Sifan Hassan heeft vanochtend atletiekgeschiedenis geschreven door na haar gouden medailles in Tokio op de 5.000 en 10.000 meter nu ook de oppergaai op de marathon weg te graaien. Maar wie schuilt er achter de illustere atletiekfiguur?
Het was een ferme krachttoer van de Nederlandse Sifan Hassan. Met een olympisch record voltooide ze een mooie trilogie van olympisch goud op de 5.000 meter, de 10.000 meter en de marathon.
Zo'n drieluik is absoluut geen evidentie, maar haar levensverhaal maakt het wellicht nog fascinerender. "Hassan heeft een moeilijke levensgeschiedenis achter de rug", vertelt NRC-journaliste en ex-wielrenster Marijn de Vries.
"Ze is gevlucht uit Ethiopië en is op 15-jarige leeftijd in het noorden van Nederland terechtgekomen. Daar kwam ze aan in een asielcentrum waar ze alleen voor school naar buiten mocht, verder werd ze opgesloten."
Hassan wilde kennelijk naar buiten, ze wilde maar al te graag hardlopen. Maar ze was vooral bang. "Ze wilde niet zoveel praten over haar periode in Ethiopië. Ze hecht zich niet en trekt haar plan."
"Ze kwam bij een atletiekclub in Leeuwarden terecht waar ze een paar spikes leende, maar van de ene op de andere dag was ze verdwenen en kwam ze in Eindhoven terecht", klinkt het bij De Vries. "Daar schrokken ze in Leeuwarden wel wat van, maar dat maakt haar misschien tot wie ze is, een overlever."
Zij is de vrouw die onmogelijke uitdagingen aangaat, wat anderen ook zeggen.
Dat Sifan Hassan ook haar focus verlegde naar de marathon, vindt Marijn de Vries typisch voor de Nederlandse. "Zij is de vrouw die onmogelijke uitdagingen aangaat en nu ook zo koppig en eigenwijs is om het toch gewoon te doen, wat anderen ook zeggen."
"Die marathon is totaal iets anders en je merkt wel dat ze aan snelheid heeft ingeboet op die kortere nummers van de 5 en 10 km, maar toch slaagt ze erin om daar nog steeds op superhoog niveau te acteren."
Topsportmentaliteit was er niet altijd
Volgens De Vries is de kersverse olympische kampioene op de marathon ook een echte winnaar. "Ze kan absoluut niet tegen haar verlies. Als ze verloor, dan zag je haar dagen niet, ze was daar echt ziek van."
"Dat zegt natuurlijk veel over haar topsportmentaliteit, maar het grappige is dat ze vroeger eigenlijk toch wat lui was. Haar begeleiders moesten haar echt laten inzien wat de sport haar te bieden had."
"Vervolgens is ze wel in Papendal (topsporttrainingscentrum in Nederland, red.) terechtgekomen en kon ze mee op trainingskamp met de echte toppers. Dat heeft haar oogkleppen wel doen afvallen. Ze zag dat ze daar echt hard kon trainen en het topsportleven beleven. Toen was de trein voor haar vertrokken."
"Grote madame" in Nederland
En of de zesvoudige medaillewinnares gesmaakt wordt in Nederland.
"We zien haar echt als "een grote madame". Ze laat zich ook niet kennen, wat haar toch ongrijpbaar maakt."
"Maar ergens denk ik dat ze, mede door haar verleden, toch wat eenzaam is en dat maakt haar kwetsbaar. Maar ik vind haar een fascinerende vrouw."
