De geschiedenis herhaalt zich. Voor de zoveelste keer was Romelu Lukaku slachtoffer van racisme in Italië. Waarom is het zo moeilijk om een mentaliteitsverandering tot stand te brengen? "De rel duurt twee dagen en het waait weer over, het is de structuur die moet veranderen."
"Dames en heren, het is 2019. In plaats van voorwaarts lijken we achteruit te gaan."
Vier jaar geleden klonk er al een noodkreet op zijn Instagram-account na oerwoudgeluiden tegen Cagliari. En toch moest Romelu Lukaku ook vandaag - in 2023 - opnieuw een statement tegen racisme posten.
"De geschiedenis herhaalt zich", beseft hij zelf.
Het aantal steunbetuigingen van prominente collega's, zoals Mbappé en Vinicius, bewijst dat het probleem overal nog woedt.
En dan zéker in Italië.
"Wat had je daar nu verwacht?", klonk het in de comments zelfs bij Radja Nainggolan. Veelzeggend voor de kwalijke reputatie die het land doorheen de jaren heeft opgebouwd.
In de Serie A lijkt geen maand voorbij te gaan zonder een racisme-rel.
Katalysator van samenleving
Balotelli, Koulibaly, Kean, Boateng en nu dus wéér Lukaku ...
Italië-kenner Willem Haak kent het probleem en zucht eens diep: "Ik denk niet dat ik overdrijf als ik zeg dat bij elke Italiaanse wedstrijd waar ik was, ik oerwoudgeluiden heb gehoord. Of Slavische spelers die voor zigeuners worden uitgescholden."
De cijfers bewijzen ook dat het een wijdverspreid probleem is. Bijna elke club kreeg de voorbije jaren al sancties opgelegd. Haak deed er voor zijn thesis enkele jaren geleden zelfs onderzoek naar.
"Ik heb de cijfers van de uitgesproken straffen tussen 2000 en 2018 verzameld", vertelt de Nederlandse journalist. "Daaruit bleek dat het probleem alleen maar groter werd."
Maar wat maakt het Italiaanse voetbal nu precies zo vatbaar voor al dat kwaad?
"Het pesten van vreemdelingen zit in de kiem van Italië", meent Haak. "Ze staan veel minder open voor mensen met een andere huidskleur of nationaliteit dan wij."
"Je mag natuurlijk niet alle Italianen over dezelfde kam scheren, maar racisme wordt daar nog altijd meer gedoogd en minder bestraft. Je ziet het ook terug in de politiek, waar velen een racistische achtergrond hebben."
En dus eveneens in vele stadions: "Het voetbal blijft toch een soort katalysator van de samenleving, een soort van uitlaatklep. Dan zie je vaak het slechtste in de mensen naar boven komen."
Structurele veranderingen
Nochtans ondernam de Italiaanse voetbalfederatie in het verleden meerdere initiatieven om racisme in het voetbal terug te dringen.
Duidelijk zonder effect.
Geen verrassing voor Haak, die zag dat meerdere campagnes compleet verkeerd aangepakt werden: "Zoals toen een kunstenaar schilderijen maakte van ... apen. Heel gek was dat. Aan zulke dingen merk je dat Italianen het verkeerd aanvoelen, beter laten ze iemand uit het buitenland dat soort initiatieven opzetten."
Ook de media moeten volgens Haak beter doen: "Het was opvallend dat het in de drie grote kranten geen thema was vandaag. Pas nadat de rest van Europa erop sprong, schoten ze wakker. (zucht) Voorgaande racistische incidenten kregen eveneens weinig aandacht, maar het zou elke keer groot nieuws moeten zijn."
Al ligt de echte sleutel tot oplossingen elders volgens de journalist: "We zien het riedeltje veel te vaak: racistische geluiden krijgen publiciteit en worden een rel. De rel duurt twee dagen en het waait weer over. De structuur is gewoon al heel lang te slecht om racisme definitief te bannen, vaak wordt er niet hard genoeg ingegrepen. Dát moet veranderen."
Anders zullen de jaartallen blijven oplopen ...
