Boksster Oshin Derieuw kwam zichzelf tegen op de Spelen: "Ik stond nog nooit zo veraf van wie ik ben"

Oshin Derieuw schreef in 2024 nationale sportgeschiedenis door als eerste Belgische vrouw ooit op de Olympische Spelen te boksen. Enkele maanden later blikt ze met gemengde gevoelens terug op dat verhaal.

"Ik ben mezelf veel tegengekomen, zowel als mens als als bokser."

Derieuw had al een stevige reputatie bij elkaar gemept in het profboksen. Voor haar overstap naar het kortere olympische boksen trok ze naar Italië.

"Mijn coach in Italië, Rafael, kende mij niet zo goed als mijn coach hier, Mohamed. Hij weet, net als mijn kinesiste, dat mijn enthousiasme ervoor kan zorgen dat ik te veel in het rood ga."

"Rafael wist niet dat hij mij eigenlijk moest afremmen. Ik ben een enorme people pleaser. Als de trainer zegt: doe dat, dan doe ik dat. Ik kan heel moeilijk grenzen stellen. Terwijl dat ook bij topsport hoort."

"Het gevolg is dat ik eigenlijk overtraind was toen de Spelen nog moesten beginnen. Plots had ik drie blessures in drie maanden tijd. Ik ben iets te veel gepusht en mijn lichaam sputterde tegen."

"Ik heb dat proberen te maskeren, maar het gaf mij minder vertrouwen. Achteraf zou ik veel mondiger geweest zijn. Die samenloop van omstandigheden hebben het momentum van de Spelen wat kapotgemaakt voor mij."

Ook de Olympische Spelen zelf werden niet wat Oshin Derieuw ervan verwacht had. "In het olympische dorp was de focus té veel op het boksen gericht."

"Ik ben al mijn hele carrière gewend om trainen en werken te combineren. Nu hoef ik niet meer te werken als profbokser, maar ik ben wel iemand die heel ondernemend blijft. Dat wordt je afgenomen in het olympisch dorp."

"Tijdens de Spelen stond ik dan ook verder af dan ooit van mezelf."

Dat werd ook duidelijk in de ring. "Ik was niet Oshin de bokser die iedereen gewoon was. Vanaf de tweede ronde kon ik wel de switch maken, maar toen ik eruit lag in de kwartfinales was ik heel blij om naar huis te gaan."

"Het was een veel te lang traject. Ik ben al sinds ik jong ben op zoek naar een thuis (Derieuw groeide op in een sociale woonwijk in Roeselare, red). Dat thuisgevoel is prioritair voor mij."

Dat ik uiteindelijk niet in een zwart gat gevallen ben, komt door mijn reis naar Marokko. Onze surfleraar daar was iemand die in een klein, cementen huisje sliep, op een matras zonder mousse en zonder deken."

"Ik vroeg hem op een gegeven moment: 'Waar droom jij van?' Hij zei: 'Dromen is voor ons een luxe.' Dat greep mij bij de keel."

"Wij hebben inderdaad de luxe dat we ons kunnen gooien op wat we graag doen. Dat vergeten veel mensen. Die uitspraak heeft mij met de voeten op de grond gezet."

Incasseren en weer voortdoen. Niet alleen in de ring, maar ook in het leven. Zo hoort het bij boksers, ook bij Oshin Derieuw.

"Ik heb uit mijn ervaring op de Spelen heel veel (levens)lessen getrokken. Die wil ik meenemen naar Los Angeles 2028", zegt de toch al 37-jarige Derieuw.

"Dat staat nog in mijn agenda, al moet ik wel zien hoe mijn lichaam zal reageren. Maar ik heb zoveel geleerd dat ik heel graag wil meenemen naar de toekomst."

"Ik wil nog twee dingen rechtzetten. De mensen die mij goed kennen, zeiden na de Spelen: we hebben je niet herkend als boksster. Dat deed me veel pijn."

"Ten tweede wil ik het ook anders doen voor mijn coach Mohamed. Als ik iets anders mocht doen in 2024 dan was het hem meer betrekken bij mijn olympische verhaal. Hij zat te weinig in mijn leven, terwijl hij de persoon is die ik het meeste waardeer in mijn leven. Zowel als coach als als mens."

Want bij Derieuw zijn het sportieve en het persoonlijke onlosmakelijk met elkaar verweven. "Boksen kan zoveel mensen helpen, eigenlijk zou iedereen het moeten doen."

"Je komt jezelf tegen, je leert elke dag iets bij, je kunt je woede en agressie - die iedereen heeft - kwijt. Ik kan het iedereen aanraden. Echt waar."