De prijzenkast van Maxime Carabin blinkt nog wat harder. Onze landgenoot heeft zich deze voormiddag voor de tweede keer in een week tijd tot paralympisch kampioen gekroond. Eerder deed hij dat al op de 400 meter, nu toonde Carabin zich in de T52-klasse ook de snelste op de 100 meter.
Gisteren demonstreerde Léa Bayekula bij de vrouwen al hoe je de dubbel 100 meter-400 meter moet veroveren, vandaag deed Maxime Carabin dat kunstje fijntjes over.
Carabin had de paralympische titel op de 400 meter vorige week vrijdag al op zak gestoken en waarschuwde de concurrentie gisteren nog eens met een paralympisch record in de reeksen van de 100 meter.
Exact een week na zijn vorige gouden medaille kon onze landgenoot vandaag dus zijn tweede stuk eremetaal in de wacht slepen. Vrijdag, geluksdag voor de Luikenaar?
Duidelijk, want ook vandaag walste hij de concurrentie plat. Na een moeilijke start remonteerde hij alles en iedereen tussen meters 30 en 70. Met een duidelijke marge van 57 honderdsten kwam zijn gouden plak nooit meer in gevaar.
De Brit Perrineau Daley greep in zijn zog het zilver, de bronzen medaille ging naar de Japanner Sato.
Met zijn nieuwe straffe stoot brengt Carabin de medaillestand van ons land op 11 stuks.
Bucketlist kan weer weg
Een glunderende Carabin deed achteraf zijn verhaal van de finale en besefte dat het er na een moeilijke start niet geweldig uitzag. "Ik lag nog niet op kop na 50 meter, en al zeker niet na 20 meter", grapte hij bij de collega's van de RTBF.
"Maar mijn sterkte is niet mijn start, wel mijn acceleratie. Eens ik versnel, is het afgelopen. Dat heb ik vandaag weer bewezen. Ik weet waaraan ik in de toekomst moet werken en zal dat zeker ook doen."
Toch bleef Carabin ook na zijn versnelling nog op zijn hoede. "Halfweg wist ik dat ik geen domme dingen mocht uithalen. Er was nog niets gewonnen."
Enkele seconden later was de buit gelukkig wel binnen. "Wat telde, was deze medaille. Ik ben dus heel fier. De chrono maakte me ook niet echt uit, ik moest gewoon als eerste over de streep komen. Al weet ik dat ik mijn tijd nog naar beneden kan krijgen."
"Maar de druk is hier niet hetzelfde als op andere wedstrijden. Deze emoties beleef je ook niet elke dag. Volle stadions als dit zijn zeldzaam en zie je alleen op de Spelen."
Dit is ook een mooie manier om te tonen dat ik niet bij de pakken ben blijven zitten na wat 5 jaar geleden is gebeurd.
Ondanks de druk en het volle stadion, mocht Carabin toch weer twee zaken schrappen op zijn bucketlist.
"Voor de Spelen kon ik eigenlijk niets nieuws meer bereiken. Het wereldrecord en het Europese record had ik al."
"De dingen die nog ontbraken - de gouden medaille en het paralympische record - kon ik nu ook allebei afvinken."
De bucketlist kan dus weer in de kast, het is nu vooral tijd om te genieten. "Na 4 jaar werk is het geweldig om dit te kunnen vieren. Met de familie, met Team Belgium, met iedereen die wil."
"Dit is ook een mooie manier om te tonen dat ik niet bij de pakken ben blijven zitten na wat 5 jaar geleden is gebeurd (tijdens een handbalwedstrijd verloor hij het gevoel in zijn benen, red.). Dit was een mooie revanche."
En tegelijk een levensles voor de jeugd. "Het is een bewijs voor alle jongeren dat je met hard werk ergens kunt geraken. Dit was een droom en die ging vandaag in vervulling."
