In Londen is het derde grandslamtoernooi van het seizoen volop aan de gang. In zijn Wimbledon-blog heeft onze commentator Dirk Gerlo het over Emma Navarro, de Amerikaanse die voor het eerst in de kwartfinales staat.
Mertens vs. Navarro
Ik geef het zonder schaamrood op de wangen toe. Voor begin dit jaar - meer bepaald voor het toernooi in Hobart - had ik nog niet veel gehoord, gelezen of gezien over Emma Navarro.
De dan nog altijd maar 22-jarige Amerikaanse was immers behoorlijk geruisloos richting top 40 geklommen. Maar op zaterdag 13 januari keek ik naar de finale van het WTA-toernooi in Hobart tussen de tweevoudige kampioene Elise Mertens en Navarro.
Het werd een interessante kennismaking in het bloedhete Tasmanië. Navarro startte furieus met een 6-1, daarna werd het tegen Mertens een gelijkopgaande match met wisselende kansen.
Mertens sleepte met moeite een derde set uit de brand, liep daarin zelfs 2-0 uit, maar uiteindelijk won Navarro met 7-5.
Mijn observatie toen: heel krachtig en snel tennis van de Amerikaanse - ideaal voor de hardcourtbanen - en vooral een stabiele backhand en een indrukwekkende forehand die soms nog wel niet doet wat zij vraagt.
Navarro gunt de tegenstander ook weinig tijd. Ze valt aan op de tweede opslag en toont weinig emoties. Een coole attitude.
(lees voort onder de Instagrampost)
De voorbije maanden schoof Navarro steeds dichter op naar de top 10 van de wereld. In Melbourne bereikte ze de derde ronde, in Indian Wells de kwartfinales met een overwinning tegen Aryna Sabalenka. In Parijs op Roland Garros werd het de vierde ronde.
En nu in Wimbledon speelt Navarro de kwartfinales tegen Paolini nadat ze twee landgenotes, Naomi Osaka en vooral de nummer 2 Coco Gauff - met tactisch prima opgebouwd tennis opzij heeft gezet.
Multimiljonair
Emma Navarro begon op haar derde met tennis, als ballenraapster voor haar tennissende broers en vader.
Haar vader is Ben Navarro, een van tennis bezeten succesvolle zakenman in de financiële wereld. Een multimiljonair en eigenaar van de toernooien in Charleston (waar de familie Navarro woont) en Cincinnati.
Navarro doorliep met succes het juniorencircuit. Ze piekte met een derde plaats op de ranking na onder meer een verloren finale op Roland Garros tegen Leylah Fernandez. Waarna ze naar de universiteit trok, de University of Virginia.
(scrol omlaag voor meer)
Virginia Cavalier
Als "Virginia Cavalier" had Emma Navarro een perfect voorbeeld: Danielle Collins, nu 9e op de wereldranglijst en toen 2 keer de kampioene van de NCAA, de zeer sterke competitie onder Amerikaanse universiteiten.
Ook nu op Wimbledon is er veel whatsappverkeer tussen Collins en Navarro.
Navarro behaalde NCAA-titel in 2021. Over haar universiteitsjaren is ze vol lof: "Het was fantastisch. Collegetennis was cruciaal in mijn carrière, ik zette er de stap naar volwassenheid."
Nogal wat spelers wanen zichzelf het centrum van de wereld.
"Het was hard, want je moest de competitie combineren met de lessen en een sociaal leven."
"En, je speelde in een team, dus met en voor jouw ploegmaten, jouw coach en jouw universiteit. Je leert er dat je niet de belangrijkste persoon in de kamer bent, maar dat je een deel van het geheel bent."
"Ik merk in mijn professionele wereld dat nogal wat spelers zichzelf het centrum van de wereld wanen."
"Nu zie ik alles"
Na twee jaar University of Virginia en de titel en de "All American Honours" in enkel- en dubbelspel werd Navarro prof. De eerste jaren bracht ze door op ITF-niveau. Het was een prima leerschool, vooral in eigen land.
Navarro werkt sinds 2016 samen met coach Peter Ayers, zelf ex-All American van Duke University.
Ayers is niet verrast door de steile klim van Navarro: "Emma is op korte tijd veel agressiever geworden op de baan. Haar beweging en voetenwerk zijn veel beter dan twee jaar geleden. Haar slagen zijn ook zoveel scherper en gevarieerder."
"Vooral fysiek heeft ze stappen gezet", gaat de coach voort. "Ze weet ook veel beter waar ze de ballen moet plaatsen. Emma gaat prima om met tegenslagen en lastige situaties. Ze loopt er niet van weg, ze houdt er net van om problemen op te lossen."
Ayers is ook de man die Navarro naar tennis heeft leren kijken. Zegt Navarro: "Vroeger bekeek ik geen enkele wedstrijd van tegenstandsters. Peter raadde me aan om een uurtje per week tijd te maken voor tv. Nu ben ik verslaafd, ik zie alles."
Ice girl
Op Wimbledon speelt Emma Navarro voor een plaats in de halve finales tegen Jasmine Paolini, de rijpe twintiger die speelt alsof ze al jaren een vaste waarde is in de top 10.
Navarro heeft het vertrouwen dat ze vroeger soms miste: "Vroeger vroeg ik me vaak af of ik wel goed genoeg was, of ik wel thuishoor waar ik nu speel. Ben ik wel goed genoeg om een match te winnen op dit niveau. Het gaat niet over wat de buitenwereld van me denkt of verwacht, maar wat ik van mezelf verwacht."
"Eigenlijk ben ik een beetje een atypische speelster. Veel andere speelsters verliezen zichzelf op de baan, hebben last om hun emoties onder controle te houden."
"Bij mij is het net andersom. Ik zet een stapje terug, kijk eerst naar wat de andere speler doet en reageer dan."
Ik stap elke dag het terrein op om te proberen van de perfecte wedstrijd te spelen.
" Ik ben soms te chill, te relaxed", stelt Navarro.
"Mijn moeder had als bijnaam "ice mom", ik kreeg als koosnaampje "ice girl". Ik heb daar hard aan gewerkt om meer te anticiperen, intenser te zijn. Dat lukt nu veel beter."
"Nu weet ik wel dat ik hier een plaats heb, maar het is een werk om dag na dag met dezelfde intensiteit op de baan te staan."
"Dat heb ik van mijn vader geleerd. Doe alles wat je doet met dezelfde intensiteit en focus, anders is het niet de moeite waard."
"Ik stap elke dag het terrein op om te proberen van de perfecte wedstrijd te spelen. Dat lukt niet, dat weet ik ook, maar met die mentaliteit stap ik op de baan. En wie weet, misschien komt die perfecte match dan ooit wel."
