Vanavond kan Club Brugge zeker zijn van de volgende ronde in de vernieuwde Champions League. Dan moet Club wat rapen tegen Juventus. Het verleden kan inspiratie bieden, want bijna 50 jaar geleden schakelde Club de Italiaanse topclub uit in de halve finales van Europacup I. Ex-bondscoach Georges Leekens stond toen op het veld en blikt met pretoogjes terug: "Tranen van geluk en pijn."
Club Brugge stond al vier keer eerder tegenover Juventus op het kampioenenbal. De twee (nipte) nederlagen in de groepsfase 10 jaar geleden zijn enkel voer voor de statistieken.
De herinneringen aan de confrontaties met de Oude Dame in de halve finales in 1978 zijn veel mooier. "De status van Juventus was toen nog groter dan nu. Met uitsluitend Italianen haalden ze een heel hoog niveau”, schetst Georges Leekens, toen basisspeler bij Club Brugge.
Zo stond Dino Zoff in doel en speelden bij Juventus ook Claudio Gentile, Gaetano Scirea en Marco Tardelli, die in 1982 wereldkampioen zouden worden met Italië, mee. En op de bank zat de legendarische coach Giovanni Trapattoni.
Ongepaste mop op spelersbus
Juventus zakte als landskampioen én winnaar van de Uefa Cup af naar Brugge, maar blauw-zwart zat ook wel in een hoogconjunctuur met twee titels op een rij.
Maar eerst was er de heenmatch in Italië, waar een week eerder premier Aldo Moro ontvoerd was door de Rode Brigades. Dat maakte dat een Belgische hoofdinspecteur van de politie meereisde naar Turijn.
"Hij zat mee op de spelerbus, waar een flauwe plezante er niet beter op vond dan een plastic zak op te blazen en te laten ontploffen. Iedereen dook op de grond, de mop was niet echt gepast gezien de gespannen situatie toen."
De match kon wel doorgaan en Club moest zeker voor rust niet onderdoen voor de thuisploeg, maar verloor wel door een goal van Bettega in de slotfase.
Ernst Happel was iemand die heel zeker was van zijn stuk. Het was geen trainer die begon te zagen over een bus die te laat kwam.
De kleine nederlaag bood perspectieven voor blauw-zwart, dat behalve Leekens kon rekenen op spelers als Julien Cools of René Vandereycken. En voor de tactiek kon het rekenen op de legendarische coach Ernst Happel.
"Happel was iemand die heel zeker was van zijn stuk en dat uitstraalde. Die schrik had van niemand en dat heeft hij ook bewezen in die wedstrijden", roemt Leekens zijn toenmalige trainer.
"We waren altijd relax en stonden nooit onder zware druk van de coach. Happel maakte het ook niet moeilijker dan het was: Raoul Lambert raakt niet fit voor de heenmatch? Dan speelt Bernard Verheecke. Simpel. Het was geen trainer die begon te zagen over een bus die te laat kwam", prikt de ex-bondscoach.
"Tranen van pijn én geluk"
Terug naar de terugmatch dan, waar Happel koos voor een ongebruikelijke en offensieve 4-2-4, met Leekens als leider van de defensie. "En dan moest wingback Fons Bastijns nog de lijn doen."
"Met succes: hij kon al in de 3e minuut scoren na een prachtige cross van Vandereycken." Die andere ex-bondscoach zou dé man van de match worden, want in minuut 116 scoorde hij de 2-0, goed voor de finale.
Leekens was toen al, net als Raoul Lambert, geblesseerd van het veld gemoeten. "Dus ik zat naast Raoul in het spelershome naar de match te kijken. We dachten al aan strafschoppen, met onze wereldkeeper Birger Jensen."
Maar die kwamen er dus niet. "Het was een ontploffing, Raoul en ik allebei aan het wenen. Van geluk, maar ook van de pijn, we waren allebei kapot. Tot het doordrong: finale, op Wembley! Daar doe je het voor."
Enkele weken later volgt een Brugse volksverhuizing naar Londen, waar Club Brugge op Wembley Liverpool treft. Met een halve B-ploeg verliest Club de finale met 1-0. Club blijft tot op heden de enige Belgische ploeg in de finale van de Europacup I, de voorloper van de Champions League.
Gele sjaal
Leekens zelf zal er vanavond bij zijn in het Jan Breydelstadion, dit keer als toeschouwer. Club-voorzitter Bart Verhaeghe nodigde hem en de andere spelers van toen uit op Jan Breydel.
"Dat apprecieer ik enorm. En ik denk dat we een delirium gaan krijgen zoals in 1978. Ik heb een voorgevoel. En ik ga mijn gele sjaal misschien weer aandoen”, knipoogt Leekens.
