Met kandidatuur van Mannaert als breekpunt: hoe zomer vol frustraties voor hoogspanning zorgt bij Belgische voetbalbond
Het was een hete zomer bij de Belgische voetbalbond. Terwijl de volgende interlandperiode nadert, hangt er een crisissfeer in Tubeke na enkele veelbewogen weken. Met onder meer een afgesprongen kandidatuur van Vincent Mannaert en werknemers die de alarmbel luiden over hoe de bond momenteel (niet) wordt geleid. Vooral CEO Piet Vandendriessche ligt onder vuur.
Voor een reconstructie van de huidige gespannen situatie bij de Belgische voetbalbond moeten we terug naar het begin van deze zomer.
Op dat moment wees alles er nog op dat de federatie met een straffe 'transfer' zou kunnen uitpakken. Niemand minder dan Vincent Mannaert, jarenlang succesvol CEO van Club Brugge, bleek namelijk bereid om een contract voor 2 jaar aan te gaan.
Het plan met Mannaert was om de sportieve werking van de bond te hertekenen, te leiden én nauw samen te werken met bondscoach Domenico Tedesco met het oog op de wereldbeker van 2026. Mannaert was ook bereid om dat te doen aan een bondstarief, ver beneden zijn gebruikelijke verdienste bij Club.
Een onverwachte buitenkans, zo vonden aanvankelijk ook CEO Piet Vandendriessche en zijn Head of Sports Peter Willems. En dus gingen ze met de voormalige sterke man van blauw-zwart aan tafel zitten.
Logische thema’s als zijn alcoholverhaal en zijn betrokkenheid bij Propere Handen werden in alle openheid besproken. Mannaert was ook bereid om aan alle eisen die de voetbalbond in dat verband wilde stellen te voldoen. Hij had ook al een uitgebreid strategisch plan klaar dat hij Vandendriessche en Willems voorlegde.
Voor de leden van het sportief comité - Sven Jaecques, Pierre Locht en Wouter Vandenhaute en Frank Lagast van de Raad van Bestuur - was de aanstelling een no-brainer. Een zwaargewicht met veel internationale ervaring zoals Mannaert was de ideale man om de sportieve chaos bij de Bond recht te trekken.
Zo was de teneur.
Lakse evaluatie en ingetrokken kandidatuur
Het sportief comité ergerde zich intussen wel aan de - naar hun smaak - veel te late en te lakse evaluatie van de bondscoach na het mislukte EK. Tedesco had zich aanvankelijk weinig zelfkritisch getoond. Het lag niet aan zijn plan, wel aan de uitvoering ervan.
En de Duitse trainer was in Duitsland bijzonder ontgoocheld geweest in de ‘oudere’ Rode Duivels. Tedesco stelde daarom ook de verbijsterende vraag of hij voor de Nations League mocht "doorselecteren" en experimenteren met het oog op het WK van 2026.
Sommigen hadden begrepen dat hij recordschutter Romelu Lukaku opzij wilde schuiven, maar dat wordt bij de bond staalhard ontkend.
De sfeer werd er ondertussen niet beter op toen ook het dossier-Mannaert maar bleef aanslepen.
Ineens bleek er toch een breekpunt te zijn. Mannaert wilde niet rapporteren aan Head of Sports Peter Willems, terwijl Vandendriessche vond dat dat wel moest. Als compromis wou Mannaert rapporteren aan het sportief comité, waar Willems én Vandendriessche in zetelen. Maar dat wilde die laatste dan weer niet.
De CEO zag er immers een manoeuvre van de profclubs in om het beleid rond de Rode Duivels naar zich toe te trekken, terwijl de CEO vindt dat dat de exclusieve bevoegdheid van de voetbalbond moet zijn. Een kwestie ook van de hiërarchie duidelijk te houden.
Na een laatste gesprek begin augustus trok Mannaert daags nadien met een pittige mail zijn kandidatuur in. Vandendriessche en Willems zouden dan maar hun oorspronkelijke idee uitvoeren, met laatstgenoemde als Head of Sports.
Maar de vertegenwoordigers van de profclubs hebben daar intussen geen vertrouwen meer in. Ze vinden dat er bij de arbitrage onder Willems al veel stappen in de goeie richting zijn gezet, maar ook dat er nog veel werk ligt te wachten en dat daar zijn prioriteit moet liggen.
Slechte sfeer op de werkvloer
En zo bracht het dossier-Mannaert al veel langer sluimerende onvrede en spanningen aan de oppervlakte. Als een katalysator, zeg maar.
Vandendriessche vindt dan weer dat hij te veel onder druk wordt gezet door onder anderen Vandenhaute en Jacques, terwijl hij tijd nodig heeft om allerlei problemen op te lossen.
De (financiële) situatie in Tubeke is veel slechter dan hem is voorgespiegeld, zo zegt hij. Omgekeerd vinden de vertegenwoordigers van de profclubs dat de CEO niet flexibel is, niet snel genoeg handelt en te weinig daadkracht toont. Dat Vandendriessche tijdens discussies al drie keer eerder met ontslag heeft gedreigd, wordt ook maar matig geapprecieerd.
De sfeer op de werkvloer is naar verluidt slecht, veel werknemers zijn druk bezig met solliciteren, omdat ze de toekomst in Tubeke somber inzien.
Maar erger is dat de grote onvrede bij het personeel van de Bond over hun baas de buitenwereld en de leden van de RVB heeft bereikt. De sfeer op de werkvloer is naar verluidt slecht, veel werknemers zijn druk bezig met solliciteren, omdat ze de toekomst in Tubeke somber inzien.
Ze missen visie bij Vandendriessche, vinden zijn besparingen vaak ondoordacht en hij kan hen niet begeesteren. Een intelligente man met kwaliteiten, maar niet de juiste man aan het hoofd van de Bond.
Dat is ook een pijnlijke vaststelling voor de werkgroep met onder anderen voorzitster Pascale Van Damme en Wouter Vandenhaute, die Vandendriessche in januari had voorgedragen.
De vraag die straks op tafel ligt, is duidelijk: hoe moet dit voort? Er is alvast geen tijd meer te verliezen.
