De grote WK-barometer: wie zijn de favorieten voor de wegrit in Wollongong?

Wie kan meer aanspraak maken op de stempel van topfavoriet dan Wout van Aert? Of hij het nu fijn vindt of niet, vrijwel iedereen zal aan het achterwiel van Van Aert kleven.

De groene trui laste na de Tour een break in en was in Hamburg (2e) en de Bretagne Classic (1e) prima hersteld van de ziektekiemen die hem na de Champs-Elysées te pakken hadden gekregen.

In Plouay had Van Aert na veelvuldig aanvalswerk nog voldoende jus om de sprint te winnen, in de GP van Québec (4e) kreeg hij al een voorsmaakje van wat hem in Wollongong te wachten kan staan.

Zowat alle concurrenten legden het gewicht van de finale op de schouders van de Belgische kopman, die niet alle aanvallen in de kiem kon smoren, moest gokken op zijn sprint en uiteindelijk naast het podium eindigde.

Het was een eerste waarschuwing voor het tactische plan dat de Belgen moeten hanteren. Of net niet moeten toepassen.

Van Aert besefte zelf bovendien na de GP van Montréal dat er "nog kapers op de kust zijn". Hij illustreerde er nog maar eens dat hij van ijzer is, maar zijn benen liepen wel vol in de sprint.

Al kan er ook een positief neveneffect zijn: Van Aert is niet onklopbaar, ook niet in een sprint. Wie weet, groeit het geloof bij de concurrentie en worden zij dan toch nog bondgenoten in de finale.

Als ex-voetballer was zijn eerste helft in Spanje uitmuntend, in de tweede helft zat er weinig tot geen verval en de eerste Australische verlenging was ook al bijzonder hoopgevend met een 3e plaats in de tijdrit.

Maar hoeveel brandstof zit er nog in de tank van Remco Evenepoel tijdens de laatste verlenging in Wollongong? 

Evenepoel - weliswaar zichtbaar getekend en vermoeid - moet moed putten uit zijn tijdrit, maar hoe het lichaam van de nog altijd maar 22-jarige Vuelta-eindwinnaar deze week zal evolueren, kan niemand voorspellen. 

Naar eigen zeggen waren zijn waardes afgelopen zondag veelbelovend. Als de benen én het hoofd nog wat fraîcheur vinden, dan is de kers op de taart niet uitgesloten.

Een van de allergrootste vraagtekens voor het WK? Mathieu van der Poel, die dit jaar bewezen heeft dat hij ook maar een mens van vlees en bloed is en pas twee weken geleden het licht op groen zette. 

Zijn sprint richting Wollongong is atypisch met slechts enkele (kermis)koersdagen en er zijn geen referentiepunten tegenover de rechtstreekse concurrenten. 

Zo'n aparte opbouw is een rode draad doorheen 2022, een jaar met hoogtepunten, maar ook met diepe dalen. De ene keer (Ronde van Vlaanderen) viel de puzzel wonderwel in elkaar, de andere keer (Tour de France) draaide alles in de soep.

MVDP krikte vorige week zijn koershardheid nog op, won op de Citadel van Namen en zakte pas zaterdagavond af naar Australië, maar ligt klaarblijkelijk niet wakker van een jetlag. In de mixed relay doet hij woensdag nog een extra wedstrijdprikkel op.

Voor de Nederlandse alleskunner geldt alleszins de stelling dat hij de lange reis niet onderneemt zonder het gevoel te hebben dat hij een sleutelrol kan en zal betekenen. Al is het misschien iets meer vanuit de schaduw dan gewoonlijk. 

Bij Oranje zijn Dylan van Baarle en Bauke Mollema - teleurstellend in de tijdrit - wisselkopmannen. Onderschat vooral Van Baarle niet. 

Zijn zilver in Leuven en de bijhorende vertrouwensboost dirigeerden hem naar de overwinning in Parijs-Roubaix en Van Baarle heeft zich vrij geruisloos klaargestoomd in de Vuelta.

"Ik droom vrijwel elke nacht van de regenboogtrui."

De Michael Matthews van Mende in de Tour zal moeilijk af te stoppen zijn, maar hoe stressbestendig is de thuisrijder? 

Hij torst, zeker na de niet-selectie van Caleb Ewan, alle druk van de natie op zijn schouders.

In Québec eindigde hij - hoe kan het ook anders - 2e, Montréal ging zijn petje te boven.

Matthews maakte het bij de beloften in Geelong 2010 waar, maar zonder bliksemafleider moet hij een kaarsje laten branden voor een flinke portie koersgeluk.

Wereldkampioen worden voor eigen volk, het is al van 2008 geleden: Alessandro Ballan in Varese. 

