Het vacuüm van de onvoorspelbare Vuelta: wie verovert zonder de G3 de rode trui in Madrid?
Geen Tadej Pogacar. Geen Jonas Vingegaard. Geen Remco Evenepoel. De 79e editie van de Ronde van Spanje lijkt van start te gaan met een gekortwiekt deelnemersveld, maar niets is minder waar. Net in de afwezigheid van de G3 schuilt de potentiële charme van deze Vuelta. Zet je schrap voor een open koers die zich kan ontpoppen tot de tactisch meest interessante grote ronde van dit jaar.
Het was voor aanvang van de afgelopen Ronde van Frankrijk al een twistpunt. Was er bij de Grand Départ in Firenze nu sprake van de G4 of was die al verveld tot de G3? Bij Primoz Roglic is er sprake van achterstallige betalingen van zijn lidgeld.
Voorstanders van de afslanking zullen bijgevolg argumenteren dat er op zondag 8 september hoe dan ook geen Galactico aanmeert tijdens de afsluitende tijdrit in Madrid, maar met Roglic ben je nooit klaar. Zeker niet in Vuelta-modus.
De organisatie van de Vuelta zal wellicht toch een beetje vloeken dat de A-listers ontbreken, maar troosten zich met de gedachte dat Tadej Pogacar zijn deelname voor 2025 al min of meer bevestigd heeft.
Ook al liet de kannibaal in de Tour de deur nog op 1 procent staan, 3 grote rondes in enkele maanden tijd is toch een beetje van het goeie te veel.
De winnaar van vorig jaar heeft nochtans bewezen dat het wél kan, al ging Sepp Kuss vorig jaar in de Giro, Tour én de Vuelta natuurlijk met een compleet andere mindset van start.
De tweede zit van Primoz Roglic
Je zou verwacht kunnen hebben dat Jonas Vingegaard met zijn voor(jaars)geschiedenis en halfslachtige Tour de Vuelta als zoenoffer zou willen claimen, maar de ooievaar landt weldra ten huize Vingegaard, die daarom Poolse eieren voor zijn geld koos.
Intussen weet iedereen ook hoe Remco Evenepoel zijn wittebroodsweken na de Tour de France heeft ingevuld.
Een echte headliner ontbreekt op de line-up van het Spaanse festival, maar met Roglic en Kuss zijn op Evenepoel na wel de winnaars sinds 2019 aanwezig.
Primoz Roglic moest vorig jaar nog ploegorders slikken en zag een 4e eindzege door de neus geboord, waarna hij snel om de tafel ging zitten met (Red Bull-)Bora-Hansgrohe. Bij zijn nieuwe ploeg volgt een herexamen na zijn jongste Tour-flop.
De Sloveen heeft een zoveelste race tegen de klok achter de rug om de Gran Salida te halen.
Ook al is hij een specialist in een Spaanse tweede zit, het is koffiedik kijken of deze Roglic na zijn wervelbreuk opnieuw in staat is om een troostprijs op te rapen en mederecordhouder met 4 eindzeges kan worden.
Sepp Kuss als klassementsman: een eendagsvlieg of niet?
Aan de andere kant van het spectrum koestert Visma-Lease a Bike natuurlijk mierzoete herinneringen aan de vorige editie van de Vuelta.
Het rondde er een boerenjaar in stijl af met winst in de 3e grote ronde en een clean sweep op het podium. Sepp Kuss was toen de verrassende kroonprins, maar de kaarten liggen een jaar later helemaal anders voor “GC Kuss”.
Het is uitgesloten dat Kuss nog eens zo’n manoeuvre als vorig jaar richting Javalambre kan uithalen. De Amerikaanse meesterknecht vloog toen onder de radar, maar zal dit jaar geen bewegingsvrijheid krijgen van het peloton. Zijn rugnummer 1 is gemarkeerd.
Dankzij die schijnbaar onschuldige minuten in geschenkverpakking legde hij vorig jaar het fundament van zijn eindzege en zette hij de hiërarchie op zijn kop. Die van de Vuelta én die van zijn ploeg.
