Het parcours van de tweede week in de Vuelta: een zondags toetje dat de renners doet huiveren

Het peloton stapte zondagavond in het vliegtuig naar Noord-Spanje, de karavaan moest tijdens de rustdag de verplaatsing van zo'n 1.000 kilometer tot een goed einde brengen.

In deze tijden is zo'n trip logistiek en ecologisch niet echt verantwoord, denk je dan. Maar de Vuelta wisselt de sauna van de voorbije weken in voor het iets draaglijkere Galicië.

De eerste opdracht na de rustdag vat meteen de tweede week grotendeels samen: uiteraard moet er geklommen worden, maar niet alle dagen staan met donkerrood omcirkeld bij de klassementsmannen.

Dat betekent dat de aanvallers meteen aan hun trekken komen. In het begin van deze etappe ligt een flinke springplank, in de finale wachten nog enkele kuitenbijters.

In Galicië zijn de bergen minder hoog dan in andere regio's van Spanje, maar kenners van de streek bestempelen de afdalingen als "tricky en technisch".

Op papier is dit een van de meest eenvoudige dagtaken in week 2. De 4 gecatalogiseerde hellingen zouden de snelle mannen kunnen inspireren tot een overlevingstocht in het peloton of moeten ze toeslaan vanuit een ontsnapping? 

Wie dit profiel bekijkt, zou - niet voor het eerst en niet voor het laatst - durven te zeggen: Wout van Aert!

Jullie zitten er duidelijk op te wachten: zijn er dan geen aankomsten bergop? Toch wel, bij de vleet zelfs. En donderdag trekken we een vers blik open, al valt het al bij al nog mee.

De slotklim naar het skistation Manzaneda is zeker niet de zwaarste klauterpartij. Op een piekje van 12 procent na klimmen de renners nooit in de dubbele cijfers. Op naar weer een koers op 2 fronten?

Wie de leider wil aanvallen, moet elke kans benutten. Maar net voor het weekend wacht een afspraak die Primoz Roglic en tutti quanti zeker niet mogen rateren.

De slotklim, de Puerto de Ancares, is een vies beest, dat de nodige verwensingen en vloeken over zich heen zal krijgen. 

Vooral omdat het begin van de klim vals plat is, gevolgd door een muur van 5 kilometer. De percentages kruipen dan niet meer onder de 10 procent.

De organisatie van de Vuelta is bijzonder vrijgevig met hoogtemeters (meer dan 60.000), maar de koerskilometers blijven overwegend beperkt.

Zaterdag ronden we toch eens de kaap van de 200 kilometer. Daags voor een angstaanjagende bergrit zullen de vrijbuiters weer hun vinger opsteken.

De finale klim lijkt met 22,8 kilometer eindeloos. Maar gelukkig tonen de stijgingspercentages (4,5% gemiddeld) medelijden met de renners.

We zetten een punt achter de week in schoonheid. Al weten we niet of alle renners dat standpunt zullen delen. De etappe naar Cuitu Negru zal namelijk veel coureurs angst inboezemen. 

De dubbele beklimming van de Alto de la Colladiella is een aperitief dat al in de benen zal kruipen.

De slotklim Cuitu Negru is een onding dat piekt tot 24 procent. Vooral de laatste klimkilometers zullen voor "espectaculo" zorgen. Wie zakt door het ijs?