Het hoogtepunt van zijn carrière is een helletocht geworden. Geen atleet die op deze Olympische Spelen zo uitgespuwd wordt als de Nederlandse beachvolleyballer Steven van de Velde (29). Tien jaar geleden zat hij in de gevangenis voor verkrachting van een minderjarige, nu jouwt Parijs hem bij elke baltoets uit. Terecht? Daarover lopen de meningen uiteen.
Beachvolleybal, da's een sport met een positieve vibe.
Door het zand waan je jezelf toch altijd een beetje op een zonovergoten strand en de rally's zijn vaak meeslepend om volgen. Op de Olympische Spelen in Parijs komt daar ook nog eens de fabelachtige locatie onder de Eiffeltoren bij.
Maar wanneer een bepaald Nederlands duo zijn opwachting maakt, verandert het aangename sfeertje in iets grimmigs.
Plots is er luid boegeroep wanneer de naam 'Steven van de Velde' door de speakers galmt. Een gebruik dat zich bij iedere opslag - en soms zelfs baltoets - van de blonde reus zou herhalen.
Veroordeeld voor verkrachting
Dat komt door wat Van de Velde "de grootste fout uit zijn leven" noemt.
In augustus 2014 reist hij naar Engeland voor een seksuele ontmoeting met een meisje, met wie hij al langere tijd contact heeft via sociale media.
Hij is op dat moment 19, zij amper 12 - en Van de Velde wéét dat, zou hij later bekennen.
Als Miss A - zo wordt het slachtoffer in de rechtszaak genoemd - de dag na het vertrek van Van de Velde bij een apotheek een morning-afterpil haalt, trekt een medewerker naar de politie.
Twee jaar later wordt het volleybaltalent in Engeland veroordeeld voor seks met een minderjarig meisje, wat volgens de Engelse wet verkrachting is, ongeacht of het slachtoffer instemde met seksuele handelingen of niet.
Van de Velde krijgt vier jaar cel in Engeland. Na elf maanden wordt hij evenwel uitgeleverd aan een gevangenis in zijn thuisland en nog twee maanden later is de Nederlander alweer vrij. Deskundigen verklaren dat de kans op recidive nihil is.
Ik kan het niet terugdraaien, dus zal de gevolgen moeten dragen.
De beachvolleyballer doorloopt nadien een uitgebreid traject bij professionele begeleiders om opnieuw zijn weg te vinden in het leven en de sport.
Begin 2018 keert Van de Velde terug in het profcircuit. Net voor het EK in eigen land geeft de veelbesproken sporter een openhartig interview aan de Nederlandse publieke omroep NOS.
"Ik heb gedaan wat ik heb gedaan", vertelt hij. "Ik kan het niet terugdraaien, dus zal de gevolgen moeten dragen. Je mag oordelen, natuurlijk. Het is de grootste fout van mijn leven."
Petitie met 130.000 handtekeningen
Het donkere verleden van Van de Velde geraakt daarna in de vergetelheid en haalt nooit meer het nationale nieuws - zo gaat dat nu eenmaal als je een minder gemediatiseerde sport beoefent.
De Nederlander zet sportief stappen en plaatst zich zelfs voor de Spelen. Ook privé zijn er hoogtepunten, zoals het huwelijk met de Duitse beachvolleybalster Kim Behrens en de komst van een zoontje.
Allemaal buiten de spotlights.
Dat verandert plots wanneer het olympisch debuut van Van de Velde in Parijs dichterbij komt. Enkele internationale media pikken het verhaal van tien jaar eerder weer op en dopen de Nederlander om tot "sex monster" en "child rapist".
"Mag iemand met zo'n verleden wel deelnemen aan de hoogmis van de sport?", vragen velen zich luidop af. Of verdient iedereen een tweede kans? De meningen zijn verdeeld.
Meerdere slachtofferorganisaties roepen het Internationaal Olympisch Comité op om de beachvolleyballer alsnog uit Parijs te weren. Er worden gezamenlijke statements gelanceerd: "De deelname van een veroordeelde verkrachter druist in tegen het olympische ideaal om via sport aan een betere wereld te werken", klinkt het.
