Voor de buitenwereld leek het een oneerlijk duel. Ewoud Vromant werd in zijn finalerace van de individuele achtervolging van de Paralympische Spelen geklopt door thuisrijder Alexandre Léauté. En opvallend: terwijl het rechterbeen van Vromant geamputeerd is, heeft zijn tegenstander nog beide benen. Dat leek op het eerste gezicht bizar, maar G-wielrenner Niels Verschaeren nuanceert. "We vertrouwen op het oordeel van de UCI."
Hij was al zeker van zilver, maar goud leek toch een "mission impossible".
Ewoud Vromant heeft in de finalerace van de 3.000 meter individuele achtervolging zijn meerdere moeten erkennen in het Franse fenomeen Alexandre Léauté. De thuisrijder klopte onze landgenoot uiteindelijk met twee seconden.
Een prestatie die toch heel wat vraagtekens opriep bij de kijkers. Want, Vromant heeft een geamputeerd rechterbeen en zijn Franse concurrent heeft nog beide benen.
Het zorgde voor een opvallend beeld, zeker wanneer Vromant met krukken naar zijn fiets moest stappen, terwijl zijn concurrent zich zelfstandig naar zijn startplaats begaf.
Zo kwam op onze redactie al meermaals de vraag binnen: is dat wel eerlijk en hoe komt het dat die twee het tegen elkaar mogen opnemen? Wij legden ons oor te luisteren bij onze cocommentator en zelf G-wielrenner Niels Verschaeren.
"Wel, iedereen die G-wielrenner wil worden, wordt eerst medisch gekeurd. Om zo te bepalen in welke categorie de atleet mag deelnemen. Ook ik heb dat moeten doen. Bij mij ging dat vrij snel, aangezien mijn beperking duidelijk zichtbaar is, maar voor vele anderen kan dat wel een tijdje duren", vertelt Verschaeren vanuit persoonlijke ervaring.
"Je wordt vaak binnenstebuiten gekeerd om te kijken wat je beperking is, ook je krachtverlies en spiervermindering worden in kaart gebracht en er wordt gekeken hoe functioneel alles nog is."
Het is een controle die eerst door de nationale bond wordt gedaan, die een medisch dossier van een arts raadpleegt. En wanneer de atleet in kwestie internationaal competitief wil zijn, doet de UCI - die altijd het laatste woord heeft - een tweede opinie.
Zo werd zowel Vromant als Léauté ingedeeld in de C2-klasse.
Bij Léauté is het niet met het blote oog te zien, maar hij heeft tot 95% krachtverlies in zijn ene been.
C staat voor de soort fiets waar de atleten mee rijden. Bij Vromants categorie - die "Cycling" heet - zijn dat standaard racefietsen met een eventuele aanpassingen. Maar je hebt bijvoorbeeld ook de H-klasse voor handbikes. Of de T-klasse voor driewielers (tricycle).
Cycling is dan weer verdeeld in 5 klassen, van C1 naar C5. C1 is de zwaarste categorie. Hierin rijden bijvoorbeeld mensen met een geamputeerde arm of geamputeerd been. De C5 is de lichtste categorie. Deze renners kunnen hun onderlichaam nog volledig gebruiken, maar hebben bijvoorbeeld een amputatie van de onderarm.
En daar ontmoeten Vromant en Léauté elkaar. In de C2-klasse gaat het over een amputatie van één been boven de knie of vergevorderde krachtafname of verlamming in één been.
"Bij Vromant is het duidelijk: zijn rechterbeen werd tot aan zijn lies geamputeerd. Bij Léauté is het niet met het blote oog te zien, maar hij heeft volgens de officiële rapporten tot 95% krachtverlies in zijn ene been. Een verlamming die er kwam na een beroerte. Daardoor valt hij net als Vromant in de C2-klasse", legt Verschaeren uit.
"Het is een beetje een grijze zone en er is natuurlijk marge binnen de categorieën, want je kunt ook geen vijftig klassen maken, maar we vertrouwen toch op het onafhankelijke oordeel van het UCI. Zo wordt er toch nauw op toegezien hoe de atleten ook presteren of evolueren binnen hun discipline", verduidelijkt Verschaeren.
