5 sleutelritten in de Tour de France 2024: Galibier, gravel, Plateau de Beille, 2.802 meter en een afsluitende tijdrit

Voor het eerst gaat de Tour in Italië van start. Het openingsweekend is al niet van de poes, maar de oversteek naar Frankrijk is helemaal uitdagend.

Nog nooit heeft de Tour in dit stadium al zo'n hoge top aangetikt. "We hadden door enkele tunnels kunnen rijden, maar daar hadden we geen interesse in. We hebben dus voor meerdere cols gekozen", aldus Tourbaas Christian Prudhomme.

Om het wat concreter te maken: richting Sestrières overschrijdt het peloton al de 2.000 meter-grens en in de staart van deze vrij korte etappe doemt met de Col du Galibier al een piek van 2.642 meter op en de eerste col buiten categorie. 

Een stevige bergetappe dus op dag 4 van deze Tour, al betekent dat uiteraard niet dat het klassement dan al in een plooi gelegd zal worden. Maar wie niet fris genoeg aan de start verschijnt of nog naar zijn beste benen zoekt, kan hier de man met de hamer al ontmoeten.

Om het cliché maar meteen in de groep te gooien: je kan de Tour hier niet winnen, maar wel verliezen. Tadej Pogacar heeft nog een eitje te pellen met de Galibier, want hij werd hier in 2022 op weg naar de Col du Granon gesloopt. 

Uitsmijter voor de fijnproevers: niet alleen de beklimming van de Galibier is pittig, ook de afdaling van 20 kilometer richting aankomstplaats Valloire belooft spektakel. Vraag dat maar aan kamikaze Tom Pidcock. 

De voorbije jaren infiltreerden kasseistroken zo nu en dan het Tourparcours, een grindrit is geen vaste prik in de route van de Tour de France. 

De kennismaking met het Franse grind is ook vrij brutaal: in een dagje heen en weer richting Troyes wordt 32 kilometer van de chemins blancs gedropt, verspreid over 14 stroken. 

Met ook nog eens 2.000 hoogtemeters en 6 van de 14 stroken in de laatste 30 kilometer is er vuurwerk verzekerd. In de Tour de France Femmes won Marlen Reusser een gelijkaardige etappe in 2022.

Vergelijkingen met de Strade Bianche zijn echter te kort door de bocht. Het grind is iets ruiger en vooral de aanloop naar de zones zit anders in elkaar.

Waar er in Toscane geregeld afdalingen opduiken voor je opdraait en stuurmanskunsten een pluspunt zijn, worden de Franse secteurs voornamelijk voorafgegaan door hellingen. De snelheid zal dan al een tikje afnemen, de risico's zijn iets meer beperkt.

Pech is natuurlijk een extra bepalende factor. Vooral in de slotfase kan een lekke band bijzonder zwaar doorwegen gezien de opeenstapeling van de stroken in het slot.

14 juillet: die dag kunnen de Fransen natuurlijk niet geruisloos laten passeren. Tijdens het voorlaatste weekend van de Tour bivakkeert het peloton in de Pyreneeën.

Zaterdag wordt de vlag geplant op Pla d'Adet na een uitputtingsslag over de Tourmalet, zondag is Plateau de Beille de terminus. Ook de zaterdagrit had een plek in deze lijst verdiend, maar zondag wordt nog net ietsje meer een dollemansdag. 

Voor de cijferfetisjisten: 198 kilometer, 4.800 hoogtemeters, 4 cols van eerste categorie en een aankomst bergop buiten categorie. Slik. Bovendien zullen de benen dus al afgepeigerd zijn na de zaterdagrit over de Tourmalet en nog enkele 2.000 meter-reuzen. 

Het peloton zal van bij de start met de beklimming van de Peyresourde in vuur en vlam staan en dat is ook slecht nieuws voor de sprinters. Wie in de aanvangsfase al in vieze papieren zit, zal een hele dag moeten opboksen tegen de tijdslimiet. 

Voor het eerst sinds 2015 meert het peloton dus aan op Plateau de Beille. Dit ritprofiel telt de steilste pentes en het grootste aantal hoogtemeters. 

Wie bovenstaande klautertocht in de Pyreneeën niet als de koninginnenrit beschouwt, krijgt met dit examen in de Alpen een meer dan valabel alternatief.

Het is zeker geen blauwdruk: deze bergetappe, het begin van een loodzwaar afsluitend drieluik, is 50 kilometer korter, maar telt toch ook weer 4.400 hoogtemeters. Dat betekent dat het een nog meer gebalde en intense dag in het zadel zal worden.

De 3 beklimmingen zijn minder steil, maar het is wel werk van de lange adem. Reken op cols van om en bij de 20 kilometer.

Bovendien is een extra ingrediënt doorslaggevend: de hoogte. De Col de Vars piekt op 2.109 meter, de Cime de la Bonette is als het ware de Franse wielerhemel met de top op 2.802 meter. 

Aankomstplaats Isola 2000 verklapt dat we de barrière als orgelpunt nog eens slopen.

Zaterdag wacht nog een laatste bergetappe in de Alpen en zondag is het tijd voor iets ongewoons.

Erger je niet aan de langgerekte processie richting Parijs en de geforceerde champagnemomenten. Tegelijk volgt er ook geen knallende apotheose op de Champs-Elysées.

Neen, door de Olympische Spelen wijkt de Tour voor het eerst uit naar Nice voor de slotpleidooien. En voor het eerst sinds die legendarische tijdrit in Parijs tussen Greg LeMond en Laurent Fignon krijgen we een tijdrit als climax.

Het peloton rept zich naar de Côte d'Azur voor een afsluitende tijdrit tussen Monaco en Nice. De gele trui zal dus tot het bittere einde moeten knokken voor zijn eindzege.

De tijdrit is een huwelijk van klimwerk, afdalingen, secties op het vlakke en technische skills. Is dat een uitnodiging voor een fietswissel halfweg?

Vanuit Monaco klimmen we naar La Turbie, waarna - weliswaar via een beperkte knik - wordt doorgestoken naar de top van de Col d'Eze. 

Na een afdaling reppen we ons naar hartje Nice, waar de finishlijn ligt op Place Masséna. Daar kennen we rond 19.30 uur de eindwinnaar van deze 111e Tour de France.