onuitputtelijk verlangen om vereeuwigd te worden op erelijsten.

Zo werd Cavendish in 2012 - ver voor het bereiken van het record - door L'Équipe al uitgeroepen tot beste sprinter in de geschiedenis van de Tour. Dat wil toch heel wat zeggen.

"Wat het mooiste moment van mijn carrière is geweest? Daar ben ik nog niet mee bezig geweest. Ik heb genoten van mijn tijd als renner en ben tevreden met wat ik gerealiseerd heb, ondanks mijn beperkte talent", klonk het verder op de persconferentie.

Zijn kattensprong naar de overwinning in Milaan Sanremo (2009) was van het strafste. Vooral ook omdat hij meer wilde zijn dan alleen maar een sprinter, dat heb ik vaak in interviews gemerkt. Daarom was de overwinning van zo'n monument voor hem erg belangrijk.

Hij wilde dus niet alleen weggezet worden als een man van de sprint. Daarop doelt hij ook als hij op de persconferentie sprak over "zijn beperkte talent". Maar in zijn carrière - dat zie je in deze Giro ook - was hij toch vaak bij de eersten die bergop moesten lossen. Dus op dat vlak heeft hij toch heel veel uit zijn loopbaan gehaald.

Het was iemand met een ongelooflijk sprinttalent, die zich altijd 200% gaf. Dat heeft hem gesierd en hem uiteindelijk ook een mooi palmares opgeleverd. Hij won niet alleen 34 ritten in de Tour, ook in de Giro mocht hij al 16 keer zegevieren.

Chapeau.

Naast de fiets was Cavendish soms nors, niet altijd even beleefd tegen de journalisten. Als het hem niet zinde, antwoordde hij gewoon met "yes" of "no". 

Maar ik heb gaandeweg ontdekt dat dat was omdat hij zo gefocust was. Dan kon hij zich niet inbeelden dat een journalist weg wilde komen met een vraag zoals: hoe is het?

Hij wilde dat de mensen tegenover hem ook voor 300% gemotiveerd en voorbereid waren. Wanneer hij voelde dat dat niet het geval was, dan veegde hij er gewoon zijn voeten aan. 

Maar naar het einde van zijn carrière toe, leerden we een andere Cavendish kennen. Wanneer hij naar de Zesdaagse van Gent kwam, begon hij zowaar grapjes over cuberdons te maken. En dan hoorde je ook van zijn ploegmakkers dat hij eigenlijk een zeer dankbare en vriendelijke man was. 

Hij was soms nukkig tegen journalisten, maar op dat vlak was het toch een echte topper.

Zo was er een hemelsbreed verschil tussen een Cavendish die net gewonnen had, of een Cavendish die net geklopt was. Bij een Scheldeprijs die hij verloor, durfde de Italiaanse persman van Quick Step zelfs niet tot bij hem komen.

Maar goed, hij had en heeft persoonlijkheid. Hij zorgde voor piment en kruid in de koers.