Openhartige Antonia Delaere: "Ik heb nog geen beelden van de Spelen herbekeken, dat is te pijnlijk"

Naast de immense ontgoocheling van het mislopen van een olympische medaille hield Antonia Delaere aan de Spelen ook een zware schouderblessure over, het gevolg van een ongelukkig contact op de training.

Het verdict was zwaar: een operatie en een revalidatie van zo'n 3 maanden, waardoor Delaere ook de competitiestart bij de Spaanse topclub Salamanca moet missen. Momenteel doet ze er bij de kine elke dag alles aan om zo snel mogelijk weer fit te zijn.

"Het gaat heel goed met de revalidatie en dat motiveert me enorm", vertelt ze aan Sportweekend. "Ik heb weer een doel voor ogen nu en dat heeft me wel echt geholpen na het zwarte gat van de Spelen. We zullen zien hoe het verloopt. Ik wil ook niet te optimistisch worden."

Delaere maakt er geen geheim van dat de Spelen er mentaal ingehakt hebben. "Ik denk dat ik die eerste dagen thuis niet de leukste was. Emotioneel was het superzwaar. Die medaille mislopen, is een van de moeilijkste momenten geweest. Dat verdriet gaat nog heel lang duren."

"Ik geloofde echt heel hard in een medaille. We hebben 2 kansen gehad op een medaille en 2 keer heel nipt verloren. Die kans gaan we waarschijnlijk ook nooit meer krijgen. Dat besef is heel moeilijk."

Naar de beelden van de Spelen heeft Delaere nog niet teruggekeken. "Dat is te pijnlijk. Ik probeer het wat te verdringen en er niet meer naar te kijken. Al is dat misschien niet de beste oplossing (lacht)."

Aan stoppen bij de Belgian Cats heeft Antonia Delaere naar eigen zeggen niet gedacht na de ontgoocheling van Parijs. "Neen, op zo'n moment wil ik niet stoppen. Ik wil tonen dat we er nog altijd staan", klinkt het strijdvaardig.

En dus lonkt Delaere al naar de toekomst, al komt de eerste afspraak voor haar misschien nog net te vroeg: in november spelen de Cats 2 belangrijke kwalificatiewedstrijden in de voorrondes van het EK 2025.

Die interlandbreak wordt meteen ook de eerste keer dat de Cats elkaar zullen terugzien na de Spelen. Op de vraag of er daar harde woorden zullen vallen, laat Delaere een lange, maar veelzeggende stilte. "Daar moet ik nog over nadenken", klinkt het ten slotte aarzelend.

"Misschien moet ik daar zelf ook nog aan werken om soms wat meer het woord te nemen", gaat ze voort. "Nu is wel het moment om dat te doen en weer vanaf nul te starten, zodat we er weer volop voor kunnen gaan. Voor mij worden die wedstrijden in november een race tegen de klok. We zullen zien."

"Het is belangrijk dat we samen weer een doel voor ogen hebben, waar we samen supergemotiveerd naartoe kunnen werken."

En wanneer de doelen ter sprake komen, valt zelfs Los Angeles 2028 al. "Die olympische medaille, dat blijft een droom. Maar 4 jaar is lang. Ik weet niet hoe ik of de ploeg zich dan zal voelen. Maar de Spelen in LA, in hét basketballand... Het blijft wel ergens kriebelen", glimlacht Delaere.