De grote WK-barometer: wie kan de 3 superfavorieten het vuur aan de schenen leggen?

Laat ons het rondje langs de velden aanvatten bij het thuisland. Zwitserland wil uiteraard niet kleurloos rondrijden op eigen bodem en met Marc Hirschi beschikt het over meer dan een schaduwfavoriet.

De Zwitser won in augustus en september 5 koersen op een rij en lijkt stilaan weer over zijn wonderbenen van 2020 te beschikken, al hangt er toch nog altijd een geurtje aan zijn doorbraakjaar en gevoelige overstap van Team DSM naar UAE.

Hirschi verlaat die ploeg en hoeft in se dus niet te kijken naar Tadej Pogacar, momenteel nog zijn ploeggenoot.

Stefan Küng klimt beter dan ooit en zal zich dubbelplooien, maar faalde weer eens in een tijdrit. Mauro Schmid reed een dijk van een Vuelta en wordt de rechterhand van Hirschi, die zelf een beetje weifelend leek in Luxemburg. Vergis je niet: na elke etappe trainde de Zwitser nog bij in functie van deze wegrit. 

"Eén tegen één versus Pogacar, dat wordt moeilijk", beseft Küng. "Maar we hebben meerdere troeven en zullen opportunistisch koersen."

Hirschi en co. lieten de Canadese koersen links liggen en zagen dus niet met hun eigen ogen hoe enkele Amerikanen er zich probeerden te manifesteren. 

Matteo Jorgenson wilde in Québec anticiperen en blies zichzelf daarbij grotendeels op. In Montréal stond hij - net als iedereen - met zijn mond vol tanden toen Pogacar doortrok. 

Als Jorgenson zijn verstand gebruikt en niet zo onstuimig koerst als in bijvoorbeeld de Ronde van Vlaanderen, dan kan de Amerikaanse sniper ver geraken.

Ook onder meer Neilson Powless en Magnus Sheffield toonden zich in Canada, maar staan toch duidelijk een trede lager.

Net als Brandon McNulty, die fysiek en mentaal niet ongehavend is gekomen uit een Vuelta waarin hij meerdere gezichten liet zien. Dat laatste blijft ook het manco van enigma Quinn Simmons.

Alle verlofdagen van de big guns zijn ingetrokken, want Spanje rekent op meerdere hoofdrolspelers uit de Ronde van Spanje.

Net daar knelt het schoentje. Enric Mas, Mikel Landa en Carlos Rodríguez zijn ronderenners, geen kanjers in het eendagswerk.

Al kon Mas al eens meespelen voor de knikkers in de Ronde van Lombardije, een monument met een gelijkaardig parcours (op papier dan toch).

Juan Ayuso is nog niet de oude, maar kan als herrieschopper wel zijn rol spelen. Een tête-à-tête met Tadej Pogacar in de finale? Haal de popcorn maar boven, want tussen de 2 ploegmaats (Ayuso flirt met Movistar) zou het niet boteren.

De sluwe Pello Bilbao werd 2e in Montréal, Roger Adria klopte Alex Aranburu op de Citadel van Namen en Pablo Castrillo koerst na de Vuelta natuurlijk op een wolk.

Je moet al een lefgozer zijn om hen bovenaan je lijstje te droppen, maar Spanje neemt een blok mee waarmee je kan goochelen in de (pre)finale. Het is evenwel zonde dat breekijzer Marc Soler niet het Zwitserse zonnetje mag spelen. 

Zoals de traditie het voorschrijft, moet er bij Italië nog geschrapt worden. Alberto Bettiol meldde zich af bij bondscoach Daniele Bennati, die nog 1 reserve meeneemt naar Zürich.

Bennati liet ook nog niet in zijn kaarten kijken wie zijn pronkstuk wordt. Andrea Bagioli gaf geen verpletterende indruk in Canada, Diego Ulissi is ondanks enkele vaste succesjes natuurlijk niet meer het jongste veulen. Sluipschutter Antonio Tiberi won de Ronde van Luxemburg, maar heeft geen reputatie als eendagsrenner.

Durven de Azzurri misschien te pokeren met Edoardo Zambanini? 10e in Québec en 9e in Montréal: 2 keer was hij de beste Italiaan. Geen koekenbakker dus. 

De Italianen koersen altijd, maar zullen meer dan waarschijnlijk nog een jaartje moeten wachten op een opvolger van Alessandro Ballan, de laatste Italiaanse wereldkampioen (in 2008!).

