Nooit voelde de piste zo als een vicieuze cirkel aan voor Tuur Dens. De Belgische krachtpatser sukkelde de laatste maanden met enerverende (rug)blessures en kwam vol twijfels aan de start van het EK baanwielrennen. Ondanks heel wat goede wil, viel hij tot zijn eigen frustratie terug tot een 24e plaats. "Het doet pijn om teleur te stellen", vocht hij nadien tegen de tranen.
Wat zou er allemaal door het hoofd van Tuur Dens zijn gegaan op de piste in Heusden-Zolder?
De Belgische specialist in de scratch vocht de voorbije maanden een oneerlijke strijd tegen een slepende (rug)blessure. Een frustrerende periode die hem allerminst in optima forma aan de start van het EK baanwielrennen bracht.
Voor de ploegenachtervolging eerder deze week moest hij al afzeggen, maar voor de scratch raapte onze landgenoot zijn moed toch nog bij elkaar. In de beginfase toonde hij zich nog door mee te sluipen met een vroege aanval, maar uiteindelijk werd het een anonieme 24e plaats.
Gegokt en verloren? "Dat denk ik niet. Ik wist dat ik vooraan moest zitten en meegaan met die aanval, maar ik was gewoon niet goed genoeg", is hij eerlijk na de race.
Dat is een troost, maar maakt het niet minder pijnlijk.
Dat de voorbije maanden nog steeds diep zitten, is te horen aan de diepe zucht die Dens daaropvolgend uitblaast.
"De laatste weken ging het wel weer beter, maar een koers is toch duidelijk nog iets anders. Ik voelde halverwege dat ik ondanks het maken van de juiste keuzes gewoon de benen niet had. En dan sluipen die laatste paar maanden natuurlijk in je hoofd. Toen was het rap gedaan, ja."
Frustrerend is ook dat er geen hapklare oplossing is voor de pijn en blessures waarmee Dens steeds te maken krijgt. Zelfs de artsen vinden geen eenduidig antwoord op zijn vele vragen.
"Ik weet zelf niet meer waar ik allemaal mee sukkel, eigenlijk", vecht onze geëmotioneerde landgenoot tegen de tranen. "Ik vind geen constante in mijn trainingen en loop vaak dezelfde blessures op. Zo is het mentaal toch moeilijk."
Onzekerheid
Op zich was het toch een kleine overwinning dat Dens überhaupt aan de start verscheen in Heusden-Zolder, maar zo zag de immer ambitieuze Vlaams-Brabander het duidelijk niet.
"Kijk, ik was wel blij dat ik dit als doel had. Dat gaf me in de winter de motivatie om ondanks de mindere momenten door te blijven trainen. Dus ik ben wel heel dankbaar dat ik heb mogen rijden van de bond, maar het doet pijn om dan teleur te stellen.
Al zorgde hij in die explosieve beginfase toch even voor wat euforie in de zaal.
"Ja, ik was verplicht aan alle supporters hier en de mensen die me geselecteerd hebben om toch alles te geven. Ik kan me in deze conditie eigenlijk niets verwijten, want ik heb alles gegeven. Dat is een troost, maar maakt dit niet minder pijnlijk."
Wat nu voor Dens, die toch weer vooruit moet kijken? "Ik heb binnenkort weer afspraken met specialisten om het probleem aan te pakken, maar voorlopig kan ik door de onzekerheid nog geen doelen stellen. En daar sukkel ik mentaal toch mee."