Dit jaar zal er geen intern gekissebis zijn, maar torst hij in zijn eentje de druk. Een vloek of een zegen? Kuss heeft al aangegeven dat het label van kopman hem dreigt te verlammen.
Nadat hij de Tour had gemist door een covidbesmetting, moest Kuss noodgedwongen resetten richting de Vuelta. Die adempauze kan hem de nodige frisheid opleveren op Spaanse bodem, want zowat al zijn concurrenten hebben al een grote ronde in de benen.
Als je vorig jaar je 3e grote ronde in enkele maanden tijd kan winnen, waarom zou je dit jaar dan niet kunnen toeslaan in je eerste grand tour van het seizoen? Aan Kuss om te bewijzen dat zijn Vuelta geen toevalstreffer was.
Eendracht bij UAE?
Bij het eergierige UAE Team Emirates zijn ze verlekkerd op een herhaling van het Visma-scenario: dankzij Tadej Pogacar hebben ze al 2 op 2 gescoord, kopmannen Adam Yates en João Almeida moeten de hattrick – bij afwezigheid van de niet-herstelde en dissidente Juan Ayuso – binnenkoppen.
Dat koningskoppel maakte kipkap van de tegenstand in de Tour de Suisse, maar in een grote ronde durft UAE zonder Pogacar helemaal uit elkaar te vallen.
Op papier heeft Yates een streepje voor op Almeida, maar de Brit is toch vooral een meesterknecht die vanuit de schaduw bijzonder solide acteert en zich zelden op een (rot)slechte dag laat betrappen. Alleen heb je als potentiële eindwinnaar superdagen nodig. Liefst meer dan ééntje.
De Gran Salida in Portugal zal de hartslag bij de zelfbewuste Almeida alleszins naar een kookpunt brengen. Aangezien de gebruikelijke aliens hun kat sturen naar Spanje, kan Almeida extra gevaarlijk uit de hoek komen. De 36 tijdritkilometers zijn voor hem – zeker tegenover Kuss en Yates – alvast een bondgenoot.
Met ook nog klasbakken als Isaac Del Toro, Jay Vine, Brandon McNulty, Pavel Sivakov en Marc Soler mag aangenomen worden dat UAE als sterkste ploeg in de breedte het gewicht van de koers zal dragen.
Visma-Lease a Bike lijkt daar met onder meer Cian Uijtdebroeks en Steven Kruijswijk minder toe in staat en heeft al laten weten dat zij “niet de topfavoriet aan boord hebben”.
Level playing field
Of gooit UAE het over een andere boeg en gaat het voor de guerrilla-tactiek? Het conservatieve Ineos zal met Carlos Rodriguez en Thymen Arensman geen handlanger zijn, voor Enric Mas (al 3 keer runner-up) is de term “offensief” evenmin uitgevonden.
UAE mag wat ons betreft gerust eens buurten bij ervaren krijgers als Richard Carapaz en Mikel Landa, allebei auteur van een uitstekende Tour. Gebuisden zoals David Gaudu en Felix Gall moeten dan weer jagen op eerherstel.
Of verleiden jonge veulens als Antonio Tiberi, Lennert Van Eetvelt en Mattias Skjelmose, die in afwachting van zijn vuurdoop als Tour-kopman zijn grenzen wil aftasten in Spanje. Met Tao Geoghegan Hart en Giulio Ciccone in dezelfde ploegbus kan Lidl-Trek overigens een absolute smaakmaker worden.
Zonder Sloveense, Deense of Belgische veelvraat biedt deze Vuelta aan de tweede garnituur een buitenkans om zich in de geschiedenisboeken te rijden.
Met dit min of meer gelijke speelveld zou de Vuelta een rechtvaardige eindwinnaar moeten krijgen, al mag je met dit loodzware parcours (60.000 hoogtemeters!) en de plaats op de kalender (vrijwel niemand heeft zijn seizoen op deze koers afgestemd) een abrupte ommekeer nooit uitsluiten.
Waar we bij de jongste Giro en Tour de eindwinnaar al met potlood konden invullen, leggen we nu toch veel meer voorzichtigheid aan de dag. Deze keer wordt er niet gekoerst voor de 2e of 4e plaats. Net dat maakt deze Vuelta razend interessant.
