Het duel met Uruguay roept bij heel wat Ghanezen ongetwijfeld nare herinneringen op. Is er - 12 jaar na het hands van Luis Suarez - nog zo veel wrok aanwezig bij de Ghanezen? "De media willen het rond wraak laten draaien, maar wij willen ons gewoon kwalificeren", klinkt het diplomatisch bij bondscoach Otto Addo.
Uruguay vs Ghana 2010: een reconstructie
Het is 2 juli 2010. De Ghanezen kijken de Uruguayanen in de ogen in de kwartfinales van het WK in Zuid-Afrika. Ze zouden het eerste Afrikaanse land ooit zijn dat zich kwalificeert voor de halve finales van het WK, net op het eerste WK in Afrika.
Maar eerst voorbij Uruguay geraken. Na 90 minuten staat er een gelijkspel op het bord, verlengingen dus. Niemand kon voorspellen wat daarin zou gebeuren.
In de slotseconden van de wedstrijd denkt heel Ghana, inclusief de spelers, dat de overwinning - en bijgevolg de kwalificatie - binnen is. Dominic Adiyiah kopt het leer richting een leeg doel.
Maar scoren was buiten Luis Suarez gerekend. De spits pakt uit met een volleerde save en keert de poging van de doellijn.
In de Ghanese hoofdstad Accra wanen de Ghanezen zich al in de halve finales: iedereen is al aan het vieren, overal klinkt gejuich. Maar dan volgt de eerste mokerslag: géén goal, wél een rode kaart voor Suarez en een penalty voor Ghana. En dan moet de tweede mokerslag nog volgen.
"Scoor, en maak heel Afrika trots"
Eén omgezette strafschop en Ghana zou geschiedenis schrijven als eerste Afrikaanse land in de halve finales van een WK. Stephen Appiah geeft die gigantische verantwoordelijkheid aan de spits van de ploeg, Asamoah Gyan, en zegt: "Scoor, en maak heel Afrika trots."
Maar alsof het in de sterren geschreven stond, trapt Gyan de penalty keihard tegen de deklat. Suarez - die nauwelijks kon toekijken - gaat uit zijn dak aan de zijlijn.
"Heel Afrika op de knieën", is het commentaar van Filip Joos. "Wat kan voetbal een wrede sport zijn."
Er volgt een strafschoppenreeks. Moedig als Gyan is, trapt hij de eerste penalty, deze keer wél succesvol. Maar het mocht niet zijn. Sebastian Abreu trapt de laatste penalty voor Uruguay binnen met een gruwelijke/heerlijke panenka.
Neemt Ghana na 12 jaar revanche?
Vandaag, 12 jaar later dus, staan beide landen voor het eerst weer tegenover elkaar op een WK.
Op de persconferentie voor de match vertelde een Ghanese journalist aan Suarez dat veel mensen in Ghana hem als 'de duivel zelf' beschouwen en ernaar uitkijken hem met pensioen te sturen.
Maar Suarez was niet van plan zijn excuses aan te bieden voor wat er gebeurd is in 2010: "Ik verontschuldig me daar niet voor, want ik heb de penalty niet gemist. Ik geef toe dat ik hands deed, maar de speler van Ghana miste de penalty, niet ik."
Hoewel het bloed bij menig Ghanees waarschijnlijk kookt van Suarez' uitspraken, zet het toch geen kwaad bloed bij de bondscoach van Ghana: "Voor mij is dat allemaal niet van groot belang, eerlijk gezegd", zalfde Otto Addo.
"Het draait allemaal om perspectief. Ik vind het zelfs mooi dat een speler zijn best doet om zijn team te helpen. Door dat te doen, offerde hij zich op en moest hij van het veld", vulde de bondscoach aan.
Er is veel over deze wedstrijd gesproken, maar voor mij is het een gewone wedstrijd.
Hij denkt dat de media en het publiek hier vooral een 'revanche-wedstrijd' van proberen te maken: "Er is veel over deze wedstrijd gesproken, maar voor mij is het een gewone wedstrijd. We willen gewoon winnen en ons kwalificeren, ongeacht tegenover welke ploeg we staan."
De reacties uit het Ghanese (sportieve) kamp zijn dus gematigder en doen uitschijnen dat het een 'gewone' wedstrijd is.
Maar iedereen die de wedstrijd in 2010 tussen deze twee ploegen gezien heeft, voelt dat er iets speciaals in de lucht hangt. En als je het aan de gewone Ghanees in de straat vraagt, zal die toch maar al te graag de Uruguayanen op het eerste vliegtuig zien naar Zuid-Amerika.
Zullen we het toch maar een historisch duel noemen?
