Het vaderland of het sportieve project? "Bij de Red Panthers zijn de uitdagingen veel groter voor Raoul Ehren"
Bij de Red Lions is de toekomst duidelijk, bij de Red Panthers is er plots een vraagstuk opgedoken. Blijft Raoul Ehren aan het roer van de hockeyvrouwen of verkast hij naar Nederland? Onze hockeycommentator Eddy Demarez analyseert: "Als Ehren verstandig is, dan kiest hij niet voor Oranje."
Raoul Ehren wordt terecht een succescoach genoemd, maar we mogen ook niet blind zijn voor enkele fouten die hij in Parijs gemaakt heeft.
Zo nam hij Emily White mee naar de Spelen, terwijl zij duidelijk niet fit was. Mentaal was ze na haar blessure nog niet klaar om voluit te gaan. Astrid Bonami was wel fit, maar moest thuis blijven. Die gok heeft verkeerd uitgepakt.
In doel begon Elodie Picard aan de Spelen, maar toen ze ziek was, werd ze vervangen door Aisling D'Hooghe. Zij bleef staan, terwijl Picard - genezen - beter is in shoot-outs. En je wist dat die bronzen match kon uitdraaien op shoot-outs.
Dat waren rare keuzes, maar uiteraard zou zijn vertrek bij de Red Panthers een aderlating zijn. Vergelijk het met Shane McLeod bij de Red Lions: ze zijn allebei de juiste persoonlijkheid bij de juiste groep.
De aanpak van Ehren heeft zeker meegespeeld bij de progressie die de Panthers gemaakt hebben, al zijn er meerdere factoren.
De jongere speelsters belichamen nog meer die topsportmentaliteit en ook op fysiek vlak hebben ze enorme stappen gezet. De vorige coaches kregen dat niet voor elkaar.
Ehren moet nu kiezen tussen België en Nederland. Bij zijn vaderland is het simpel: hij heeft er niets te winnen en kan er alleen maar verliezen.
Dat Nederland aan zijn mouw trekt, is geen verrassing. We wisten voor de Spelen al dat Paul van Ass er zou stoppen en dan is Ehren een logische keuze. Geen enkele coach heeft zoveel succes gehad in het clubhockey als hij. Zijn erelijst bij Den Bosch is indrukwekkend.
Bij België heeft hij zichzelf ook bewezen als bondscoach. In ongeveer 3,5 jaar heeft hij de Panthers op de ranking 9 plaatsen laten winnen. Dat is waanzinnig. Zoiets kan eigenlijk niet. Als je goed werkt, boek je bij een normale vooruitgang per olympiade 2 à 3 plaatsen winst.
Hij moet nu kiezen tussen België en Nederland. Bij zijn vaderland is het simpel: hij heeft er niets te winnen en kan er alleen maar verliezen. De Nederlandse vrouwen moeten áltijd goud halen. Anders faal je. Beter doen dan nu kan hij ginds niet, hoogstens net zo goed als Van Ass.
Neen, een vertrek zou geen financiële kwestie zijn. De Nederlandse bond betaalt al jarenlang 100.000 euro per jaar en niet meer. Ik laat me vertellen dat de bondscoach in België niet minder verdient. Integendeel.
Voor geld hoeft hij het dus niet te doen, tenzij Nederland een uitzonderlijke inspanning levert. Maar ik verwacht niet dat ze zotte dingen zullen doen.
Keuze voor het project?
Kiezen voor de Panthers, is gaan voor het sportieve project. Als je het EK wint met België, dan is dat een veel straffere prestatie dan wanneer je voor de tigste keer met Oranje wint.
Mocht hij het WK of de Spelen winnen, dan is dat pas du jamais vu. Bij Nederland heeft hij zoveel voorgangers. Dan ben je een van de velen. In België zou je nooit vergeten worden. De uitdagingen zijn hier veel groter.
Ik denk dat Ehren wel graag in ons land werkt, maar het blijft een Nederlander. En in het hockey geldt ook wat bijvoorbeeld in het voetbal van tel is: bondscoach worden van je eigen land, dat weiger je heel moeilijk.
Maar nogmaals: als Ehren verstandig is, dan kiest hij niet voor Nederland. Het project is hier veel mooier. Tenzij hij aanvoelt, met kennis over wie er nog aankomt, dat die laatste stap niet meer gezet kan worden.
Al zijn er nog speelsters op komst die het niveau zullen optrekken. In principe wordt deze ploeg nog beter.
In het mannenhockey kunnen 5 landen een toernooi winnen, bij de vrouwen in principe maar 1. Maar, zo voelt iedereen aan, België is het land dat die stap naar Nederland kan zetten. Dat is de grote uitdaging.
Mocht Ehren het WK of de Spelen met België winnen, dan is dat pas du jamais vu. Bij Nederland heeft hij zoveel voorgangers. Dan ben je een van de velen. In België zou je nooit vergeten worden. De uitdagingen zijn hier veel groter.
McLeod 2.0: de Lions heruitvinden
Bij de mannen is er wel duidelijkheid door de terugkeer van Shane McLeod. Ook hij is dus de juiste persoonlijkheid bij de Red Lions. Destijds hadden ze meteen de juiste klik en waren ze vertrokken. Hij kan op mentaal vlak de spelers op de juiste manier benaderen.
Met Michel van den Heuvel hadden de Lions hoegenaamd geen klik. Hij is een meer afstandelijke coach. Tactisch is hij top, maar hij bezit niet de menselijke kwaliteiten die bij die groep passen.
Let wel: McLeod moet de kern deze keer vernieuwen. Dat heeft hij de vorige keer niet of nauwelijks hoeven te doen. En hij moet het spel van de Lions heruitvinden. Iedereen weet nu hoe België speelt. Er zit geen verrassing meer in voor de tegenstanders.
Nederland heeft zich onder Jeroen Delmee aangepast met wat turbohockey heet. Dat spel bevat enorme versnellingen. België is te voorspelbaar, dat zag je ook op de Spelen en op het EK, waar ze van zichzelf verloren.
Er was wat gelatenheid in de groep gekomen en die honger moet terugkeren. De voorsprong die we hadden, moeten we weer bemachtigen.
Hij heeft dus werk, maar hij krijgt met de Pro League en het EK tijd om te experimenteren. Want dat kan niet meer op het WK in 2026, nota bene in ons land. Dan moet er een ploeg staan die weer voor goud gaat.