"Dit besluit zal de vooruitgang op het gebied van veiligheid afremmen en voor wantrouwen zorgen bij atleten tegenover de systemen die zijn opgezet om hen te beschermen.”
Ondertussen wordt ook een online petitie gelanceerd om Van de Velde te verbannen - die haalt bijna 130.000 handtekeningen.
Kijk, wij hebben ook geen oogkleppen op en sluiten de ogen niet, maar er was geen sprake van om Steven thuis te laten.
Het Nederlands Olympisch Comité schaart zich wel volledig achter de deelname van Van de Velde.
"Ik ben verbaasd door alle aandacht", vertelt chef de mission Pieter van den Hoogenband. "Hij is al langer actief in de internationale sport, maar rond de Spelen worden zaken uitvergroot."
"Kijk, wij hebben ook geen oogkleppen op en sluiten de ogen niet, maar er was geen sprake van om Steven thuis te laten. Alle sporters zijn me dierbaar en ik probeer ze te ondersteunen. We hebben samen ook goede maatregelen getroffen. Zo zal Steven niet in het Nederlandse atletendorp verblijven en niet met de pers praten."
Alleen in een interview met de Nederlandse volleybalbond laat Van de Velde eind juni nog even van zich horen voor de Spelen.
"Natuurlijk is het niet leuk dat alles opnieuw opgerakeld wordt, maar ik begrijp ook dat dit er nou eenmaal bij hoort", erkent hij zijn voorgeschiedenis.
"Als ik de beelden van het interview weer terugzie, overheerst een groot gevoel van dankbaarheid. Voor de tweede kans die ik heb gekregen van mijn ouders, mijn vrienden, bekenden en collega’s, die mij weer accepteerden na de grootste misstap van mijn toen nog jonge leven."
"Maar ik denk ook terug aan een tiener, die onzeker was, niet klaar voor een bestaan als topsporter en van binnen ongelukkig was, doordat ik niet wist wie ik was en wat ik wilde."
Jacht naar quotes
Parijs toont tot dusver nog geen genade na de knieval.
Vooral tijdens de tweede wedstrijd van het duo Steven van de Velde - Matthew Immers op woensdag was het boegeroep vaak oorverdovend. Bij elke service van de Nederlander met shirtnummer 1 zwelt het lawaai op.
"En daar ben ik best wel teleurgesteld over", vertelde zijn partner. "We hebben twee jaar lang samen héél veel kwalificatiewedstrijden gespeeld en daar hoorden we helemaal niks. Nu is het hier in Parijs opeens iets heel groots."
Hoeft het te verbazen?
In tegenstelling tot heel wat andere beachvolleybalwedstrijden is de media-aandacht voor de matchen van Van de Velde enorm. De perstribune zit vol met journalisten uit alle hoeken van de wereld. Bijna allemaal zijn ze op jacht naar smeuïge quotes over hetzelfde verhaal.
Een BBC-journalist stelde aan de Italiaanse tegenstanders uit de eerste poulematch de volgende vraag: "Hoe is het om te spelen tegen een kinderverkrachter?"
Slik.
We hebben hier heel hard voor gestreden. Maar mensen hebben meningen, daar moeten we mee dealen.
Ondanks de omstandigheden blijft Immers, de ploegmaat van Van de Velde, wel moedig de pers trotseren. Hoe houdt een mens het vol?
"We blijven bij elkaar", aldus Immers tegenover Sporza na match 2. "Dat is heel belangrijk. We hebben hier heel hard voor gestreden. Maar mensen hebben meningen, daar moeten we mee dealen. Alleen zijn wij hier voor de sport. We willen knokken en winnen."
Na een nipt verloren openingsmatch lukte dat woensdag trouwens een eerste keer tegen een Chileens duo. Daardoor kunnen Van de Velde en Immers zich vanavond in hun laatste groepsduel nog kwalificeren voor de achtste finales.
Al zal dat ongetwijfeld zonder steun van het publiek moeten gebeuren.