De schouders van Michael Matthews zijn een vraagteken, die van Julian Alaphilippe zijn dat ook. Niet door de stress, wel na zijn val en blessure in de Ronde van Spanje.

Alaphilippe zal niet als topfavoriet aan de start staan, maar dat maakt hem misschien net extra gevaarlijk. Remember Leuven vorig jaar. 

"Hij reist niet naar Australië voor een figurantenrol", waarschuwde bondscoach Thomas Voeckler ondanks alle turbulentie.

"Titi" hoeft echter niet te wanhopen, want zijn blok (8+1) is veruit het sterkste ensemble, met Alaphilippe als vaste sfeermaker en lijm. 

Christophe Laporte fietste tijdens en na de Tour op een wolk. Zijn vormcurve kreeg een knik na ziekte, maar in Québec en Montréal deed hij wat er van hem gevraagd werd.

Romain Bardet - tegenwoordig een aanvaller - was in Canada meer dan degelijk en Valentin Madouas bewees in de Ronde van Vlaanderen dat het eendagswerk geen beperking is. Wie de Ronde van Luxemburg gezien heeft, weet dat er snee zit op zijn demarrage. 

Tel daar nog Quentin Pâcher (een onderschatte puncher), Florian Sénéchal en de genaturaliseerde Pavel Sivakov bij.

Wie wereldkampioen wil worden, moet deze Fransen - pas zondag naar Australië vertrokken - voetje lichten. 

Om het nog wat gekker te maken: ex-wereldkampioen bij de beloften Benoît Cosnefroy werd te elfder ure ingevlogen naar Australië. 

"Alaphilippe light", zoals Cosnefroy soms genoemd wordt, had op het Frans kampioenschap in juni al zijn desinteresse laten blijken, maar de winnaar van de GP Québec kon de lokroep nu toch niet weerstaan, vermoedelijk als vervanger van Rémi Cavagna of Bruno Armirail, de enige zuivere knechten bij de haantjes. 

Alberto Bettiol wordt door bondscoach Daniele Bennati naar voren geschoven als kopman, maar één constante achtervolgt de winnaar van de Ronde van Vlaanderen: een gebrek aan constante. 

De Ronde van Duitsland en Québec waren bevredigend, in Montréal werd hij grandioos naar huis gereden. Maar als Bettiol wint, zijn het veelal geen kermiskoersen.

Matteo Trentin en Davide Ballerini staan een trede lager in een vrij grijze Squadra, maar Trentin miste in Yorkshire 2019 wellicht de matchbal van zijn leven en het hoofd en de benen van Ballerini spreken niet altijd dezelfde taal.

Verlies Andrea Bagioli niet uit het oog. Zijn Tour was een sof door fysieke klachten, maar zijn 3e plaats in Montréal bewees dat hij op de rand staat van de echte doorbraak. 

Na de Vuelta is er optimisme bij de vleet: het Spaanse wielrennen herademt in het afscheidsjaar van Alejandro Valverde dankzij Juan Ayuso en Carlos Rodriguez, om Enric Mas niet te vergeten.

Maar de Spaanse bondscoach loopt niet met een glimlach rond. Ayuso en de onvoorspelbare Marc Soler werden vrijgegeven door hun team, alle andere abonnees hangen aan de leiband door de degradatiestrijd.

Als klap op de vuurpijl zegde een vermoeide Ayuso nog af, Ivan Garcia Cortina kreeg toch toestemming van Movistar. De Spaanse flandrien gaf in Québec zowaar nog eens een teken van leven met een 5e plaats.

De Spanjaarden rekenen op liefst 5 klanten van de ProTeams, wat meteen de verwachtingen grotendeels drukt. 

Het afhaken van Tom Pidcock is een aderlating om u tegen te zeggen. De Britten trekken de kaart van de jeugd met Ethan Hayter, Fred Wright, Jake Stewart, Ben Turner en Ben Tulett.

Ze hebben met z'n allen al kwistig gestrooid met visitekaartjes, maar dit WK - ruim 265 kilometer - lijkt als toegangsexamen tot de universiteit te hoog gegrepen.

Al moeten we na de tijdrit met twee woorden spreken. Hayter heeft wellicht enkele woelige nachten achter de rug: zonder kettingproblemen zou een uitmuntende Hayter, 4e, de medailles aangeraakt hebben.

De batterij van smaakmaker Wright loopt maar niet leeg, maar hij verzamelt ereplaatsen als postzegels en snakt stilaan wanhopig naar een eerste profzege. Een wereldtitel als verlossing? Het zou stuntwerk zijn. 

