Dramatische crash Van de Steene roept vragen op: "Toch niet normaal dat er geen reservefiets is?"
In volle strijd voor brons aangereden door zijn Zwitserse concurrent. Fiets kapot. Einde wedstrijd. Het was voor Jonas Van de Steene een bijzonder zure afloop van zijn wegrit. In "Een dag in Parijs" werd het incident aangewend om het gebrek aan professionalisering in het G-wielrennen aan te kaarten. "Er zouden meer bestraffingen moeten komen."
"Fiets! Fiets!". Het was een bang moment voor de Belgische wielerfans toen Remco Evenepoel op weg naar olympisch goud in de wegrit plots aan de kant stond met een lekke band en om een andere fiets schreeuwde. In geen tijd werd hij uit de nood geholpen en kon hij zijn zegetocht voortzetten.
Het contrast met Jonas Van de Steene in zijn paralympische wegrit kan niet groter zijn. Zijn strijd voor brons werd abrupt afgebroken toen hij door zijn Zwitserse concurrent Fabian Recker aangereden werd en met een kapotte fiets achterbleef. Zijn wedstrijd was meteen voorbij.
Het wekte verbazing in Een dag in Parijs. Waarom was er geen volgwagen met een andere fiets voor Van de Steene? "Het is toch niet normaal dat je zolang naar iets toewerkt en dat er dan geen reservefiets is?", klonk het bij Viktor Verhulst.
Volgens Van de Steene is het makkelijker gezegd dan gedaan, omdat de fietsen op maat gemaakt zijn. Een neutrale reservefiets is dus sowieso geen optie.
"Het zou fantastisch zijn, maar in G-wielrennen heeft iedereen een andere beperking en een ander lichaam. Ik kan dus bijvoorbeeld moeilijk in de fiets kruipen van mijn Zwitserse concurrent."
Een volgwagen met op maat gemaakte reservefietsen lijkt de logische oplossing in een ideale wereld, moet ook Van de Steene erkennen. Paracycling kan dus best nog stappen zetten in de professionalisering.
Toch zou een fietswissel niet noodzakelijk redding brengen. "Onze wedstrijden duren meestal anderhalf uur. Als je lek rijdt, is het bijna onmogelijk om nog in koers te komen."
"De fout ligt ook bij de UCI"
Ook op technisch vlak is er nog ruimte voor verbetering. Met strengere regels had de fatale crash vermeden kunnen worden volgens Van de Steene.
"Als je voeten voor het voorwiel uitkomen en je botst tegen je voorligger, dan duw je met je voeten tegen zijn achterbumper."
"In mijn categorie zitten er ook mensen met amputaties of aangeboren letsels. Recher is zo iemand, hij is 1,50 meter groot. Bij hem is zijn voorwiel dus het eindpunt en niet zijn voeten."
"Hij zou dus eigenlijk iets aan zijn voorwiel moeten bevestigen waarmee hij kan duwen tegen mijn bumper. Nu rijdt hij zich gewoon vast in mijn bumper. Hij moet zich dan lostrekken, waardoor hij mij doet kantelen."
Als iemand in de bocht tegen mijn bumper duwt, dan lig ik op mijn zij. Op die manier kan je dus een concurrent uitschakelen.
Van de Steene pleit dan ook voor meer bestraffingen. "De fout ligt bij hem, maar ook bij de UCI. Het zou niet toegelaten mogen worden. Als ik een bocht inga en iemand duwt tegen mijn bumper, dan is er 99 procent kans dat ik op mijn zij lig."
"Als je een klootzak wil zijn in de laatste ronde, kan je zo een concurrent uitschakelen." En dus ligt er voor de bestuursorganen werk op de plank om met regels dergelijke gevallen uit te sluiten.
Ondanks het incident konden Recher en Van de Steene de plooien enigszins gladstrijken. "Ik ben na de wedstrijd bij hem geweest en hij heeft zijn excuses aangeboden. Ik heb nog altijd respect voor hem, ik ga er vanuit dat je dat niet opzettelijk doet."