Zit-ie nu nog in de Whatsapp-groep? Tom Pidcock, toch weer meer en meer gelinkt aan RB-Bora-Hansgrohe, worstelt met zichzelf (en zijn team). Zijn vormcurve is zo grillig als het patroon van een typische lat Zwitserse chocolade. 

Pidcock viel letterlijk weg in de Tour of Britain, waar landgenoot Stephen Williams zijn Waalse Pijl-benen kon afstoffen. Die waren in Canada door ziekte echter spoorloos.

Kloppen de Britse fans dan aan bij Oscar Onley, runner-up in de Britse rittenkoers?

Het palmares van de Yates-brothers in het eendagswerk is niet om over naar huis te schrijven. Al krijgt Adam het wellicht warm als hij terugdenkt aan zijn benen in de jongste Ronde van Zwitserland.

De regenboog voor een Deen? Zeg nooit neen. Mads Pedersen zal normaal boven zijn gewichtscategorie moeten boksen. In Luxemburg cijferde hij zich op dag 1 weg voor Mattias Skjelmose.

Een voorteken? De beste jongere groeide gaandeweg in de Vuelta en heeft in de Ardennen al fraaie stoten laten zien. Een val op dag 2 in Luxemburg dwong hem tot een opgave, maar zou niet al te veel roet in het eten strooien. Andreas Kron geraakte niet fit en zegde enkele dagen geleden af.

De laatste wereldkampioen op Zwitsers grondgebied? Cadel Evans won in 2009 in Mendrisio, zijn tweede thuis. Evans juichte toen amper in het shirt van Australië, maar kan wel een inspiratiebron zijn voor Michael Matthews.

Ook Evans was tijdens zijn carrière veelal de auteur van "een net niet-verhaal", maar hij won wel de Tour en dus het WK.

Matthews won in Québec, maar die verwachte slam dunk valt maar niet. De ene dag blinkt Bling, de andere dag schittert hij in afwezigheid. 

Bij de Aussies moet Matthews hopen dat de batterij van Ben O'Connor niet plat is na de Vuelta en dat Jai Hindley ook weer eens een teken van leven geeft. 

Is er nog een derde arc-en-ciel weggelegd voor Julian Alaphilippe? De Franse spits lijkt wat meer bevrijd nu zijn toekomst duidelijk is.

Zijn Canadese trip was geenzins een misslag, maar Alaphilippe onderging ook in Québec en Montréal zijn lot van de jongste jaren: aan goesting en enthousiasme geen gebrek, maar de vinnigheid van "prime Loulou" ontbreekt en de duur van zijn inspanningen is veelal te beperkt.

Volgens Titi Voeckler - die een blok heeft om duimen en vingers bij af te likken - krijgen ook Romain Bardet, David Gaudu en Valentin Madouas een beschermde status.

Je kunt op geen van hen een huis bouwen, maar met deze enfants de la patrie kun je wel naar de oorlog. De transformatie van Gaudu - de brave schoolknaap heeft met zijn man bun plots de looks van een badboy - kan resulteren in vreemde stoten.

Focussen we net iets te veel op het collectief in plaats van op het individu?

Canada moet hopen dat  Michael Woods en Derek Gee hun tweede adem vinden,  Biniam Girmay lijkt na de Tour ook wat uitgeblust en kan Duits piepkuiken Florian Lipowitz nog overleven tot in Zürich?

In Spanje maakte Eddie Dunbar met zijn 2 ritzeges indruk, landgenoot Ben Healy schiet dit seizoen zijn pijlen veelal te vroeg af. 

Vroeg pieken, dat deed ook Toms Skujinš. De MVP van de Omloop en nummer 2 van de Strade Bianche verdween even uit beeld, maar als nummer 5 in Parijs en nummer 6 in Montréal mag je niet mopperen over je vormpeil.

Met z'n allen moeten ze dus opboksen tegen de G3. Tenzij Tadej Pogacar, Remco Evenepoel en Mathieu van der Poel met hun status en onderlinge rivaliteit een landgenoot de dag van hun leven bezorgen?

Het WK-boek van Primoz Roglic is kort en bondig en je rakelt links en rechts Imola maar beter niet op. Hoe innig is de band met Pogacar? Voor je het weet wordt je vriend plots je vijand.

In het Belgische kamp zou Maxim Van Gils als bliksemafleider moeten fungeren, bij Oranje weet iedereen hoe beperkt de killercapaciteiten zijn van Wilco Kelderman en Bauke Mollema.