Armoe troef bij de Duitsers, die geen schijn van een kans maken op een spraakmakend resultaat. Of Georg Zimmermann zou over de benen van zijn leven moeten beschikken. 

Quinn Simmons (wereldkampioen bij de junioren in Harrogate) en Brandon McNulty (denk aan de Spelen in Tokio) sturen hun kat door vermoeidheid.

Neilson Powless ligt op de loer. Een stevige val in Montréal heeft de voorbereiding van de winnaar van de Clasica San Sebastian in 2021 echter in de war gestuurd.

Als 20-jarig broekje dicht je Magnus Sheffield geen kansen toe, maar de winnaar van de Brabantse Pijl reed een ijzersterke tijdrit tot hij ten val kwam.

Trouwe klanten als Mads Pedersen, Kasper Asgreen, Søren Kragh Andersen en Michael Valgren zijn er door andere plannen, blessures en vormdipjes niet bij. Ook Jonas Vingegaard haalde zijn schouders op. 

Mikkel Frølich Honoré was meer dan degelijk in Canada, Jakob Fugslang was onzichtbaar en Magnus Cort cijferde zich weg. 

Mattias Skjelmose - eindwinnaar in Luxemburg - en Alexander Kamp kunnen op de top 10 mikken, maar zijn eerder een risicobelegging in een Australische slijtageslag. 

Stefan Küng is anno 2022 meer dan een tijdrijder. In het klassieke voorjaar was het Zwitserse powerhouse een regelmatigheidscriterium op zichzelf, ook nog eens op een veelvoud aan terreinen. 

Na een ietwat ontgoochelende Tour won hij eind augustus de Ronde van de Poitou-Charentes (dankzij zijn tijdritzege), zondag kreeg hij wel "de djoef van de week" na de ommekeer in de tijdrit. Niet vergeten: in Harrogate 2019 pakte Küng al brons.

Verlies bij de Zwitsers Mauro Schmid niet uit het oog. De nog maar 22-jarige allrounder heeft weer een stap gezet bij Quick Step-Alpha Vinyl en werd 6e in Montréal. Hij heeft een neus voor de juiste ontsnapping. 

Marc Hirschi, vorige week winnaar in Toscane, is er niet bij. 

De schreeuw van Tadej Pogacar in Montréal sprak boekdelen. Na de Tour schoof de Sloveense kannibaal even alles opzij en Pogacar had tijd nodig om weer zijn draai te vinden.

Wout van Aert zei het echter zelf: "De Pogacar in Canada was een stuk sterker dan de Pogacar in Bretagne."

Met zijn vorm gaat het duidelijk crescendo en de sprintzege in het Canadese titanenduel was een extra boost: hij klopte zijn kwelgeest van in de Tour de France in een prestigesprint. 

In enkele weken tijd heeft een schijnbaar hongerige en vooral ontspannen Pogacar zichzelf dus naar boven gekatapulteerd op de favorietenladder.

De afwezigheid van handlangers of bliksemafleiders Primoz Roglic en Matej Mohoric is een aderlating. Jan Tratnik, Jan Polanc en Domen Novak zullen Pogi moeten gidsen. 

• Biniam Girmay: De oogjes van de Eritreeër fonkelen niet meer zo hevig sinds het champagne-incident in de Giro. Hij staat sindsdien droog, maar kreeg de jongste weken ondanks enkele valpartijen meer regelmaat in zijn uitslagen. Na zijn 3e plaats in Québec gaf hij ziek op in Montréal en toch vloog hij na het Canadese tweeluik nog terug naar Europa. In Namen werd hij gevloerd door MVDP.
  
  
• Peter Sagan: In de Tour de France waren er enkele hoopgevende signalen, maar die zijn intussen weer volledig vergeten. De drievoudige wereldkampioen gaf twee keer op in Canada en kon in Montréal niet snel genoeg uitblazen op een openbaar toilet.
  
  
• Alexander Kristoff: De bonkige Noor bolt niet uit op zijn 35e. Meer nog, hij wint geregeld, maar in de A-afspraken is een top 10-notering al een prestatie op zich.
  
  
• Tobias Foss: In het Noorse kamp is de wereldkampioen tijdrijden plots misschien wel de vooruitgeschoven man. Na een kwakkelseizoen verbaasde Foss Jan en alleman in de tijdrit. In het eendagswerk heeft hij weinig tot geen adelbrieven, maar met zulke benen en vleugels weet je nooit.
  
  
• Sergio Higuita: De Colombiaan weet na de Vuelta vermoedelijk dat een ronde van 3 weken te hoog gegrepen is voor zijn kleine beentjes, maar zijn 5e plaats in Luik-Bastenaken-Luik moet hem vertrouwen geven voor een verrassingsfeest in het eendagswerk.